Για τον ήρωα Δώρο Λοΐζου

Διαβάζω στον "Φ" της Κυριακής ότι στις 31 Οκτωβρίου θα παρουσιαστεί το νέο βιβλίο του κ. Κώστα Βενιζέλου σχετικά με τη δολοφονία του ήρωα της Αντίστασης, Δώρου Λοΐζου, στις 30 Αυγούστου 1974.

Τίτλος του βιβλίου: "Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι". Διάβασα όλο το αφιέρωμα, είναι μια σελίδα, και πραγματικά σκέφτηκα ότι θα άξιζε να προβληματιστούμε όλοι γι’ αυτές τις τραγικές καταστάσεις που έζησε η μικρή μας πατρίδα και οι οποίες καθόρισαν τη μοίρα μας. Για να είμαι ειλικρινής, ανέμενα πως πιθανόν να αποκαλύπτονταν και τα ονόματα των τριών δολοφόνων. Δυστυχώς, ΤΙΠΟΤΑ. Και σκέφτομαι ότι, όπως είμαστε η μοναδική χώρα παγκοσμίως που έγινε πραξικόπημα χωρίς... να υπάρχουν πραξικοπηματίες, έτσι, και σε τούτη την περίπτωση, έχουμε μια στυγερή, αποτρόπαια, πολιτική δολοφονία, χωρίς δολοφόνους!..

"Ήταν ΕΟΚΑβητατζήδες που τον σκότωσαν!..", δήλωσε η Βαρβάρα Λυσσαρίδη στους αστυνομικούς που την ανέκριναν, λίγες ώρες μετά το συμβάν. Και η απάντηση των οργάνων της τάξης: "Και πώς το ξέρετε αυτό;". Ε, αυτό, μπορούμε να το παρομοιάσουμε με ένα απλό περιστατικό, όπου κάποιοι ακούνε νιαουρίσματα από τη στέγη ενός σπιτιού και ηλιθίως διερωτώνται: "Μα, τι είναι αυτό που ακούγεται από τα κεραμίδια αυτού του σπιτιού;".

Ας αφήσουμε τα αστεία. Κάπου, ο καλός αρθρογράφος αναφέρει ότι είναι γνωστοί και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Ναι. Και; Έγινε κάποια προσπάθεια να οδηγηθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης; Ασφαλώς, υπάρχουν πολλοί που τους γνωρίζουν. Αλλά, είμαστε τόσο μικρή κοινωνία, που γνωρίζει ο ένας τον άλλον, που υπάρχουν δεκάδες κουμπάροι και διαφόρων βαθμών άλλοι συγγενείς, που αντιλαμβάνεται κανείς γιατί είναι τόσο δύσκολο να γίνει καταγγελία. Μα, από τότε που ήρθα να ζήσω στην Κύπρο, μετά από 35 ολόκληρα χρόνια στην Ελλάδα, άρχισα να αντιλαμβάνομαι την πρωτοφανή αυτή κατάσταση στο νησί.

Όλοι γνωρίζουν όλους. Όλοι σχολιάζουν όλους. Φίλοι, κουμπάροι ή συγγενείς, αλληλο-υποστηρίζονται. Ή αλληλο-καλύπτονται. Θα γίνεις γνωστός, ό,τι και να κάνεις. Τις προάλλες, είχα αγοράσει την εφημερίδα μου, από το σύνηθες περίπτερο, κατά τις 11.00 π.μ., και αφού πλήρωσα και εξερχόμουν του περιπτέρου, ακούω μια κυρία που μπήκε να πάρει κάτι, να λέγει στον περιπτερά: "Χατζηαντώνης; Μα, εν τούτος που...". Εκεί, διέκοψε την πρότασή της, διότι με είδε που κοντοστάθηκα και κατάλαβε πως την είχα ακούσει!..

Ε, από τότε έχω την απορία να μάθω, πώς θα ολοκλήρωνε την ερώτησή της. Αυτό, δεν είναι κουτσομπολιό; Δεν ξέρω. Μπορεί να έλεγε κάτι καλό. Τέλος πάντων. Επανέρχομαι στο θέμα.

Είχα την τύχη να γνωρίσω τον πατέρα του μακαριστού ΕΔΕΚίτη ήρωα, τον μ. Βύρωνα Λοΐζου. Διατηρούσε ένα μαγαζάκι σε κεντρική λεωφόρο της Λευκωσίας. Πρέπει να ήταν εκεί, γύρω στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ερχόμουν πάντα στην Κύπρο τα καλοκαίρια. Θυμάμαι, εμπορευόταν διάφορα είδη ο άνθρωπος, μεταξύ των οποίων και αυτά τα αυτοκόλλητα, με τη "ματωμένη", μοιρασμένη νήσο μας, με το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Εμπνευσμένο από μια ιδέα του Ελλαδίτη συγγραφέα, Νίκου Δήμου. Είχα ένα σύντομο διάλογο μαζί του. Του είπα ότι είμαι Κερυνειώτης πρόσφυγας και ότι με συγκλόνισε η τραγική θυσία του Δώρου. Του εξέφρασα την αγανάκτησή μου για το γεγονός ότι δεν συνελήφθη, ούτε και τιμωρήθηκε ποτέ κανείς!.. "Ξέρεις πόσες καταγγελίες έκανα στην Αστυνομία, φίλε;", μου απάντησε. Για να συμπληρώσει: "Κανένας δεν μου έδινε σημασία. Έτσι απογοητεύθηκα και έμαθα να ζω με την ανάμνηση του παιδιού μου!..".

Είχα βγει δακρυσμένος από το ταπεινό του μαγαζί. Και πολύ θυμωμένος. Σκέφτηκα ότι όλος αυτός ο πόνος για την καταστροφή της πατρίδας μας, όλη αυτή η συμφορά, πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα από κάποιους. Και εδώ, αλλά και στο εξωτερικό.

Θα είμαι από τους πρώτους που θα σπεύσουν να αγοράσουν το βιβλίο αυτό.

Ο αντιστασιακός ήρωας θα ζει αθάνατος στην καρδιά μας, όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν την πατρίδα τους, αλλά και τη δημοκρατία. Αυτοί οι θρασύδειλοι θα πεθάνουν κάποτε, αλλά θα παραμείνουν παντελώς "άγνωστοι", ιστορικά. Οι ιδέες, όμως, και τα ποιήματά σου, Δώρο, δεν δολοφονούνται! Δεν ξεχνιούνται.

Αναπαύσου εν ειρήνη, παλληκάρι μου...!

*Κερυνειώτης πρόσφυγας