Γιατί το ενωτικό δημοψήφισμα ενοχλεί κάποιους;

Το ενωτικό δημοψήφισμα υπήρξε μια από τις σημαντικότερες ενέργειες και εκδηλώσεις του Ελληνισμού της Κύπρου στην πορεία του προς την κατάκτηση της ελευθερίας και υπήρξε προπομπός και ηθική βάση, πάνω στην οποία στηρίχτηκε και από την οποία ξεπήδησε ο Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας του 1955-59.


Το ενωτικό δημοψήφισμα διοργανώθηκε από την Εθναρχούσα Εκκλησία της Κύπρου, που την εποχή εκείνη εκπροσωπούσε τον πέραν της Αριστεράς πολιτικό χώρο. Όμως και το ΑΚΕΛ συμφωνούσε και πρωτοστάτησε. Έτσι στο δημοψήφισμα υπήρξε μεγαλύτερη συμμετοχή και εξέφρασε μαζικότερα τη θέληση του κυπριακού λαού. Υπενθυμίζουμε ότι το σύνθημα «ένωση και μόνο ένωση» ήταν σύνθημα και της Αριστεράς και δείχνει ότι όλες οι πολιτικές και κοινωνικές ομάδες υπεστήριζαν την αυτοδιάθεση της Κύπρου και την ένωσή της με την Ελλάδα.


Φυσικά σήμερα η αλλοτριωμένη ηγεσία της Αριστεράς στην Κύπρο «βγάζει σπυράκια», όταν γίνεται λόγος για το ενωτικό δημοψήφισμα, επειδή έχει προωθήσει στις λαϊκές μάζες το αφήγημα, ότι για όλα τα κακά που μας βρήκαν, υπαίτιος είναι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, που δημιούργησε την αντιπαράθεση των εθνικιστικών δυνάμεων των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων.


Η περίοδος του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59 υπήρξε η ενδοξότερη περίοδος της κυπριακής Ιστορίας. Και το ενωτικό δημοψήφισμα ήταν η εθνική του βάση. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ διαφώνησε και δεν συμμετείχε στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ και για τούτο και συνεπακόλουθα θέλει να μειώσει και τη σημασία του ενωτικού δημοψηφίσματος που δημιούργησε εκείνον τον αγώνα.


Έτσι ήταν απόλυτα φυσικό να καταψηφίσει την τροπολογία, για αναφορά στο δημοψήφισμα την ημέρα της επετείου για ενημέρωση των μαθητών. Η δικαιολογία τους είναι ότι προκαλούμε τους Τούρκους και χαλούμε το καλό κλίμα. Θα πρέπει να προσαρμόσουμε την Ιστορία μας για να είναι αρεστή στον Ακιντζί και να μην αγγρίζεται. Το ΑΚΕΛ προσαρμόζει, δυστυχώς, ακόμα και την κομματική του ιστορία.


Η απόφαση του ΔΗΣΥ ήταν η αποχή. Ο πατριωτισμός των στελεχών του εξαντλείται στα εθνικά μνημόσυνα τις Κυριακές και στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου παρέχουν στήριξη στις υποχωρήσεις του Προέδρου για να πετύχει επανένωση της Κύπρου. Στις ψηφοφορίες, ως γνωστόν, υπακούουν στη μακέτα του μαέστρου, ως παιδική ή ΑΚΕΛική χορωδία με τέλειο συντονισμό. Και δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι πολλοί από την ηγεσία της παράταξης ανήκαν ή υποστήριζαν την ομάδα εκείνη, που με τις παράνομες δραστηριότητές της και τη συμμετοχή της στο πραξικόπημα έχει δικαίως κερδίσει τον επάρατο τίτλο του «νεκροθάφτη της ενώσεως».


Έθαψαν για πάντα την ένωση και την κατέστησαν απραγματοποίητο και ανέφικτο όνειρο. Όμως πάντα θα είναι ένας θησαυρός της ιστορικής μας μνήμης. Στα σχολεία μας κάθε χρόνο οι σωστοί εκπαιδευτικοί αξιοποιούσαν το ενωτικό δημοψήφισμα ως ιστορικό γεγονός, που τόνωνε το εθνικό φρόνημα, ανασκάλευε τις ρίζες της Ιστορίας και της παράδοσής μας και έφερνε τα παιδιά αντιμέτωπα με το εθνικό χρέος, για να αναλογιστούν από πού ξεκινήσαμε και πού μας οδήγησαν οι ενέργειες των αφρόνων. Και όλα αυτά γινόντουσαν ως εθνικό καθήκον και όχι ως υπακοή σε νομοθέτημα της Βουλής. Έτσι προστατεύουμε τα παιδιά μας από τους κάθε είδους εθνικιστές.


Όμως πιστεύω ότι η σχετική πρόνοια, που ενέκρινε η Βουλή για το ενωτικό δημοψήφισμα, δεν ήταν περιττή. Ζούμε σε δύσκολη εποχή. Τα επαναπροσεγγιστικά σεμινάρια, η αλλοτρίωση αρχών και αξιών, η προσπάθεια αλλοίωσης της Ιστορίας και η καλλιέργεια κουλτούρας λύσης για να διατηρηθεί το καλό κλίμα των συνομιλιών, στις οποίες υποχωρούμε σε όλα, έκαμε αναγκαία τη νομοθετική υπενθύμιση, ότι οι παππούδες μας, αγράμματοι και πάμπτωχοι οι περισσότεροι, που πότιζαν τη γη με τον ιδρώτα τους, ένιωσαν την ανάγκη το Γενάρη του 1950 να διακηρύξουν με περηφάνια «Αξιούμεν την ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα».


Ευτυχώς δεν σηκώνονται από τους τάφους των για να μας ζητήσουν να λογοδοτήσουμε, γιατί επιτρέψαμε σε κάποιους να θάψουν για πάντα αυτό το προαιώνιο όνειρό τους. Όμως έχουμε υποχρέωση να θυμίζουμε κάθε χρόνο τα μηνύματα του ενωτικού δημοψηφίσματος. Και να ζητούμε συγγνώμη από τα εγγόνια μας, γιατί στη δική μας γενιά το αίτημα αυτό έχει γίνει απραγματοποίητο όνειρο. Αν οι Τούρκοι ενοχλούνται από το όνειρο της Ιστορίας μας, εμείς τι πρέπει να πούμε όταν καθημερινά βλέπουμε τη σημαία τους να μολύνει τον Πενταδάκτυλο και κάθε Ιούλη μάς θυμίζουν το έγκλημά της εισβολής με παρελάσεις και με νταούλια;


Φαίνεται ότι οι Τούρκοι ποτέ δεν θα ικανοποιηθούν με τις γενναιόδωρες και απαράδεκτες υποχωρήσεις της ηγεσίας μας. Θέλουν να καταργήσουμε την Ιστορία μας και να ξεπουλήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Ξεχνούν, όμως, ότι αυτά τα υπερασπιστήκαμε και όταν ήμασταν σκλάβοι. Ποτέ δεν θα μας τα πάρουν. Μήπως θα χρειαζόμαστε άδεια για να τελέσουμε τα μνημόσυνα των ηρώων μας, που έγιναν ολοκαύτωμα για την ένωση;


Όταν παιανίζει ορχήστρα το Εθνικό μας Ύμνο στεκόμαστε προσοχή. Δεν ρωτούμε ποια ορχήστρα τον παιανίζει, ούτε για ποιο σκοπό, ούτε αν είναι πρωί ή απόγευμα. Απλώς στεκόμαστε προσοχή. Έστω κι αν ενοχλείται ο κ. Ακιντζί.