Λαμπρή γιορτή της ζωής, της χαράς, της ελπίδας - Πάσχα των Ελλήνων

Το ανέσπερο φως έρχεται σε μια σημαντική στιγμή, σ’ ένα μεταίχμιο. Πάνω στην ώρα που τελειώνει το πένθος κι αρχίζει ο θρίαμβος της ζωής πάνω στον θάνατο. Το πανηγύρι της ελληνικής φύσης, το πανηγύρι της άνοιξης, ο Θεάνθρωπος που κατάργησε τον θάνατο, η νίκη της ζωής της απέθαντης
Η μέρα της Λαμπρής (Πάσχα) είναι η πιο σπουδαία γιορτή της Ορθοδοξίας, η γιορτή που εκφράζει με απόλυτη καθαρότητα τα μηνύματα του Αναστάντος Χριστού και προσφέρει στους πιστούς και σε όλη την οικουμένη «φως εκ του ανεσπέρου φωτός». Το φως το αιώνιο, το φως το αληθινό, το φως που χαλυβδώνει τα φτερά της πνευματικής αναγεννήσεως του ανθρώπου.

Προηγείται το βαρύ Πένθος της Μεγάλης Εβδομάδας. Οι τέσσερεις πρώτες μέρες μάς προετοιμάζουν πνευματικά για το Θείο Δράμα με τις «Ακολουθίες του Νυμφίου» κι ύστερα η παραβολή των Δέκα Παρθένων. Ο Ιησούς Χριστός θα συγχωρέσει την αμαρτωλή γυναίκα που μετανόησε, που πίστεψε και άλειψε τα πόδια του με μύρο! Ο ίδιος ο Χριστός ταπεινώνεται, μια μέρα πριν από τη Σταύρωσή Του, πλένοντας και σκουπίζοντας τα πόδια των μαθητών του, στον τελευταίο Μυστικό Δείπνο μαζί τους, λέγοντας: Κάποιος από εσάς θα με προδώσει. Ατμόσφαιρα κατανυχτική. Γεμάτη συμβολισμούς. Λίγο μετά, θα γονατίσει και θα προσευχηθεί στο Όρος των Ελαιών. Κι έρχεται το φίλημα! Ο Ιούδας ζει την ικανοποίηση της απληστίας και της φιλαργυρίας του.

«Εταίρε, εφ’ ω πάρει» («Φίλε, για ποιο λόγο ήρθες;»), η απάντηση του Χριστού! Είναι έκφραση οίκτου. Ίσως λεπτού παραπόνου. Γιατί όχι; Έσχατης προειδοποίησης; Αυτή η σιωπηλή πίκρα για το κατάντημα ενός από τους δώδεκα αγαπητούς Του είναι από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές του Πάθους!

Είχαν περάσει μόνον τρεις ημέρες από τη στιγμή της θριαμβευτικής εισόδου του Ιησού στην Ιερουσαλήμ με το πλήθος να τον επευφημεί! Θα ακολουθήσουν η σύλληψη, η Άρνηση του Πέτρου και η καταδίκη του Χριστού από τον Καϊάφα. Το ίδιο πλήθος που ζητωκραύγαζε το «Ωσαννά», μετά την προδοσία, αναφωνεί: «Σταύρωσον αυτόν»! Ο Πόντιος Πιλάτος θα νίψει τας χείρας του. Τα Άγια Πάθη αρχίζουν με τους εξευτελισμούς και τα φρικτά βασανιστήρια, για να κορυφωθούν με τη Σταύρωση, την Ταφή και την Εις Άδου Κάθοδο... Ο Χριστός και από τον Σταυρό συγχωρεί. Αυτό είναι το μεγάλο διαχρονικό νόημα της σταυρικής θυσίας: «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γάρ οίδασι τι ποιούσι». Για να ακολουθήσει θριαμβευτικά η Ζωηφόρος Ανάσταση.

Νύχτα του Απρίλη, του Μεγάλου Σαββάτου νύχτα! Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Ένα ανθρώπινο ποτάμι πλημμυρίζει τους δρόμους των πόλεων. Χιλιάδες πιστοί σε πόλεις και χωριά στριμώχνονται στις εκκλησιές, απλώνονται στα προαύλια και καρτερούν. Σιμώνει η ώρα. Χτες ήταν το Πάθος το μεγάλο, το λυπητερό κτύπημα της καμπάνας, για το άγγελμα του θανάτου, το βουβό κλάμα της ταφής... Μα τώρα κυλάει η βαριά πέτρα, ανοίγει ο τάφος. Νίκησε η ζωή τον θάνατο, άνοιξε ο δρόμος από τον θάνατο ξανά προς τη ζωή...

Μοναδική, συμβολική και βαθύτατα συγκλονιστική είναι η στιγμή κατά την οποία ο προεξάρχων ιερουργός εξέρχεται λαμπροφορεμένος προ της ωραίας πύλης, υψώνει μέσα στο σκοτάδι την αναμμένη λαμπάδα του, αναφωνεί και προσκαλεί: «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός». Η πρόσκληση αυτή διαρκής, σταθερή, διαχρονική, εκφράζει την αποστολή, το έργο της Ορθοδοξίας μέσα σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχούν τα ψεύτικα φώτα, τα οποία, όμως, δεν έχουν τη δύναμη να υποκαταστήσουν το φως το αιώνιο, το φως το αληθινό. Ο Χριστός οικειοθελώς ακολούθησε τον δρόμο του μαρτυρίου, σταυρώθηκε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς!

Το ανέσπερο φως έρχεται σε μια σημαντική στιγμή, σ’ ένα μεταίχμιο. Πάνω στην ώρα που τελειώνει το πένθος κι αρχίζει ο θρίαμβος της ζωής πάνω στον θάνατο. Το πανηγύρι της ελληνικής φύσης, το πανηγύρι της άνοιξης, ο Θεάνθρωπος που κατάργησε τον θάνατο, η νίκη της ζωής της απέθαντης. Μυριάδες κεριά αναμμένα με φλόγες που καίνε τώρα και χαίρονται και τρεμουλιάζουν κι αναπηδούνε. Ανέσπερο φως, ανέσπερες ελπίδες. Οι εκκλησιές μοσχοβόλησαν πάλι από τ' αγιοκέρι, ήχησαν χαρμόσυνες οι καμπάνες, μια καινούργια μέρα ξημέρωσε. Λαμπρή γιορτή της ζωής, της χαράς, της ελπίδας. Πάσχα των Ελλήνων. Να είναι ολόκληρη η επίγεια πορεία μας, ένα «Αληθώς Ανέστη έμπρακτο».

Κι όπως πολύ εύστοχα γράφει η Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου: «Τώρα που το μικρό χελιδόνι, Φιλά ξανά της πασχαλιάς τα μύρα, Τώρα που το κόκκινο δεν είναι μόνο αίμα, Αλλά κι αγάπη του φωτός και της υπέρβασης, Τώρα μπορώ να ομολογήσω τους καινούριους ήχους, Μίας ανάστασης των έγκλειστων ελπίδων...». Το Αναστάσιμο Μήνυμα, ας γίνει η αφορμή για μια νέα πορεία, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε με ταπεινότητα και βαθύ στοχασμό τις τεράστιες δυσκολίες και τους πειρασμούς που είναι μπροστά μας. Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ας γίνει η ευκαιρία, για να ενώσουμε τα χέρια και μαζί να πάρουμε, με θάρρος και πίστη, το δύσβατο μονοπάτι που οδηγεί ψηλά, πολύ ψηλά, μέχρι την κορφή...

Επιμύθιο: Βουβά έμειναν τα καμπαναριά από τις εκατοντάδες αλειτούργητες εκκλησίες μας και τούτη την Ανάσταση στα κατεχόμενα! Όσοι πιστεύουν ακόμα πως υπάρχουν κατεχόμενα! Σημεία των Καιρών, σ’ έναν κόσμο χαμηλών προδιαγραφών, γεμάτο ψευδαισθήσεις...
Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή
a.avgoustis@hotmail.com
Αναπλ. Καθηγητής,
Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, από το Μονάγρι Λεμεσού