Στις 10 Φεβρουαρίου η Βουλή των Αντιπροσώπων ενέκρινε με την ψήφο της τους νέους τροποποιημένους κανονισμούς λειτουργίας των σχολείων. Από τις συζητήσεις που έγιναν το τελευταίο διάστημα, έχουμε αντιληφθεί ότι οι σημαντικές τροποποιήσεις αφορούσαν τις αλλαγές στις εξετάσεις, όριζαν δηλαδή νέες διευθετήσεις για τη διεξαγωγή των εξετάσεων και καθόριζαν επίσης τον τρόπο αξιολόγησης των μαθητών. Το μεγάλο πρόβλημα παρουσιάστηκε την άλλη μέρα, επειδή από την έγκριση και τις τροποποιήσεις των κανονισμών αγκρίστηκε «δήθεν» ο κ. Ακιντζί. Λέω αγκρίστηκε, γιατί βρήκε μια αφορμή που έψαχνε για να δημιουργήσει πρόβλημα, ενήργησε, όπως λέει ο λαός, με τη σκέψη «αφορμή βοήθα μου». Και η αφορμή που βρήκε ήταν απαράδεκτη, αδικαιολόγητη και για θέμα που δεν τον αφορούσε και για το οποίο δεν είχε, ούτε εδικαιούτο να έχει, λόγο.
Οι κανονισμοί λειτουργίας των σχολείων περιλαμβάνουν κι έναν κατάλογο διαφόρων σημαντικών γεγονότων, στα οποία αφιερώνονται μερικά λεπτά για αναφορά στους μαθητές και συζήτηση για τη σημασία τους και ο Υπουργός αποστέλλει μια εγκύκλιο, για να γίνεται επίσημα αναφορά στο θέμα της επετείου.
Προσωπικά πιστεύω ότι εκείνοι που συνέγραψαν τους νέους κανονισμούς, αλλά και η Επιτροπή Παιδείας της Βουλής είχαν καθήκον να εξετάσουν αυτόν τον κατάλογο και να συμπληρώσουν τις παραλείψεις που υπήρχαν σ’ αυτόν. Γιατί είναι σοβαρή παράλειψη να μην περιλαμβάνεται σ' αυτόν τον κατάλογο η επέτειος του ενωτικού δημοψηφίσματος. Δεν έχει σημασία αν έχουν περάσει 67 χρόνια. Ούτε έχει σημασία αν η ΕΝΩΣΗ έμεινε ένα όνειρο, που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί και εγκληματικό να επιδιωχθεί.
Οι εγκληματίες εθνικάφρονες, που ανήκουν σε μια «περήφανη» παράταξη κι έγιναν οι νεκροθάφτες της, την έθαψαν τόσο βαθιά, που κανείς δεν μπορεί πια να την αναστήσει. Η ΕΝΩΣΗ δεν μπορεί πια να βρίσκεται ούτε στα όνειρά μας. Όμως η επέτειος του ενωτικού δημοψηφίσματος είναι ένα γεγονός που πρέπει να μας συγκλονίζει, επειδή η προηγούμενη γενιά έγραψε μια λαμπρή σελίδα στην Ιστορία μας και πρέπει να την τιμούμε. Για τούτο ήταν παράλειψη η μεγάλη αυτή επέτειος να μην ανήκει στις επετείους στις οποίες γίνεται ειδική αναφορά, ανεξάρτητα αν αναφέρεται στους εορτασμούς των Οκτωβριανών και της 1ης Απριλίου. Το ενωτικό δημοψήφισμα έπρεπε να βρίσκεται στο βασικό τροποποιητικό νομοσχέδιο και να μην είναι υποβληθείσα τροποποίηση.
Την παράλειψη αυτή διαπίστωσαν ή «εκμεταλλεύτηκαν» οι βουλευτές του ΕΛΑΜ και εισηγήθηκαν σχετική τροποποίηση, που ενέκρινε η πλειοψηφία της Βουλής με την αναμενόμενη αρνητική ψήφο του ΑΚΕΛ, που αρνήθηκε την Ιστορία του και ένοχη αποχή του ΔΗΣΥ, που αρνήθηκε την ισχυριζόμενη ιδεολογία του. Διαφωνώ πλήρως με τη ρατσιστική και ναζιστική, φανερή ή κρυφή ιδεολογία του ΕΛΑΜ, όμως συμφωνώ απόλυτα με την τροποποίηση που εισηγήθηκαν.
Δεν τη θεωρώ ούτε περιττή, επειδή οι δυο τελευταίες κυβερνήσεις της Κ.Δ., στην προσπάθειά τους να πετύχουν καλό κλίμα για την επανένωση που επιδιώκουν, ισοπεδώνουν τα πάντα και αφήνουν να ξεθωριάσει καθετί ελληνικό και κάθε λαμπρή σελίδα της Ιστορίας μας. Τα παιδιά μας πρέπει να μαθαίνουν και να νιώθουν περηφάνια γι' αυτές τις κορυφαίες στιγμές της Ιστορίας μας και να μη γίνονται μόνο ασπόνδυλοι επαναπροσεγγιστές, που να χορεύουν και να τραγουδούν ή να ζωγραφίζουν από κοινού με τα παιδιά των Τουρκοκυπρίων και των εποίκων, για να καλλιεργούν «κουλτούρα επανένωσης».
Να καλλιεργούν αυτά τα συναισθήματα, αλλά και να μην ξεχνούν ότι είναι Έλληνες, που οι γονιοί και οι παππούδες τους έδωσαν αίμα για να υπερασπιστούν την Ιστορία μας. Μόνο αν είναι περήφανοι Έλληνες θα μπορούν να σέβονται και την κουλτούρα των Τουρκοκυπρίων, που θα τους βλέπουν ως ισότιμους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι σαν αφέντες που πρέπει να ξεχνούν τα πάντα για να μην τους αγκρίζουν.
Μπορεί το ΕΛΑΜ να έχει πολλά για τα οποία μπορεί κανείς να το κατηγορήσει. Δεν έχει όμως φταίξιμο για το θέμα που προξένησε η τροπολογία τους. Το φταίξιμο το έχουν εκείνοι που καταψήφισαν την τροπολογία ή τήρησαν αποχή και οι πανικοβλημένοι ανησυχούντες οπαδοί της όποιας λύσης έβγαλαν το θέμα στην επιφάνεια κι έδωσαν στον Ακιντζί την «αφορμή βοήθα μου», για να αρχίσει να ρίχνει τα βέτο του πριν τη λύση και να εγείρει τις απαράδεκτες απαιτήσεις του.
Ας μην ψάχνουμε ψύλλους στ' άχυρα ή ενόχους. Το πρόβλημα το προξένησε η απαράδεκτη αρνητική ψήφος και η ένοχη αποχή.
