Η τακτική της Τουρκίας

Είναι πλέον κοινή διαπίστωση όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων, αλλά και κύρια του κυρίαρχου λαού, ότι η σχετική τροποποίηση που εισήγαγε η Βουλή στον σχετικό Κανονισμό του Υπουργείου Παιδείας χρησιμοποιήθηκε σκόπιμα, από την Τουρκία διά του κου Ακιντζί, για να φέρει σαφέστατο πλήγμα στην προσπάθεια ειρηνικής επίλυσης του Κυπριακού. Κύριος λόγος είναι να επιτύχουν και πάλιν με την όποια επανέναρξη του διαλόγου, νέες υποχωρήσεις από τη δική μας την πλευρά.


Τούτο βέβαια το προσδοκούν, όχι τυχαία, αλλά λαμβάνοντας υπόψη και τις ενέργειες ΔΗΣΥ με την υποβληθείσα πρόταση Νόμου αλλά και τη στάση και δηλώσεις του ΑΚΕΛ για την «εξίσου» ευθύνη.
Η μέχρι σήμερα υποχωρητικότητά μας διαμόρφωσε την πεποίθηση στους τρίτους ότι η λύση θα επέλθει με το να χαϊδεύουν την Τουρκία, ικανοποιώντας κάθε αυθαίρετη αξίωσή της στο Κυπριακό, γιατί είναι βέβαιοι ότι μπορούν να μας συστήσουν να είμαστε, ως επιβεβαιώθηκε τούτο στα 43 χρόνια του διαλόγου, υποχωρητικοί. Η δική μας η πλευρά πρέπει οριστικά να εγκαταλείψει τις ψευδαισθήσεις και να παύσει να δέχεται τις διαβεβαιώσεις που προβάλλει, χωρίς να πραγματοποιούνται, η μυστική διπλωματία. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η διαχρονική στάση του καλού παιδιού ανήκει στο παρελθόν και οφείλουμε να την ταξινομήσουμε ως σφάλμα.


Είναι η ώρα που επιτέλους θα πρέπει σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο η Κυπριακή Δημοκρατία να αναφερθεί, συγκεκριμένα και αποφασιστικά, στην όλη ιστορία της παράνομης παρουσίας στρατού κατοχής, εποικισμού και του σφετερισμού των περιουσιών των εκτοπισμένων. Να υπενθυμίσει το δικαίωμα διεκδίκησης επιστροφής και να ζητήσει ό,τι δικαιούται, κατά τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία και ανήκει.
Άρα ας εκπλήξουμε για μια φορά, φίλους και εχθρούς, με το να διακηρύξουμε απλώς ότι μας αρκεί να διασφαλιστεί ό,τι δικαιούται ένα σύγχρονο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας καταγγείλουμε, επιτέλους, ότι την ευθύνη της μη λύσης την έχει η Τουρκία, γιατί έχει από χρόνια συγκεκριμένα επεκτατικά σχέδια σε βάρος μας. Άλλωστε η λύση που πρέπει να είναι δικαίη, δεν μπορεί να μην εμπίπτει απόλυτα σ’ ό,τι το κοινοτικό κεκτημένο και η ευρωπαϊκή σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων προβλέπουν.


Η αναζήτηση όμως μιας δίκαιης λύσης, μεταξύ της πανίσχυρης Τουρκίας και της αδύναμης μικρής χώρας μας, που ένα μεγάλο αυτής τμήμα κατέχεται στρατιωτικά, δεν είναι δυνατό να προκύψει απλώς κατά την επιθυμία της Τουρκίας ως να μην έχουμε ιστορική μνήμη αγώνων και θυσιών, ή με διαγραφή της φιλοπατρίας και της αξιοπρέπειάς μας. Ας απαιτήσουμε, με βάση την αυταπόδεικτη επεκτατική βουλιμία της Τουρκίας, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει λόγο και ρόλο ως το ένα των μερών που αναζητεί λύση που προφανώς θα συμπίπτει απόλυτα με ό,τι κάθε κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει υποχρέωση να είναι, δηλαδή ένα Κράτος Δικαίου. Τους αφορά. Αφορά τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ας το απαιτήσουμε αφού πρώτα, εσωτερικά, διακόψουμε όλοι τις ρητορικές ή μικροκομματικές αντιπαραθέσεις. Πλην της Τουρκίας, ένας είναι ο εχθρός, ο κακός εαυτός μας. Το βέβαιο είναι ότι πρέπει άμεσα να καταστήσουμε, εάν έχουμε τον χρόνο και το σθένος, μη υλοποιήσιμα τα σχέδια της Τουρκίας. Ας σπεύσουμε.
AΝΔΡΕΑΣ Σ. ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
Δικηγόρος