Ώρα περίσκεψης
Σε μια σειρά σχέδια επίλυσης του Κυπριακού, τα οποία εκπονήθηκαν από τους Αγγλοαμερικανούς μετά το 1960, κοινό χαρακτηριστικό τους υπήρξε η διχοτομική αντίληψη. Είτε επρόκειτο για συνομοσπονδιακής μορφής εκτρώματα είτε για δύο κράτη είτε για τη διαβόητη ιδέα της Διπλής Ένωσης. Πέρα από τη διχοτομική αντίληψη, το άλλο κοινό στοιχείο ήταν η ύπαρξη τουρκικής στρατιωτικής βάσης στην περιοχή της Καρπασίας. Στην ίδια περιοχή, σχεδόν όλα τα σχέδια προνοούσαν και κατασκευή ΝΑΤΟϊκής βάσης. Προτιμητέο σημείο το Λευκόνοικο. Και, τελικά, το τρίτο κοινό σημείο, η μετατροπή της Κύπρου σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο για τους σκοπούς του ΝΑΤΟ.
Σήμερα, εν έτει 2019, είμαστε μάρτυρες της κατασκευής αεροπορικής βάσης από την Τουρκία στην περιοχή της Καρπασίας. Ήδη άρχισε να μεταφέρει εκεί drones, ενώ είναι καθ’ οδόν και στρατιωτικά αεροσκάφη τύπου F-16. Έπειτα, πολύ σύντομα αρχίζει και η κατασκευή ναυτικής βάσης και πάλι στην Καρπασία.
Με άλλα λόγια, η Τουρκία του Ερντογάν υλοποιεί τα παλιά αγγλοαμερικανικά διχοτομικά σχέδια και στο μέρος τους, που προνοούσαν κατασκευή ΝΑΤΟϊκής – αμερικανικής ή ΝΑΤΟϊκής και τουρκικής βάσης στην Καρπασία, από μόνη της. Χωρίς το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Την ίδια ώρα, κτυπά την κυπριακή ΑΟΖ και εμπεδώνει την κατοχή του 37% του κυπριακού εδάφους. Υλοποιεί, συνεπώς, η Τουρκία από μόνη της σχέδια διχοτομικής υφής, που άλλοι εκπόνησαν κάποτε για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα. Απλώς, η Τουρκία, όπως και το 1974… ξεγέλασε τους λοιπούς συνωμότες στην καταστροφή της Κύπρου και κατέλαβε περισσότερα εδάφη «ειδικά στην Αμμόχωστο», απ’ όσα τα κοινά σχέδια, υποτίθεται, ότι προνοούσαν, έτσι και τώρα προχωρεί από μόνη της και υλοποιεί τα σχέδια προς αποκλειστικά ίδιον όφελος. Εκμεταλλεύεται στο μέγιστον τις συνθήκες οι οποίες έχουν δημιουργηθεί στον κόσμο και την περιοχή μας. Προχωρεί με ταχύτητα, θράσος και αλαζονεία, εκτιμώντας ότι κανείς δεν θα την παρεμποδίσει ή σταματήσει. Η συγκυρία τής ανοίγει δρόμους. Δηλαδή, οι μεν δύο μεγάλοι, που θα μπορούσαν να τη σταματήσουν, ανταγωνίζονται ποιος θα την κερδίσει για λογαριασμό του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελλάδα, για διάφορους και διαφορετικούς λόγους, αδυνατούν να το πράξουν. Από τους περιφερειακούς παράγοντες «κράτη» άλλοι δεν έχουν τη δύναμη να την εμποδίσουν και ο ένας, που έχει τις δυνατότητες να την παρεμποδίσει, είναι, για την ώρα, ακυβέρνητο καράβι. Και αναφέρομαι στο Ισραήλ. Λόγω αυτής της διεθνούς και περιφερειακής συγκυρίας – προσθέστε και κατάσταση στο Ιράκ, Λίβανο και Λιβύη – η Τουρκία υλοποιεί και το σχέδιο της «Γαλάζιας Πατρίδας». Του ελέγχου, δηλαδή, της Μεσογείου. Όχι απλώς της ανατολικής, αλλά ολόκληρης της Μεσογείου. Με τα παράλιά της να αποτελούν ακτές της Μεσογείου, με σύγχρονη αεροπορική και ναυτική βάση στην Κύπρο και με ανάλογη στρατιωτική βάση στη Λιβύη, το μόνο που θα της λείπει για να ασκεί έλεγχο στη Μεσόγειο θα είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός. Ένας σταθμός μεταξύ Μαρόκου και Λιβύης. Και, ποιος ξέρει, μπορεί να ανακαλύψουν μελλοντικά…. τουρκική μειονότητα στο Μαρόκο ή στη Δυτική Σαχάρα ή στη Μαυριτανία.
Και δημιουργείται το λογικό ερώτημα: Όταν σήμερα, αυτήν τη στιγμή, η Τουρκία σχεδιάζει και υλοποιεί τέτοιας κλίμακας και επιπέδου επεκτατικά σχέδια, εκβιάζοντας, ουσιαστικά, ΗΠΑ και Ρωσία, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω προσφυγικού και άλλων συμφερόντων, έχει ενδιαφέρον και βούληση να λύσει το Κυπριακό; Να το ερώτημα, το οποίο η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία πρέπει να απαντήσει. Γιατί, αν η απάντηση στο ερώτημα είναι καταφατική, τότε η τακτική για να φτάσουμε στο ζητούμενο, που είναι η λύση αρχών, θα είναι άλφα. Αν η απάντηση στο ερώτημα είναι αρνητική, τότε η τακτική θα είναι άλλη.
Την ίδια ώρα, θα πρέπει να τεθεί στο τραπέζι του προβληματισμού για τους δυνητικούς μας συμμάχους. Είτε η απάντηση στο προαναφερθέν ερώτημα είναι ή άλφα ή βήτα, το ζητούμενο των δυνητικών συμμάχων πρέπει να επανεξεταστεί. Και από τη σκοπιά της δικής τους θέλησης να βοηθήσουν για μια λύση αρχών στο Κυπριακό, αλλά και από την άποψη των δυνατοτήτων τους. Είμαστε, για παράδειγμα, στρατηγικοί εταίροι των ΗΠΑ ή όχι; Κι αν είμαστε, τι συνεπάγεται αυτό σε υποχρεώσεις και ποια τα ωφελήματα για την Κύπρο και την υπόθεσή της;
Δεν μπορεί να συνεχίζουμε να κινούμαστε στα ίδια ακριβώς βήματα τακτικής, που κινούμασταν εδώ και 45 χρόνια, όταν γύρω μας έχουν όλα αλλάξει.
