Μια προειδοποίηση από το Δουβλίνο

Να συνεχίσω από εκεί που έμεινα χθες, σχολιάζοντας επιστολή του δημοσιογράφου-συγγραφέα Κυριάκου Ταπακούδη, που υποστηρίζει τη νομιμοποίηση των οίκων ανοχής και της πορνείας, ισχυριζόμενος ότι αυτή «επιτελεί κοινωνικό έργο». Προφανώς ο επιστολογράφος αντιμετωπίζει το θέμα καθαρά από την οπτική του άντρα-πελάτη και των αναγκών του, και περιφρονεί εντελώς την οπτική της γυναίκας-θύματος και τις δικές της ανάγκες. Προφανώς δεν πήρε είδηση ότι βρισκόμαστε στον 21° αιώνα, ότι οι γυναίκες κατέκτησαν την ελευθερία τους και την ανεξαρτησία τους μέσα από τη μόρφωση και την έξοδό τους στην εργασία, και ότι οι πραγματικοί άντρες δεν αγοράζουν γυναίκες.
Πέρα από τις δικές μου θέσεις, παραπέμπω τον κ. Ταπακούδη σε ένα πολύ σημαντικό άρθρο με τίτλο «Buying sex should not be legal», που δημοσιεύτηκε την περασμένη βδομάδα (31 Αυγούστου 2015) στη μεγάλη αμερικανική εφημερίδα «The New York Times» - και ευχαριστώ τον αναγνώστη που μου το έστειλε.
Το άρθρο έγραψε η γνωστή στη στήλη, 39χρονη Ιρλανδέζα συγγραφέας και ακτιβίστρια Rachel Moran, πρώην θύμα της πορνείας στη χώρα της, συν-ιδρύτρια της μη κυβερνητικής οργάνωσης SPACE International (Survivors of Prostitution-Abuse Calling for Enlightenment). Να υπενθυμίσω ότι η Rachel ήρθε στην Κύπρο στις 4 Μαρτίου 2014 και συμμετείχε στο συνέδριο για την εμπορία και σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών, που διοργάνωσε στη Λευκωσία το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο και το Μεσογειακό Ινστιτούτο Μελετών Κοινωνικού Φύλου.

Είχε πει, στην τοποθέτησή της στο συνέδριο, ότι «όταν οι άνθρωποι με ρωτούν για τη βία που υπάρχει στην πορνεία, τους απαντώ ότι χάνουν την ουσία του ζητήματος, αφού η ίδια η πορνεία είναι μορφή βίας». Είπε και το εξής χαρακτηριστικό: «Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την πορνεία και τη σωματεμπορία, προσποιούμενοι ότι γίνονται με τη συναίνεση των θυμάτων. Αλλά υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ του συναινετικού σεξ και του καταναγκαστικού σεξ»....
Η Rachel Moran έγραψε το προαναφερόμενο άρθρο της, με αφορμή την απόφαση που πήρε τον περασμένο μήνα στο Δουβλίνο η Διεθνής Αμνηστία, υπέρ της αποποινικοποίησης του διεθνούς εμπορίου του σεξ και της πορνείας, με το σκεπτικό ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των εκδιδόμενων γυναικών. Η Διεθνής Αμνηστία θεωρεί ότι με τη νομιμοποίηση της πορνείας, θα πάψει να υφίσταται το στίγμα της γυναίκας πόρνης, η οποία θα είναι λιγότερο ευάλωτη στην κακομεταχείριση, από εγκληματίες που κινούν τα νήματα στο σκοτάδι.
Η αρθρογράφος περιγράφει πώς από τα 15 της χρόνια πουλούσε το σώμα της στο Δουβλίνο, πώς για επτά χρόνια έζησε τη «διπλή εκμετάλλευση από τους σωματέμπορους που την πουλούσαν και από τους πελάτες που την αγόραζαν». (Στα 22 της χρόνια κατάφερε ν’ απελευθερωθεί από την κόλαση της πορνείας, να μπει στο πανεπιστήμιο, να σπουδάσει δημοσιογραφία και ν’ αφιερώσει τη ζωή της στην καταπολέμηση της πορνείας και της εμπορίας των γυναικών).
«Η προσπάθεια νομιμοποίησης του εμπορίου του σεξ», προειδοποιεί η Rachel Moran, «δεν αποτελεί προοδευτική κίνηση. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής απλώς θα εμπεδώσει στον νόμο το δικαίωμα των αντρών να αγοράζουν σεξ, ενώ η νομιμοποίηση του σωματεμπορίου θα προστατεύει μόνο τους σωματέμπορους».