Ο ενθουσιασμός που μπορεί να γίνει κλάμα

Ακόμα και αν ΗΠΑ και Τουρκία οδηγηθούν σε ρήξη, πράγμα που αμφιβάλλω, δεν θα οδηγηθούμε σε ορθή λύση του Κυπριακού. Γιατί, ορθή λύση του Κυπριακού σημαίνει πρώτα απ’ όλα τερματισμό της κατοχής. Αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων, δηλαδή. Πώς, όμως, θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μετά που θα έχουν υποστεί ρήξη οι σχέσεις της Τουρκίας με ΗΠΑ και Δύση;
Ένα από τα μειονεκτήματα σ' αυτόν τον τόπο είναι ότι αρνούμαστε να κρίνουμε με βάση τα δεδομένα, αλλά με βάση τις επιθυμίες και τις σκοπιμότητές μας. Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι, το να κρίνεις με βάση τα δεδομένα, δεν συνεπάγεται να τα αποδεχτείς ως έχουν. Αντίθετα, αν χρειάζεται να αγωνιστείς για να τα βελτιώσεις, και επιτρεπτό είναι και αναγκαίο. Δεν μπορεί, όμως, να τα αγνοείς, γιατί κάτι τέτοιο θα σε οδηγήσει σε αποτυχία. Και επανέρχομαι. Ποια είναι τα κυρίαρχα δεδομένα στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης; Πρώτον, ότι η διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού διεξάγεται στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, στο πλαίσιο του ΟΗΕ και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Δεύτερον, ότι στρατηγικός στόχος αυτής της προσπάθειας είναι η εξεύρεση λύσης αρχών, με πολιτειακή μορφή λύσης την Ομοσπονδία, με χαρακτηριστικά της τη δικοινοτικότητα και διζωνικότητα, που θα εκφραστεί στις ρυθμίσεις της εσωτερικής πτυχής του Κυπριακού.

Δηλαδή στις σχέσεις των δύο κοινοτήτων. Τρίτον, ότι όλα τα πιο πάνω θα πρέπει να αποδώσουν ένα κανονικό-φυσιολογικό κράτος. Τέταρτον, ότι αυτό το κράτος θα είναι απαλλαγμένο από εγγυητές, προστάτες και επικυρίαρχους. Πέμπτον, ότι η Τουρκία, η οποία όλες αυτές τις δεκαετίες από το 1974, με βάση τις επεκτατικές βλέψεις, μεθόδευσε αδιέξοδα στο Κυπριακό, έτσι ώστε να οδηγήσει το Κυπριακό σε εκτροχιασμό. Από το ναυάγιο του Κραν Μοντανά και εντεύθεν, κατ’ ευθείαν πλέον και διακηρυγμένα στοχεύει σε λύση εκτός παραμέτρων του ΟΗΕ.

Μεσοπρόθεσμη στόχευση η εδραίωση του status-quo μέσω ρύθμισης χαλαρής συνομοσπονδίας. Αν αυτό αποτύχει, τότε η μεθόδευση θα είναι η αναγνώριση του ψευδοκράτους. Στόχος για τον οποίο τώρα πια υπάρχει, δυστυχώς, κακό προηγούμενο, μετά την αναγνώριση από ΗΠΑ της κυριαρχίας του Ισραήλ στα υψώματα Γκολάν. Άρα, η νομιμοποίηση της κατοχής, της αρπαγής εδάφους από κυρίαρχο κράτος μέλος του ΟΗΕ, διά της βίας των όπλων. Και, μάλιστα, ενάντια να προνοούν τα σχετικά ΟΜΟΦΩΝΑ ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Αποδεικτικά στοιχεία των τουρκικών προθέσεων, διά λόγων και έργων, υπάρχουν σε σωρεία δηλώσεων και ενεργειών της Τουρκίας και των αξιωματούχων της, αλλά δυστυχώς και Τ/κ αξιωματούχων, με πιο πρόσφατες τις δηλώσεις του αγαπητού παιδιού της Άγκυρας, του κ. Οζερσάι, ο οποίος, απευθυνόμενος στην κ. Λουτ, ανακήρυξε την πιθανότητα λύσης Ομοσπονδίας ως περίπου νεκρή.

Εμείς οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι, αν αφεθούν τα πράγματα να οδηγηθούν εκτός του πλαισίου του ΟΗΕ, εκτός της διαδικασίας η οποία διεξάγεται υπό την αιγίδα, στο πλαίσιο και τη βάση των αποφάσεων του Διεθνούς Οργανισμού, θα βιώσουμε χειρότερες εξελίξεις. Αν τα πράγματα οδηγηθούν σε άλλα, εκτός του ΟΗΕ πλαίσια, τότε δεν θα δημιουργηθούν καλύτερες για εμάς συνθήκες και προϋποθέσεις, αλλά χειρότερες. Η ιστορία του Κυπριακού αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Αλλά και η ιστορία του Ελληνισμού από το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων και μετέπειτα. Από το 1917, που η Ελλάδα συμπορεύτηκε πλήρως στα συμμαχικά πλαίσια, ξεκίνησε μια πορεία απωλειών έναντι της Τουρκίας. Με αρχή την τραγωδία του 1922 και συμπλήρωμα τραγικό την τουρκική εισβολή και κατοχή από το 1974. Η Κύπρος και το Κυπριακό στο ίδιο πλαίσιο, αφού βίωσε το ξεγέλασμα των Άγγλων κατά και μετά τον Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδηγήθηκε μετά τον αγώνα του ’55-‘59 στις Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, στα τραγικά γεγονότα του 1963-1965 και στη διαχωριστική «Πράσινη Γραμμή». Και, στη συνέχεια, μέσω της ανωμαλίας, παρανομίας και, τέλος, του πραξικοπήματος στην de-facto διχοτόμηση του 1974.

Τα γεγονότα, μετά τη δημιουργία της «Πράσινης Γραμμής», και αυτά αποδεδειγμένα εκκολάφθηκαν στα μαγειρεία των «συμμάχων» και υλοποιήθηκαν από το δικό τους όργανο, τη Χούντα των Αθηνών και τους συνεργάτες της. Αλλά και η Ελλάδα, μετά την παράνομη, από κάθε άποψη, εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο, τυγχάνει ανισομερούς μεταχείρισης έναντι της Τουρκίας από τους «συμμάχους. Όπως βέβαια και το θύμα, η Κύπρος δηλαδή. Αντίθετα, όλες αυτές τις δεκαετίες ευνοείται ο θύτης, η Τουρκία. Ο παράνομος εισβολέας.

Ορισμένοι έχουν σήμερα την εντύπωση ότι οι κακές σχέσεις Τουρκίας - ΗΠΑ μπορεί να οδηγήσουν σε τέτοια ρήξη, που θα φέρει όφελος σε μας, υπό την έννοια της λύσης αρχών στο Κυπριακό. Λυπάμαι, αλλά θα διαφωνήσω. Γιατί, ακόμα και αν ΗΠΑ και Τουρκία οδηγηθούν σε ρήξη, πράγμα που αμφιβάλλω, δεν θα οδηγηθούμε σε ορθή λύση του Κυπριακού. Γιατί, ορθή λύση του Κυπριακού σημαίνει πρώτα απ’ όλα τερματισμό της κατοχής. Αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων, δηλαδή.

Πώς, όμως, θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μετά που θα έχουν υποστεί ρήξη οι σχέσεις της Τουρκίας με ΗΠΑ και Δύση; Αφού δεν θα υφίστανται πλέον εκείνες οι σχέσεις και οι μηχανισμοί επιρροής της Δύσης προς την Τουρκία, μια οδός θα απομένει για να αποσυρθούν τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα. Η σύρραξη! Πιστεύει κάποιος ειλικρινά ότι θα προχωρήσουν οι ΗΠΑ και η Δύση γενικά σε κάτι τέτοιο; Και γιατί να το κάνουν; Χάριν της απελευθέρωσης και επανένωσης της Κύπρου; Δεν το πιστεύω, δεδομένου ότι τα δικά τους συμφέροντα μπορούν να εξασφαλιστούν από άλλο δρόμο.

Τη ΝΑΤΟποίηση της ελεύθερης Κυπριακής Δημοκρατίας και τη διασφάλιση, λόγω στρατιωτικής παρουσίας και ισχύος, των ενεργειακών αποθεμάτων της κυπριακής ΑΟΖ. Αλλά, σε τέτοια περίπτωση, η διχοτόμηση θα είναι γεγονός. Ας προσέξουμε, λοιπόν, μήπως ο ενθουσιασμός και η ευχή όπως επισυμβούν ορισμένες εξελίξεις μετατραπεί σε απογοήτευση και κλάμα. Και, δυστυχώς, δεν θα είναι η πρώτη φορά.