Αναφέρθηκα και στο χθεσινό άρθρο για τον τερματισμό της τετράχρονης, άγριας πολιορκίας, από τον κυβερνητικό στρατό του δικτάτορα Άσαντ, της μικρής πόλης Daraya, που είναι ουσιαστικά προάστιο της Δαμασκού, στη βάση συμφωνίας που επέτρεψε σε περισσότερους από τρεις χιλιάδες αντάρτες και άμαχους πολίτες να την εγκαταλείψουν στα μέσα Αυγούστου 2016.
Η πόλη πέρασε στον έλεγχο του καθεστώτος, που θριαμβολογεί γι' αυτήν τη στρατιωτική νίκη, πατώντας πάνω στα πτώματα και τα υποσιτισμένα σώματα χιλιάδων γυναικόπαιδων, ηλικιωμένων και ασθενών, αφανισμένων από τους συνεχείς βομβαρδισμούς των αεροπλάνων, των ελικοπτέρων και του πυροβολικού της κυβέρνησης, με ρουκέτες, βόμβες και βαρέλια καυσίμων, αλλά και από την πείνα, τις κακουχίες και την απόλυτη στέρηση φαρμάκων και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Ο Βρετανός διπλωμάτης Stephen O’Brien, επικεφαλής των ανθρωπιστικών αποστολών των Ηνωμένων Εθνών, ανέφερε σε πρόσφατη συνεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας, ότι η έλλειψη τροφής όλων αυτών των χρόνων, λόγω του στρατιωτικού αποκλεισμού της πόλης από τις δυνάμεις του Άσαντ, ανάγκασε αμέτρητους κατοίκους να τρώνε αγριόχορτα, γρασίδι και σπόρους για να επιβιώσουν μέσα στα ρημαγμένα, χωρίς ηλεκτρισμό, σπίτια τους και να καίνε πλαστικά αντικείμενα, για να ζεσταθούν τον χειμώνα.
Φωτογραφίες που παραπέμπουν σε βιβλικές σκηνές εξαθλίωσης του Β ́ Παγκόσμιου Πολέμου κάνουν τον γύρο του κόσμου, που πληροφορείται τώρα εκτενέστερα για μια αθέατη πλευρά του βάρβαρου εμφύλιου, τη σχετική με τα σοβαρά ψυχικά προβλήματα, λόγω της σκληρής καθημερινότητας των θανάτων, των τραυματισμών και της αποθηρίωσης των ανθρώπων.
Τα παιδιά της Daraya είναι ανάμεσα στις δεκάδες χιλιάδες παιδιά της Συρίας που για χρόνια στερούνται το σχολείο, ζουν την πιο ακραία βία στο πιο επικίνδυνο μέρος του πλανήτη και παρουσιάζουν ψυχοσωματικές δυσλειτουργίες όπως αϋπνία, έλλειψη συγκέντρωσης, επιθετικότητα και ακράτεια ούρων τις νύχτες. Διάβασα σε σχετικό ρεπορτάζ τη δήλωση νεαρής μητέρας, καθώς τα δύο μικρά σκελετωμένα παιδιά της έκλαιγαν ασταμάτητα, τρελαμένα από την πείνα, ότι στην Daraya «δεν κυκλοφορούσαν άνθρωποι, μόνο σκελετοί με κίτρινο δέρμα». Άλλοι θάνατοι σχετίζονται με την απελπισία, αλλά και τη βαρβαρότητα που έφερε ο πόλεμος: Ο 18χρονος Omar αυτοκτόνησε μια μέρα με απαγχονισμό, μετά που επέστρεψε στο σπίτι του, χωρίς να έχει καταφέρει να εξασφαλίσει λίγο φαγητό για τη λιμοκτονούσα μητέρα του και τις αδελφές του. Ένας ηλικιωμένος άντρας κτυπήθηκε μέχρι θανάτου από κλέφτες που λεηλάτησαν το σπίτι του, ψάχνοντας για τροφή και χρήματα. Να υπενθυμίσω εδώ έκθεση για τη συριακή κρίση του ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν, που αποκάλυψε ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις στη Συρία συλλαμβάνουν και βασανίζουν τους ανηλίκους, που θεωρούν ότι έχουν διασυνδέσεις με τους αντάρτες.
Σύμφωνα με την έκθεση, «ορισμένα παιδιά ξυλοκοπούνταν με μεταλλικά καλώδια, με μαστίγια, ξύλινα και μεταλλικά γκλομπ, τους έκαναν ηλεκτροσόκ ακόμη και στα γεννητικά όργανα, τους ξερίζωναν τα νύχια, τα βίαζαν ή τα απειλούσαν με βιασμό. Άλλα υπέστησαν εικονική εκτέλεση, καψίματα με τσιγάρο, ενώ σε πολλά από αυτά επέβαλαν στέρηση ύπνου, απομόνωση ή την παρακολούθηση του βασανισμού των συγγενών τους».
