Είναι σε όλους γνωστό το ανέκδοτο ευφυολόγημα που αναφέρει: «Οι τέσσερεις ευαγγελιστές είναι τρεις, οι εξής δυο, ο Ιωάννης». Θυμήθηκα αυτό το ευφυολόγημα διαβάζοντας το ψήφισμα του ΠΙΣ και το παράφρασα ως εξής: «Οι πέντε προϋποθέσεις του ΠΙΣ είναι τέσσερεις, οι εξής τρεις, που μένουν δυο, η αύξηση του προϋπολογισμού».
Με μιαν απλή ανάγνωση του ψηφίσματος διαπιστώνεις ότι, μόλις αυξηθεί ο προϋπολογισμός του ΓεΣΥ, ο ΟΑΥ θα μπορεί αμέσως να διαπραγματευτεί και να ικανοποιήσει τα άλλα τέσσερα αιτήματα, ή προϋποθέσεις, όπως ο ΠΙΣ περιγράφει τις οικονομικές του απαιτήσεις.
Αν ο προϋπολογισμός αυξηθεί κατά μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια, αυτά θα μπορούν να ικανοποιήσουν την προϋπόθεση αρ. 3, για καθορισμό των αμοιβών των γιατρών του ΓεΣΥ, σύμφωνα με τις προτάσεις του ΠΙΣ. Θα μπορεί επίσης να εγγυηθεί την τιμή μονάδας και το ύψος της αμοιβής ανά ιατρική πράξη. Πάει, λοιπόν, και ικανοποιείται αμέσως η βασικότερη προϋπόθεση που θέτει ο ΠΙΣ κι έτσι «έχει νόημα η συμμετοχή των γιατρών στον προτεινόμενο σχεδιασμό για το Γενικό Σχέδιο Υγείας».
Αν ο προϋπολογισμός αυξηθεί κατά μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια, τότε θα ικανοποιηθεί και η προϋπόθεση αρ. 4, γιατί με αυτήν την οικονομική ευχέρεια ο ΟΑΥ θα μπορεί να δώσει «σαφείς επεξηγήσεις και γραπτές εγγυήσεις με νομική ισχύ των όρων που περιλαμβάνονται στο πλαίσιο συμμετοχής των συμβαλλομένων γιατρών, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, στο ΓεΣΥ».
Αν ο προϋπολογισμός αυξηθεί κατά μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια, τότε αμέσως ο ΠΙΣ θα αποσύρει την προϋπόθεση αρ. 5, για «ελεύθερη άσκηση της ιδιωτικής ιατρικής στο πλαίσιο του ΓεΣΥ». Αυτή η προϋπόθεση τέθηκε για να διασφαλίσει ότι οι γιατροί θα συμπληρώνουν το εισόδημά τους και με ελεύθερη άσκηση της Ιδιωτικής ιατρικής. Αν ο ΟΑΥ έχει την ευχέρεια να αυξήσει το εισόδημα των γιατρών και να τους ικανοποιήσει, τότε ούτε οι ίδιοι θα ήθελαν να εργάζονται ιδιωτικά για να αυξήσουν το εισόδημά τους.
Έρχομαι τώρα στην προϋπόθεση αρ. 2, που αναφέρεται «στη διοικητική και οικονομική αυτονόμηση των δημόσιων νοσηλευτηρίων», η οποία «αποτελεί προϋπόθεση για την εφαρμογή του Γενικού Συστήματος Υγείας». Στο πλαίσιο αυτό, εκτός από τα χρονοδιαγράμματα, ο ΠΙΣ ζητά «επίσης και μέτρα στήριξης τόσο των δημόσιων όσο και των ιδιωτών ιατρών, καθώς επίσης και των νοσηλευτηρίων τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα». Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η «στήριξη» που θέτει ως προϋπόθεση ο ΠΙΣ δεν είναι, φυσικά, ηθική ή επιστημονική στήριξη, ούτε χειροκρότημα ή επευφημίες, αλλά στήριξη που συνεπάγεται οικονομική δαπάνη, που κι αυτή θα εξασφαλιστεί «αν ο προϋπολογισμός αυξηθεί κατά μερικές δεκάδες εκατομμύρια».
Η πιο πάνω ανάλυση αποδεικνύει ότι ολόκληρο το ψήφισμα μπορεί να διατυπωθεί λιτά και περιεκτικά με δυο μόνο λέξεις: «Δώστε λεφτά». Και πρέπει επίσης να αντιληφθούμε ότι ο ΠΙΣ έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα να επιβάλλει τις προϋποθέσεις που θέτει για συμμετοχή του στο ΓεΣΥ. Γιατί όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αγιασμό χωρίς παπά, ούτε σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, όπως έλεγε ο Εμμανουήλ Ροΐδης. Και φυσικά δεν μπορούμε να κάμουμε ΓεΣΥ. χωρίς γιατρούς. Κι έχουμε και τους ασθενείς που αναμένουν στις ουρές και μερικοί θα αναμένουν ώς τον θάνατό τους. Όμως μπορούμε να ελπίζουμε. Οι ασθενείς και οι εισφορείς έχουμε έναν μαχητικό εκπρόσωπο, τον κ. Κουλούμα, που έχει τις προϋποθέσεις να μας βγάλει νικητές.
Ο ΠΙΣ με το ψήφισμά του και με τις δηλώσεις στελεχών του έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο της Κυβέρνησης. Τι θα κάμει, άραγε, η Κυβέρνηση; Θα στείλει συμπληρωματικό προϋπολογισμό στη Βουλή; Θα βάλει τους βουλευτές της να πάρουν στη Βουλή πρόταση νόμου, όπως τον νόμο Ακιντζί; Ή μήπως έχει σχέδιο Β’ για να εφαρμόσει το ΓεΣΥ σε πείσμα των ισχυρών συμφερόντων που το πολεμούν; Ίδωμεν. Θα επικρατήσουν οι επιχειρηματίες της άσπρης μπλούζας ή η κοινωνική συμμαχία των πολιτών; Θα έρθουν οι γιατροί στο ΓεΣΥ ή θα μείνουν στον ΠΙΣ;
