Το τουρκικό τσουνάμι και ο «θάνατος» της Ευρώπης

· Γιατί με την πλήρη ένταξη θα φταρνίζεται η Άγκυρα και θα κρυολογούν οι Βρυξέλλες

· Ποιος είναι ο τουρκικός δούρειος και πώς ο Ερντογάν θέλει να γίνει Σουλτάνος εκτός συνόρων

· Πώς συνδέονται το Γερμανικό με το Τουρκικό και το Κυπριακό ζήτημα

· Οι 4 ελευθερίες, οι Τούρκοι πολίτες και ο εποικισμός
Από το 2004, μήνα Δεκέμβριο, όταν είχε δοθεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο το πράσινο φως για την έναρξη των ενταξιακών διαδικασιών με την Τουρκία, το αποτέλεσμα του εγχειρήματος αυτού δεν ήταν προδικασμένο. Δεν ήταν βέβαιη η πλήρης ένταξη. Στα συμπεράσματα τού Συμβουλίου του 2004, κατόπιν παρέμβασης όσων δεν ήθελαν την πλήρη ένταξη της Τουρκίας και δη της δεξιάς, τονιζόταν στο άρθρο 23 ότι, εάν δεν καταλήξουν επιτυχώς οι διαδικασίες, θα πρέπει να βρει η ΕΕ άλλους τρόπους να κρατήσει την Τουρκία αγκιστρωμένη στην Ευρώπη. Δηλαδή, γινόταν μνεία στην ειδική σχέση.
Από το Γερμανικό στο Τουρκικό Ζήτημα

Στην πραγματικότητα, από το 2004 άρχισαν να είναι εμφανή δυο ζητήματα: Το Γερμανικό, που ήταν ξανά στο προσκήνιο, εάν δηλαδή θα είχαμε μια Ευρωπαϊκή Γερμανία ή μια Γερμανική Ευρώπη και το Τουρκικό, που τίθεται με τον ίδιο τρόπο: εάν δηλαδή με την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα έχουμε μια Ευρωπαϊκή Τουρκία ή μια Τουρκική Ευρώπη.

Και μέσα σε αυτά εμπίπτουν εκ των πραγμάτων και το Κυπριακό, καθώς και τα ελλαδοτουρκικά. Όσοι από τότε, από το 2004, δεν μπορούσαν να διαβάσουν πού κινείτο η ΕΕ και πού η Τουρκία, φυσιολογικό είναι, λόγω των ουτοπικών και ιδεαλιστικών προσεγγίσεων, να μένουν σήμερα άφωνοι ή χαμένοι. Διότι έχουν απογοητευτεί από την ΕΕ και από την Τουρκία. Είχαν λανθασμένες εικόνες στο μυαλό τους και προέβαιναν σε λανθασμένες αξιολογικές κρίσεις.
Η τουρκική γρίπη

Η Γερμανία έχει καταφέρει, σε μεγάλο βαθμό, να συνταυτίσει το δικό της εθνικό συμφέρον με το κοινό ευρωπαϊκό. Διότι, τη στιγμή, που άλλοι πεταλούδιζαν ιδεαλιστικά, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ θα μπορούσε να γίνει κάτι ανάλογο με τις ΗΠΑ, οι Γερμανοί, όπως και οι Βρετανοί και άλλα σοβαρά κράτη, κατανοούσαν τι ο ρεαλισμός διδάσκει.

Πρώτα εξυπηρετούνται τα εθνικά συμφέροντα, τα οποία θα πρέπει να συνταυτιστούν με τα κοινά ευρωπαϊκά, και μετά βλέπουμε. Και επί τούτου θα πρέπει να επισημανθεί το εξής: Το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον είναι ένας ελάχιστος κώδικας σύγκλισης αντικρουόμενων εθνικών συμφερόντων. Και η σύγκλιση αυτή είναι συνάρτηση της ισχύος ενός εκάστου των κρατών μελών, της διπλωματικής του ικανότητας, των συμμαχιών και της στρατηγικής που αναπτύσσει σε κάθε υπό συζήτηση θέμα.

Οι ηγέτιδες της ΕΕ χώρες, όπως είναι η Γερμανία και η Γαλλία, καθώς και άλλες μικρότερες, αλλά της ίδιας αντίληψης, όπως η Αυστρία, πότε δεν ήθελαν την πλήρη τουρκική ένταξη. Εάν η Βρετανία την υποστήριζε, αυτό οφειλόταν στην ευρωσκεπτικιστική της προσέγγιση. Πίστευε αυτό που έλεγε δημόσια από το 2004, ο πρώην Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Χανς Γκερτ Πέτεριγκ: Ότι, δηλαδή, η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα σημάνει τον θάνατο της ΕΕ και της Ευρώπης. Ποιος τολμούσε να πει τότε στην Κύπρο και την Ελλάδα κάτι τέτοιο; Τον κολλούσαν στον τοίχο. Χαρακτηριζόταν ως «εθνικιστής», «ακραίος» και «αντιευρωπαϊστής».

Τώρα, μας κολλά η Τουρκία στον τοίχο. Η οποία Τουρκία γιατί να μη θέλει την πλήρη ένταξη, όταν σε μια τέτοια περίπτωση θα έχει τους πιο πολλούς Ευρωβουλευτές ή στη χειρότερη περίπτωση τον ίδιο αριθμό με τη Γερμανία, καθώς και τη μεγαλύτερη θεσμική ισχύ στο Συμβούλιο και στην Επιτροπή; Θα διαθέτει ένα τεράστιο οικονομικό μέγεθος με αποτέλεσμα να συμβαίνει το εξής: Όταν θα φταρνίζεται η τουρκική οικονομία, θα αρπάζουν γρίπη οι Βρυξέλλες! Άσε που θα διαθέτει τον μεγαλύτερο στρατό, τον μεγαλύτερο αγροτικό τομέα και πληθυσμό.

Τα διαρθρωτικά ταμεία και η κατανομή τους θα πρέπει να αλλάξουν ριζικά, με την Τουρκία να εισπράττει περί το 23% του συνόλου, εξέλιξη που θα στραφεί σε βάρος άλλων χωρών. Ήδη, σε ό,τι αφορά τα προενταξιακά, απορροφά το 42% με 43% του συνόλου. Σε πραγματικούς αριθμούς είναι περί το 1 δις το χρόνο, ενώ η Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος μέλος δύναται να πάρει περί τα 950 εκ ευρώ την επταετία. Δεν είναι καθόλου τυχαία η θέση της Αυστρίας για την αποκοπή αυτών των κονδυλίων. Με αυτούς τους τουρκικούς συντελεστές ισχύος κτυπά καμπανάκι στην Ευρώπη.

Πλέον, το πρόβλημα δεν είναι εάν θα έχουμε μια Γερμανική Ευρώπη αντί μια Ευρωπαϊκή Γερμανία. Αυτή τη ζούμε. Θα είναι χειρότερη η κατάσταση, διότι θα κινηθούμε προς μια Τουρκική πλέον Ευρώπη. Ή η ΕΕ θα υποταχθεί ή θα πάει σε διάλυση. Ή θα αποτρέψει από τώρα, όπως φαίνεται να γίνεται, την επιλογή της πλήρους ένταξης και τον ισότιμου καθεστώτος συνεταιρισμό με την Άγκυρα και τον Ερντογάν.
«Το σύνδρομο της Βιένης»

Επί τη βάσει μελετών που είχαν γίνει το 2004, σε περίπτωση ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, θα προέκυπτε την επαύριον κύμα 4 εκατομμυρίων Τούρκων μεταναστών. Σήμερα θα είναι προφανώς πολύ περισσότεροι, διότι θα τους στέλνει επί τη βάσει πολιτικών κριτηρίων και στρατηγικής ο Ταγίπ Ερντογάν. Μέσα σε μερικές εβδομάδες δημιούργησε μεταναστευτική κρίση και εκβιάζει την Ευρώπη.

Ας σταθούμε, όμως, στην τουρκική παραδοσιακή πολιτική του επεκτατισμού. Ανέκαθεν οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν το ξίφος και τους πληθυσμούς ως βασικά εργαλεία της στρατηγικής τους. Κατακτούσαν και εποίκιζαν. Σήμερα, υπάρχει μια φραστική αλλά και πολιτική αντιπαράθεση ουσίας μεταξύ της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Αυστρίας και της Ελβετίας με την Τουρκία, η οποία μπορεί να αναλυθεί ως εξής:

1. Οι Αυστριακοί σε καμιά περίπτωση δεν έχουν εξαπατηθεί από την Άγκυρά και θεωρούν ότι η Τουρκία έχει επεκτατικές προθέσεις, αφού, όπως λέγεται, πάσχει ακόμη από το «Σύνδρομο της Βιένης», το οποίο τους δημιουργήθηκε από την εποχή που οι Τούρκοι είχαν φτάσει έξω από την αυστριακή πρωτεύουσα.

2. Η αντιπαράθεση μεταξύ της γερμανικής και της τουρκικής Κυβέρνησης βοηθά αμφότερες. Τη μεν Μέρκελ και την κεντροδεξιά να σηκώνει τόνους με την προσδοκία να εισπράξει ψήφους από την ανερχόμενη ακροδεξιά και να περιορίσει τους Σοσιαλιστές του Σουλτς που διεκδικούν επί ίσοις όροις τη νίκη στις εκλογές. Τον δε, Ερντογάν ενόψει δημοψηφίσματος, αφού εμφανίζεται ως ο ηγέτης Σουλτάνος, που δεν φοβάται τίποτε και κανένα.

Ταυτοχρόνως, από τη μια ενισχύει τη μουσουλμανική του ατζέντα, όταν συγκρούεται με την ΕΕ και δη με τη Γερμανία, δίδοντας το μήνυμα ότι δεν είναι δεδομένος και άρα δεν υποκύπτει. Από την άλλη, η τακτική του αυτή τον εμφανίζει ως έναν σκληρό διαπραγματευτή, με τον οποίο θα πρέπει να συμβιβαστούν οι εταίροι, αν θέλουν να επιλύσουν το προσφυγικό και να προχωρήσουν οι εμπορικές και οικονομικές τους σχέσεις με την Τουρκία, καθώς και οι ενεργειακές.

Την ίδια βεβαίως στιγμή οι Αυστριακοί, που βρίσκονται σε συνεννόηση με τους Γερμανούς, σηκώνουν τους τόνους και ζητούν τον τερματισμό της τουρκικής ενταξιακής διαδικασίας, για να έχει η ΕΕ μεγαλύτερες αντιστάσεις στην όποια διαπραγμάτευσή της με την Άγκυρα. Από το προσφυγικό ώς τον εκσυγχρονισμό της τελωνειακής ένωσης. Το σκηνικό μεταξύ Γερμανίας - Τουρκίας επαναλαμβάνεται και στην Ολλανδία με τη φραστική ένταση να βοηθά τη δεξιά και την ακροδεξιά, αλλά και τον Ταγίπ Ερντογάν.

3. Η Τουρκία επιδιώκει να χρησιμοποιεί τους τουρκικούς και μουσουλμανικούς πληθυσμούς που ζουν στην Ευρώπη ως στρατηγικό εργαλείο, για να επηρεάζει το εκλογικό αποτέλεσμα και να ασκεί πιέσεις και ελέγχους. Τους μετατρέπει σε δούρειους ίππους. Οι συγκεντρώσεις για το δημοψήφισμα σε ευρωπαϊκές χώρες από Τούρκους μετανάστες είναι μέθοδος συσπείρωσης, αλλά και πρακτική για να δίδεται πολιτική γραμμή από την τουρκική μητρόπολη.

Εξού και οι απαγορεύσεις τέτοιων συγκεντρώσεων ακόμη και από την ουδέτερη Ελβετία. Είναι, δε, πρόδηλος ο ρόλος που θέλει να διαδραματίσει ο Ερντογάν. Σουλτάνος και πέραν των τουρκικών συνόρων. Και οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί ήταν σαφείς επί τούτου. Το είπαν ξεκάθαρα ότι δεν θα επιτρέψουν την είσοδο στους Τούρκους αξιωματούχους, για να επισκεφθούν τις χώρες με αφορμή το τουρκικό δημοψήφισμα αλλά και στην ουσία να δώσουν γραμμή και να επηρεάσουν το αποτέλεσμα ενόψει εκλογών.

Μάλιστα, οι Ολλανδοί ακροδεξιοί είπαν ότι αν αναλάβουν την εξουσία θα απαγορεύσουν στο σύνολο τής τουρκικής ηγεσίας να επισκέπτεται την Ολλανδία! Όσο δε για την Κυβέρνηση, την περασμένη Πέμπτη, είπε στον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου διά του ομολόγου του Μπερτ Γκέντερς ότι, εάν μεταβεί στο Άμστερνταμ, δεν θα τύχει επίσημης υποδοχής. Θα γίνει δεκτός ως τουρίστας. Όπως ελέχθη χαρακτηριστικά μπορεί να δει τα μουσεία και τις τουλίπες...
Ένας νόμιμος εποικισμός

Προσοχή λοιπόν: Οι Τούρκοι επιδιώκουν κατ' αναλογία να πράττουν στις ευρωπαϊκές χώρες ό,τι και στο ψευδοκράτος. Και ό,τι θα πράττουν και μετά τη λύση. Όταν θέλουν να επεμβαίνουν στις εκλογές της Γερμανίας και της Ολλανδίας, στις εκλογές της ομόσπονδης Κύπρου δεν θα επεμβαίνουν; Μπορεί, λοιπόν, κάποιος να αντιληφθεί τι θα συμβεί με τα κύματα των Τούρκων μετά την ομοσπονδιακή λύση είτε γίνει δεκτή η αξίωσή τους να έχουν καθεστώς Ευρωπαίου πολίτη είτε όχι. Εάν το εισπράξουν, τότε ο νέος εποικισμός θα είναι νόμιμος. Εάν όχι, τότε θα έρχονται στον Βορρά, και από εκεί άντε να τους στείλεις πίσω. Και αν μας απειλήσει ο Ερντογάν να μην τους αγγίξουμε, τι θα κάνουμε, πόλεμο;
Ισχυρά επιχειρήματα

Έχουμε, πάντως, ισχυρά επιχειρήματα προς τους εταίρους για το θέμα τη παραχώρησης δικαιώματος Ευρωπαίου πολίτη σε Τούρκους πολίτες μετά τη λύση. Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει άλλη πολιτική λογική εκτός από αυτήν που έχει ήδη αναλυθεί και φοβούνται οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι. Ότι δηλαδή θα πλημμυρίσει η Κύπρος με Τούρκους-Ευρωπαίους πολίτες. Όταν αυτό το φαινόμενο, ένα δηλαδή τουρκικό τσουνάμι, το τρέμουν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Αυστριακοί και οι Ολλανδοί, λογικό δεν είναι να το τρέμουμε κι εμείς; Ως εκ τούτου: Ποιος τελικά απειλείται από ποιον για να θέλει εγγυήσεις;

Εάν υπάρχει μια κοινότητα που απειλείται στην Κύπρο είναι η ελληνοκυπριακή. Και αυτό θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο προς του εταίρους μας και στον ΟΗΕ. Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο συναφές: Προβαλλόταν ο ισχυρισμός από τον κ. Ακιντζί και επαναλαμβανόταν από τις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ ότι, εάν δεν δεχθούμε τη λύση που συζητείται, τα σύνορα της Τουρκίας θα φτάσουν στην Κύπρο! Απαντήσαμε τότε ως εξής: Και τώρα πού είναι; Και μετά τη λύση πού θα είναι; Είναι θέμα γεωγραφίας. Είχαμε, έχουμε και θα έχουμε σύνορα με την Τουρκία εκτός και αν μας απορροφήσει.
Χωρίς φίλτρα

Βεβαίως, ο κ. Ακιντζί όταν αναφερόταν σε σύνορα, υπαινισσόταν ότι εκπροσωπεί «κράτος» και ότι εάν δεν βρεθεί «λύση», εάν, δηλαδή, δεν διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατίας και αν δεν αναγνωριστεί το ψευδοκράτος ως ισότιμο συνιστών κράτος, ο βορράς θα ενσωματωθεί στην Τουρκία. Λες και τώρα δεν είναι ενσωματωμένος, όταν η Άγκυρα έχει στρατό, ελέγχει τις τράπεζες, την οικονομία, το νερό, το ρεύμα και τις τηλεπικοινωνίες. Ο βορράς δεν είναι «κράτος». Κατοχικό έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι από την Τουρκία. Και αν δεχθούμε την αξίωση Ακιντζί για την παραχώρηση καθεστώτος στους Τούρκους, τότε είναι που θα γίνει προσάρτηση και του βορρά και του νότου. Δεν είναι σύνορα με την Τουρκία που θα έχουμε, αλλά θα είμαστε Τουρκία!

Ως εκ τούτου, ακόμη και αν δεν γίνει η Ευρώπη Τουρκική, επειδή αντιδρά στην επιθετικότητα τής Άγκυρας, σίγουρο είναι ότι στο δικό μας δίλημμα, Ευρωπαϊκή ή Τουρκική Κύπρος, θα συμβεί το εξής: Με τη λύση αντί να απελευθερωθεί ο βορράς και να επανενσωματωθεί στην Κυπριακή Δημοκρατία, η ευρωπαϊκή Κύπρος - βορράς και νότος - θα καταστούν μέσω της ομοσπονδίας μια τουρκική νήσος πλημμυρισμένη από νέα κύματα εποίκων, χωρίς ξίφη...

Αυτά διδάσκει η αντιπαράθεση της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Αυστρίας και άλλων χωρών της ΕΕ με την Άγκυρα, καθώς και η προσφυγική κρίση. Την οποία οι Τούρκοι από ανθρωπιστική τη μετέτρεψαν σε πολιτική, ενώ τον εποικισμό στην Κύπρο, από έγκλημα πολέμου κατά της ανθρωπότητας τον μετέτρεψαν σε ζήτημα ανθρωπιστικό για τους ίδιους και σε βάρος των δικαιωμάτων των Ελληνοκυπρίων προσφύγων και μη. Αυτά απεικονίζει η ψυχρή πραγματικότητα για όσους μπορούν να βλέπουν καθαρά χωρίς τα φίλτρα των κομματικών σκοπιμοτήτων και των ψευδαισθήσεων περί των τουρκικών προθέσεων. Χωρίς παρωπίδες...