Προεδρολογία και η κοινή διεκδίκηση για αλλαγή στρατηγικής

Ο φίλος Χρίστος Ρότσας, σε μια από τις παρεμβάσεις του με άρθρο του πριν από λίγες μέρες στον ημερήσιο Τύπο, κατέγραψε σε μια σειρά συλλογισμών τις απόψεις του υπό τον τίτλο: «Γνωρίζω τον επόμενο Πρόεδρο». Προσωπικά δεν έχω υπ' όψιν όσα ο ίδιος κατέγραψε ως πληροφορίες ή δεδομένα, επειδή είμαι ένας από εκείνους που από χρόνια υποστήριξα ότι ο τόπος και πολύ περισσότερο η βάση των ψηφοφόρων επιθυμούν τη συνένωση του χώρου πέραν από τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, θεωρώ χρήσιμο να υπενθυμίσω κάποια γεγονότα που δεν κατέγραψε ο Χρίστος. Δεν τα κατέγραψε γιατί τότε το 2013 δεν ανήκε, απ' ό,τι ξέρω, σ’ όσους υποστήριξαν, όπως και εγώ, έναν υποψήφιο άλλο από τους τότε υποψήφιους του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ για την Προεδρία του Κράτους.


Τότε, ας τονιστεί, απέτυχε ο τρίτος υποψήφιος (ήταν ο Γιώργος Λιλλήκας) γιατί το ΔΗΚΟ, με την τότε ηγεσία του, προτίμησε από την πρώτη Κυριακή των εκλογών να υποστηρίξει τον κ. Νίκο Αναστασιάδη. Βέβαια είναι γνωστό ότι, αυτήν την απόφαση της τότε ηγεσίας του ΔΗΚΟ, δεν την ακολούθησε μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων του γιατί, απλούστατα, αφ’ ενός «μετακίνησε» με τη συμφωνία αυτή το ΔΗΚΟ από τον πατροπαράδοτο χώρο στον οποίο ανήκε, του Κέντρου και αφ’ ετέρου γιατί πολλοί πίστεψαν ότι, η γραπτή συμφωνία που προηγήθηκε με τον κ. Αναστασιάδη θα έμενε γράμμα κενό ουσίας!


Το εάν τήρησε ή όχι τελικά, μετά την εκλογή του, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης τα όσα γραπτά προσυμφώνησε με το ΔΗΚΟ, είναι άλλο, διδακτικό όμως, θέμα, σε σχέση με την ανάγκη έστω τώρα να υπάρξει κοινή γραμμή των κομμάτων του κέντρου. Το ίδιο ισχύει και για το πότε χρονικά το ΔΗΚΟ διέκοψε τη συμμετοχή του στην Κυβέρνηση του κ. Αναστασιάδη.


Όμως έχει σημασία, το υποθετικό εν πολλοίς ερώτημα, ποίο θα ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής των Προεδρικών εκλογών του 2013, εάν το ΔΗΚΟ υπεστήριζε τον υποψήφιο που δεν υποστήριζε το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ, αντί τον κ. Αναστασιάδη; Εάν υποστήριζε τότε τον υποψήφιο κ. Λιλλήκα, η όχι μεγάλη διαφορά με τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ θα ήταν ανατρέψιμη και θα ήσαν ανθυποψήφιοι στη δεύτερη Κυριακή ο κ. Αναστασιάδης και ο κ. Λιλλήκας.


Ίσως να μην είχαμε σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την τότε προεδρική εκλογή, τα όσα καταμαρτυρεί, δικαίως, ως καταστροφικές εξελίξεις το ΔΗΚΟ, για την όλη στρατηγική που ακολουθήθηκε στο Κυπριακό κατά κύριο λόγο, αλλά και όχι μόνο (Οικονομία, Εκσυγχρονισμός Κράτους, διεκδικήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωσης κ.λπ.). Ας προστεθεί στην όλη εκτίμηση του σήμερα ότι τότε, επίσης, δεν υπήρχε η «Αλληλεγγύη», που σήμερα προσθέτει δυναμική στις δυνατότητες του χώρου πέραν από ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ.


Τούτων λεχθέντων, νομίζω ότι το διά ταύτα είναι πρόδηλο: θα πρέπει στην προσπάθεια αναζήτησης τρόπων διάσωσης του Κράτους και της δυνατότητας να μην καταστεί η «Κύπρος τουρκική», όπως κάποιες γνωστές φανατικές εκ Τουρκίας φωνές διακηρύσσουν, να αφουγκραστεί η κάθε ηγεσία των πέντε κομμάτων την επιθυμία και βούληση της βάσης τους για νέα στρατηγική, που θα συμπίπτει με την ιστορική μνήμη, τους αγώνες και την αξιοπρέπεια του λαού και του τόπου, και θα οδηγήσει στη δικαίωση των θυσιών.


Άρα δεν είναι η ώρα για υποθέσεις ή συλλογισμούς ποίος θα μείνει εκτός της εκλογής της δεύτερης Κυριακής. Είναι η ώρα καθορισμού της νέας πορείας προς διάσωση. Πρέπει, όσοι πιστεύουν στην ανάγκη αλλαγής στρατηγικής, να προσυμφωνήσουν αυτή τη στρατηγική από κοινού και τότε να «αναλωθούν» στην προσπάθεια εξεύρεσης εκείνου, στον οποίο θα ανατεθεί η πρώτη, ίση μεταξύ ίσων, θέση, για την από κοινού εφαρμογή της νέας στρατηγικής και του αντίστοιχου νέου κυβερνητικού προγράμματος. Σε μια τέτοια κοινή προσπάθεια ευελπιστεί ο τόπος. Σ’ αυτήν προφανώς έχουν θέση πολλοί, για επίτευξη της αλλαγής.


ΑΝΔΡΕΑΣ Σ. ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
Δικηγόρος