«Ραντεβού με τους Στρατηγούς» του Αττίλα

Το βιβλίο της Άννας Ανδρέου απ’ τον Μαθιάτη, κατοίκου Τουρκίας
Η συγγραφέας αγνοεί εντελώς, αποσιωπά, ουδόλως αναφέρει, ούτε καν αντλεί ερωτήματα για να υποβάλει σε όσους κατάφερε να τους πάρει συνέντευξη, δύο σπουδαιότατα βιβλία, αυθεντικών τουρκικών μαρτυριών για το 1974
Από τους επιζώντες Αττίλες Τούρκους εισβολείς αξιωματικούς, που αποβιβάστηκαν την αποφράδα 20ή Ιουλίου 1974, ημέρα Σάββατο, στην ακτή του Πέντε Μίλι της Κερύνειας μας, ως διοικητής τότε συντάγματος Πεζοναυτών αντισυνταγματάρχης (ή αντιπλοίαρχος) Νεσέτ Ικίζ, είναι ο πρώτος από τους «στρατηγούς», τη συνέντευξη του οποίου δημοσιεύει πρώτη στο βιβλίο της «Ραντεβού με τους Στρατηγούς», η εγκαταστημένη 12 χρόνια στην Τουρκία, ανταποκρίτρια του ΡΙΚ δημοσιογράφος Άννα Ανδρέου από τον Μαθιάτη.

Θυγατέρα, όπως η ίδια γράφει, ενός τραυματισθέντος το απόγευμα της 20ής Ιουλίου 1974 στην Κερύνεια πολεμιστή των αντιαρματικών ΠΑΟ 106 χιλιοστών του 120 ΛΒΟ (Λόχου Βαρέων Όπλων) της Εθνικής Φρουράς μ’ επικεφαλής τον υπολοχαγό Κων. Αργυρόπουλο. Γνωρίζουμε από πολλά χρόνια πριν ότι, ανώτερος του συγκεκριμένου Νεσέτ Ικίζ στις 20 Ιουλίου 1974, επί της ακτής του Πέντε Μίλι, ήταν ο συνταγματάρχης Ιμπραχίμ Καραογλάνογλου, διοικητής του 50 Συντάγματος Πεζικού. Ο οποίος όμως σκοτώθηκε από τα πυρά των αμυνομένων εκεί ισχνών δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς.

Πιο ανώτερος εκεί ήταν ο ταξίαρχος Σουλεϊμάν Τουντζέρ. Ο οποίος είχε αναλάβει «κατά λάθος» διοικητής της ταξιαρχίας «Τσακμάκ», η οποία διενήργησε την 1η αποβίβαση. Και, επί της ακτής, αποδείχθηκε «σβηστός», συγχυσμένος κι ανίκανος, σύμφωνα μ’ εκτίμηση της 22ας Ιουλίου 1974 του αποβιβασθέντος εκεί ιεραρχικώς κι επιχειρησιακώς προϊστάμενου, διοικητή της 39ης Μεραρχίας εισβολής, υποστράτηγου Μπεντρετίν Ντεμιρέλ. Στοιχεία που δεν γράφει το βιβλίο της κ. Α. Ανδρέου.
Ποιοι σκότωσαν τους αμάχους;
Σε κανένα όμως σημείο της συνέντευξής της με τον διοικητή των πρώτων αποβιβασθέντων στο Πέντε Μίλι Τούρκων Πεζοναυτών, Νεσέτ Ικίζ, έκτασης 18 σελίδων στο βιβλίο της, δεν δοκίμασε καν να τον ρωτήσει, ποιοι άραγε από τους υφιστάμενούς του, αξιωματικοί και άνδρες της δικής του μονάδας ή άλλης διπλανής, αποβιβασθείσας στο Πέντε Μίλι, διέπραξαν την Κυριακή 21η Ιουλίου 1974, εκεί κοντά, μεταξύ των χωρίων Ελιάς και Καραβά, την εν ψυχρώ μαζική δολοφονία των δώδεκα αμάχων αιχμαλώτων, μεταξύ των οποίων και της οικογένειας της Χαρίτας Μάντολες. Της επί 42 χρόνια γνωστότερης στην Κύπρο τραγικής Γυναίκας, συζύγου και θυγατέρας και συγγενούς των πρώτων - πρώτων Αγνοουμένων:
Μπροστά στα μάτια των παιδιών και των γυναικών, οι πρώτοι αποβιβασθέντες στο Πέντε Μίλι Τούρκοι στρατιώτες, υφιστάμενοι του αντισυνταγματάρχη Ικίζ, διέπραξαν την εν ψυχρώ εκτέλεση των:
(1) Ανδρέα Μάντολες 25 χρ.
(2) Νεόφυτου Δαμασκηνού 76 χρ.
(3) Γιαννάκη Κοζάκου 14 χρ.
(4) Σπύρου Κέλλουρα 25 χρ.
(5) Κώστα Μέλισσου 43 χρ.
(6) Θεόδωρου Αχιλλέως 36 χρ.
(7) Φοίβου Κυπριανού 23 χρ.
(8) Χριστόφορου Γιατρού 21 χρ.
(9) Παναγιώτη Τσιάκκα 25 χρ.
(10) Σάββα Τσιάκκα 63 χρ.
(11) Χριστάκη Κοντεμενιώτη 38 χρ.
(12) Γιάννη Ιακώβου Στυλιανού 44 χρ.
Τα μαρτυρικά οστά τους εντοπίστηκαν μετά από δεκαετίες εκεί στη σκλαβωμένη Ελιά και κηδεύτηκαν στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου το 2009. Φρικιαστικά γεγονότα. 42 χρόνια πασίγνωστα. Γνωστά ασφαλώς και στους δημοσιογράφους. Εκ των οποίων, η κ. Ανδρέου, είχε μπροστά της, για συνέντευξη, τον διοικητή των δραστών. Αλλά δεν του υπέβαλε κανένα σχετικό ερώτημα! Ούτε τον ρώτησε για τους βιασμούς των γυναικών στην Ελιά που επίσης διέπραξαν οι άνδρες της μονάδας του!
Παρ’ ότι δεν υπάρχει Κύπριος, ακόμη κι απ’ τον Μαθιάτη, που να μην ξέρει την πασίγνωστη φρικτή τραγωδία της Χαρίτας Μάντολες και της οικογένειάς της. Όταν πήγε να πάρει συνέντευξη απ’ τον Νεσέτ Ικίζ, στο Καντίκιοϊ της ασιατικής πλευράς της Κωνσταντινούπολης, γράφει η ίδια (σελ. 42) ότι: «Επειδή ήταν η πρώτη μας επαφή δεν ήθελα να μπω σε δύσκολες ερωτήσεις»! Δεύτερη επαφή δεν της επέτρεψε.

Είχε, όμως, το βιβλίο που έγραψε ο εν λόγω Ικίζ με τίτλο «Ένα νησί, ένας αγώνας, ένας πόλεμος», από το οποίο παραθέτει αποσπάσματα, ανάμικτα με όσα η ίδια γράφει από την πρώτη και μοναδική συνέντευξή του. Αποφεύγει ωστόσο η δημοσιογράφος και συγγραφέας, να παραθέσει, ή να υπαινιχθεί καν, έστω και μια αναφορά από τα πασίγνωστα κακουργηματικά πεπραγμένα των πρώτων αποβιβασθέντων στρατιωτών του Αττίλα στο χωριό Ελιά της Χαρίτας Μάντολες. Τσιμουδιά!
Το βιβλίο κι ο εξευτελισμός
Το βιβλίο της κ. Άννας Ανδρέου από τον Μαθιάτη, νυν μόνιμης επί 12ετίαν κατοίκου Τουρκίας, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΑΒ Πολίτικη», με εξώφυλλο και οπισθόφυλλο μιαν εξευτελιστική για τους Έλληνες μαυρόασπρη φωτογραφία, ενδεδυμένων μόνο με τα σώβρακα παρατεταγμένων αιχμαλώτων του Αττίλα. Από το 1974 μέχρι σήμερα, εξ όσων κάλλιον γνωρίζουμε, ουδείς Τούρκος, οιασδήποτε βαθμίδας ανθελληνικού φανατισμού ή σαδισμού, δεν τύπωσε εξώφυλλο βιβλίου με παρόμοια φωτογραφία ανυπόφορου εξευτελισμού, ταπείνωσης και διαπόμπευσης των ηττημένων εχθρών.

Το έκανε η εν Τουρκία διαμένουσα μονίμως 12 χρόνια κυρία Άννα Ανδρέου. Και μάλιστα, όπως η ίδια γράφει στη σελ. 263, μόλις της έδωσε την φωτογραφία από το αρχείο του ο υπό της ιδίας πάρα πολύ θαυμαζόμενος Τούρκος φωτορεπόρτερ, πολεμικός ανταποκριτής του Αττίλα και «υποκινητής» των συνεντεύξεών της, Εργκίν Κουνούκσεβερ, εκείνη αναφώνησε «αυτή θα γίνει εξώφυλλο». Δική της η επιλογή.
Ουδείς Τούρκος την επέβαλε...
Δεν είναι, όμως, μόνο η φωτογραφία στο εξώφυλλο του βιβλίου, επιλογή εξευτελισμού των Ελλήνων Κυπρίων του 1974. Είναι κι ο εξευτελισμός - ομολογημένος απ’ την ίδια - εκείνου που ανέκαθεν θεωρείται αυτονόητο πρωταρχικό καθήκον της δημοσιογραφίας: Διαβεβαίωνε προκαταβολικά τους «στρατηγούς του Αττίλα» που θα τους έπαιρνε συνέντευξη ότι, δεν ήταν πρόθεσή της να τους... στριμώξει με ερωτήσεις: «Εξήγησα στον υποστράτηγο... ότι στόχος μου δεν ήταν να τον φέρω σε δύσκολη θέση, ούτε να του κάνω ερωτήσεις δύσκολες, ή ερωτήσεις παγίδα» (σελ. 137).
Το σύνολο του βιβλίου της βεβαιώνει του λόγου το αληθές. Ιδίως επί του σπουδαιότερου από το 1974 ζητήματος των φρικτών εγκλημάτων πολέμου που διέπραξε ο τουρκικός στρατός εισβολής και οι διοικούμενοι από Τούρκους αξιωματικούς, Τουρκοκύπριοι μουτζαχίντ της ΤΜΤ, εκτελώντας συστηματικά και διατεταγμένα, από την πρώτη κιόλας μέρα της εισβολής, μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων και αμάχων. Που αποδεικνύονται κι από την τρύπα στα κρανία, της «χαριστικής βολής», στα μαρτυρικά οστά των αγνοουμένων που ανασύρονται από τους μαζικούς τάφους των σκλαβωμένων περιοχών και παραδίδονται, μετά από δεκαετίες, για ταφή στους όσους απέμειναν εν ζωή οικείους τους.
Τι προκαλεί εντύπωση
Εντύπωση προκαλεί ότι η συγγραφέας του βιβλίου κ. Άννα Ανδρέου (του κρατικού της Κυπριακής Δημοκρατίας ΡΙΚ) από τον Μαθιάτη, επί 12 χρόνια κάτοικος Τουρκίας, παρ’ ότι η ίδια ισχυρίζεται (σελ. 11) ότι στη βιβλιοθήκη της είχε συγκεντρώσει όποιο βιβλίο κατάφερε να βρει για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο γραμμένο απ’ τους Τούρκους, εντούτοις σε όλη την έκταση του βιβλίου της, και δη στις συνεντεύξεις της με τους «στρατηγούς» του Αττίλα, αγνοεί εντελώς, αποσιωπά, ουδόλως αναφέρει, ούτε καν αντλεί ερωτήματα για να υποβάλει σε όσους κατάφερε να τους πάρει συνέντευξη, δύο σπουδαιότατα βιβλία, αυθεντικών τουρκικών μαρτυριών για το 1974, τα οποία εκδόθηκαν και στα Ελληνικά:
(1) Το βιβλίο της πανεπιστημιακού Σοφίας Ιορδανίδου, «Νταλγκά - νταλγκά, κύματα - κύματα, η μαρτυρία ενός Τούρκου αξιωματικού για τη δεύτερη εισβολή στην Κύπρο», εκδόσεις Νέα Σύνορα - Α.Α. Λιβάνης 1998. Με όσα αφηγήθηκε ο Τούρκος πανεπιστημιακός Γιαλτσίν Κιουτσούκ που υπηρέτησε το 1974 ως έφεδρος υπολοχαγός στον Αττίλα 2. Μετά την έκδοση του βιβλίου ο Γιαλτσίν Κιουτσούκ ταξίδευσε στην Κύπρο, έδωσε στοιχεία στη Γενική Εισαγγελία και κατέθεσε στεφάνι στον τάφο του δολοφονηθέντος από τους Τούρκους το 1994 αγωνιστή της ελληνο-κουρδικής συμμαχίας Θεόφιλου Γεωργιάδη, στο κοιμητήριο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
(2) Το βιβλίο του Κούρδου δημοσιογράφου στη Νορβηγία Ρόνι Αλάσορ που εκδόθηκε στα Ελληνικά, το 2001, αφιερωμένο στη μνήμη του εθνομάρτυρα δολοφονημένου Θεόφιλου Γεωργιάδη της κυπριακής Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν, από τις εκδόσεις Καστανιώτης, με τίτλο «Διαταγή Εκτελέστε τους Αιχμαλώτους». Με τις λεπτομερείς επώνυμες μαρτυρίες οκτώ αυτοπτών μαρτύρων, με τις φωτογραφίες και τις ταυτότητές τους, βετεράνων στρατιωτών των μονάδων του Αττίλα κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, για τα διαπραχθέντα εγκλήματα πολέμου.
Ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο, ως ομολογημένα από τους Τούρκους εγκλήματα, χρησιμοποίησε η εκ προθέσεως διαβεβαιώνουσα γραπτώς ότι «στόχος της δεν ήταν να φέρει σε δύσκολη θέση ή να κάνει ερωτήσεις παγίδα» στους στρατηγούς του Αττίλα, δημοσιογράφος του κρατικού ΡΙΚ διαμένουσα επί 12ετίαν κάτοικος Τουρκίας. Είτε στις συνεντεύξεις της κατά τα «Ραντεβού με τους στρατηγούς» του Αττίλα, είτε, έστω κατά τη συγγραφή του βιβλίου της, ως τεκμήρια ή, κατ’ ελάχιστον ως παράθεση εκδοχής της «άλλης αλήθειας».
- Ο ΓΙΑΛΤΣΙΝ Κιουτσούκ, γνωστός αριστερός Τούρκος πανεπιστημιακός, που υπηρέτησε το ’74 ως υπολοχαγός του Αττίλα, είχε δηλώσει: «Ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων έγιναν από τον τουρκικό στρατό. Τις περισσότερες δολοφονίες τις διέπραξαν οι Τουρκοκύπριοι, οι γνωστοί μουκαβέτ μουτζαχίντ... Ανήκαν στην παραστρατιωτική δύναμη που λειτουργούσε μέσα στην τ/κ κοινότητα, τη γνωστή ΤΜΤ». (Σοφίας Ιορδανίδου: «Νταλγκά νταλκά», εκδόσεις Λιβάνη 1998, σελ. 145)
- Ο ΧΑΤΖΙ ΚΙΟΦΕΝ λοχίας στο 61ο Σύνταγμα Πεζικού της 28ης Μεραρχίας του Αττίλα, που έλαβε μέρος στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις Λαπήθου και Λευκωσίας, στη δική του μαρτυρία κατέθεσε ότι: «Οι παραστρατιωτικές ομάδες των Τ/κ, οι λεγόμενοι μουτζαχίντ, ήταν αιμοβόροι και απάνθρωποι, σάπιοι πέρα για πέρα...
Πλιατσικολόγοι, με φονικά ένστικτα, ήταν ξεκάθαρο ότι είχαν λογαριάσει από πριν πώς θα βασάνιζαν τους Ελληνοκύπριους... Οι μουτζαχίντ κυρίως, αλλά και μερικοί αξιωματικοί, δολοφονούσαν σε όλη τη διαδρομή... Στη Λάπηθο, σε μια χαράδρα είχαν πετάξει περίπου εκατόν πτώματα Ελλήνων... (Ρόνι Αλάσορ: «Διαταγή εκτελέστε τους αιχμαλώτους», εκδόσεις Καστανιώτη, 2001, σελ. 45 επ.).
Αμφότερα τα βιβλία, ουδόλως αναφέρονται από τη διατεινόμενη ότι φρόντισε να έχει στη βιβλιοθήκη της ό,τι βιβλίο έχει βγει για την τουρκική εισβολή!
Οι «ανακαλύψεις»
Για το δικό της βιβλίο υπήρξαν πρόσφατα προδημοσιεύσεις στις εφημερίδες. Για την προσέλκυση αγοραστών - αναγνωστών. Προβάλλοντας, ως «πρωτοφανή ανακάλυψη» την εκδοχή ότι η τουρκική εισβολή - αποβίβαση στο Πέντε Μίλι - μπορούσε και να αποτύχει εάν υπήρχε η αρμόζουσα αντίσταση από τις μονάδες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ.

Αλλά η διατεινόμενη ότι διαθέτει πλήρη βιβλιοθήκη τουρκικών βιβλίων για την εισβολή του 1974, κάτοικος Τουρκίας δημοσιογράφος του ΡΙΚ απ’ τον Μαθιάτη κ. Α. Ανδρέου, αγνοεί εν έτει 2016 κι αποφεύγει ν’ αναφέρει - έστω και ως... παρεμπιπτόντως βιβλιογραφία - ότι, τις εν λόγω «ανακαλύψεις» της, τις είχε προ πολλού αποκαλύψει και τις είχε ομολογήσει πολλά χρόνια πριν απ’ την ίδια, ο εκ των πλέον υψηλόβαθμων στρατηγών του Αττίλα, διοικητής της 39ης Μεραρχίας του Αττίλα, υποστράτηγος Μπεντρετίν Ντεμιρέλ, στο εκδοθέν τη δεκαετία του 1990 στα Ελληνικά (εκδόσεις Ι. Φλώρος) βιβλίου του Ερμπίλ Τούσαλπ «Ο Πασάς και ο Στρατηγός».

Κι όταν η ίδια διατείνεται ότι περιγράφει (σελ. 236-238) τις αντιδράσεις κάποιων Τούρκων για τ’ Απομνημονεύματα του στρατηγού Μπεντρετίν Ντεμιρέλ που δημοσιεύτηκαν, μετά τον θάνατό του, στην «Τζουμχουριέτ» το 1999, είναι φανερό απ’ το βιβλίο της, στους στοιχειωδώς διαβασμένους ότι, ουδέποτε διάβασε έστω και το βιβλίο με την ελληνική μετάφραση του Γιάννη Τοπτσόγλου, επιμέλεια Σπύρου Κακουριώτη και Φραγκώ Καράογλαν. Τόση και τέτοια δημοσιογραφική... επάρκεια!
Η απόβαση στο Πέντε Μίλι
Ο υποστράτηγος Μπεντρετίν Ντεμιρέλ, επικεφαλής της 2ης δύναμης εισβολής της 22ας Ιουλίου 1974, που αποβιβάστηκε στο Πέντε Μίλι, μυκτήριζε, σε βαθμό απελπισίας την 1η δύναμη εισβολής της 20ής Ιουλίου, της ταξιαρχίας Τσακμάκ, που είχε αποβιβαστεί απ’ το Σάββατο 20.7.1974, με:
(α) 15 άρματα μάχης,
(β) 20 τεθωρακισμένα,
(γ) τρία τάγματα πεζικού,
(δ) ένα τάγμα πυροβολικού,
(ε) δύο τάγματα πεζοναυτών,
σύνολο 3.500 ανδρών
(σελ. 202 «Ο Πασάς και ο Στρατηγός», εκδόσεις Ι. Φλώρος) και κινδύνευε να εξολοθρευτεί στην ακτή από τις απέναντι ισχνές δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς του ηρωικού διοικητή του 251 Τάγματος Πεζικού της προδομένης Κερύνειας, αγνοούμενου έως σήμερα αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη.
Στη σελ. 214 του «Ο Πασάς και ο Στρατηγός», λέει ο Μπεντρετίν Ντεμιρέλ: «Ο στρατηγός Σουάτ Ακτουλγκά, διοικητής της 2ης Στρατιάς, είχε πει με υπονοούμενα στο τηλέφωνο ότι δεν έχουμε σχέδιο εκκένωσης», από την ακτή αποβάσεως του Πέντε Μίλι όπου μέχρι και την τρίτη μέρα της εισβολής, Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974, κινδύνευαν να υποστούν πανωλεθρία τα στρατεύματα του Αττίλα. Έγραφε ο Μπ. Ντεμιρέλ στη σελ. 203: «Ήταν πρόδηλο ότι οι δυνάμεις μας στην ακτή δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ο διοικητής τους [συνταγματάρχης Ιμπραχίμ Καραογλάνογλου του 50 Συντάγματος Πεζικού] είχε σκοτωθεί και ο υποδιοικητής ήταν βαριά τραυματισμένος. Δεν υπήρχε άλλος αξιωματικός να αναλάβει τη διοίκηση του συντάγματος. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κάποιος την κρίσιμη κατάσταση στην οποία είχαν περιπέσει οι μονάδες μας στην ακτή, αν αναλογιζόταν ότι το σύνταγμα είχε μείνει ακέφαλο»...
Για το βιβλίο της κ. Άννας Ανδρέου, μόνιμης κατοίκου Τουρκίας, δημοσίευσε ήδη ύμνους στην κυριακάτικη στήλη του στον «Πολίτη» 24 Απριλίου 2016, ο μέχρι πρόσφατα από τις στήλες της ίδιας εφημερίδας υμνητής και του κ. Ερντογάν, κ. Βασίλης Πρωτοπαπάς. Το μάλλον βέβαιο είναι ότι, γράφοντας και εκδίδοντας αυτό το βιβλίο, με το συγκεκριμένο περιεχόμενο, η μόνιμη κάτοικος Τουρκίας, ανταποκρίτρια του ΡΙΚ, δεν κινδυνεύει να υποστεί οποιαδήποτε από τις διώξεις που υφίστανται στην Τουρκία, από το καθεστώς Ερντογάν, άλλοι δημοσιογράφοι, ακόμα και γηγενείς Τούρκοι...