Υπάρχει συμβιβασμός εκτός από την αποδοχή των τουρκικών όρων;

Όσοι ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις, αμέσως αντιλαμβάνονται ότι ο «συμβιβασμός», για τον οποίο «δείχνουμε διαχρονική απροθυμία», μεταφράζεται στην προτροπή: «Πρέπει να παραδοθούμε και να αποδεχθούμε όλες τις απαιτήσεις της Τουρκίας και δεν πειράζει, αν είναι αντίθετες με το διεθνές δίκαιο, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η κατάργηση της Κ.Δ. και η παράδοσή μας είναι ο μόνος συμβιβασμός που μας απέμεινε»

Την Κυριακή, 19 Μαΐου 2019, γνωστός αρθρογράφος της εφημερίδας ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Χαμένοι στη μετάφραση». Στο άρθρο αυτό ο αρθρογράφος επεξηγεί τους όρους «υφαλοκρηπίδα» και «ΑΟΖ» και τονίζει ότι το σημείο στο οποίο βρίσκεται ο ΠΟΡΘΗΤΗΣ δεν αποτελεί οριοθετημένη ΑΟΖ της Κ.Δ.

Αυτό το γεγονός, λέει, εξηγεί τη θέση κάποιων χωρών, που ενώ «στηρίζουν μεν το δικαίωμα της Κ.Δ. να εκμεταλλεύεται του φυσικούς της πόρους, εντός της διεθνώς αναγνωρισμένης ΑΟΖ της, αναγορεύουν διαφιλονικούμενη περιοχή το κομμάτι εκείνο, στα δυτικά, στο οποίο δεν έχει οριοθετηθεί ΑΟΖ, ούτε υφαλοκρηπίδα».
Φανταστείτε να αγοράσετε ένα σπίτι, να το ξοφλήσετε, αλλά να μην έχετε ακόμα τίτλο ιδιοκτησίας, επειδή ο εργολάβος δεν έβγαλε ακόμα πιστοποιητικό τελικής εγκρίσεως. Και να έρχεται ένας γείτονας, να καταλαμβάνει το σπίτι σας, επειδή, λέει, η ιδιοκτησία είναι αμφισβητούμενη, εφόσον δεν υπάρχει τίτλος ιδιοκτησίας. Και κάποιοι, ακόμα και συγγενείς, να συμφωνούν μαζί του. Καλά, πού πάνε οι νόμοι;

Πάει το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο των θαλασσών των Η.Ε. Θα έστελνε, άραγε, η Τουρκία τον «Πορθητή» στην ΑΟΖ του Ισραήλ, επειδή η περιοχή μεταξύ Ισραήλ και κατεχόμενης Κύπρου πιστεύει ότι της ανήκει;
Αυτά όλα είναι αμπελοφιλοσοφίες, αλλά το θέμα είναι ένα άλλο σημείο του άρθρου. Γράφει, λοιπόν, ο αρθρογράφος: «Ας δούμε, επιτέλους, την πραγματικότητα κατάματα. Η Κύπρος, ολόκληρη η Κύπρος, πληρώνει τη διαχρονική απροθυμία της να λύσει το πολιτικό πρόβλημα με συμβιβασμό».
Εδώ σηκώνω ψηλά τα χέρια. Γιατί, εγώ νόμιζα ότι το πρόβλημα είναι αλλού. Νόμιζα πως το πρόβλημα ήταν η εισβολή, η κατοχή, ο εποικισμός και η εκδίωξη των Ελλήνων από τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Νόμιζα πως το πρόβλημα ήταν η αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα με τον εποικισμό του κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου και η επιμονή της Τουρκίας να αναγνωρίσουμε και να νομιμοποιήσουμε την κατοχή και τα συνεπακόλουθά της. Και η ίδια να έχει το δικαίωμα να επιτηρεί με το στρατό της την παράδοσή μας στις επιθυμίες της.
Τώρα, ο συγγραφέας του άρθρου, με κάθε σοβαρότητα, μας υποδεικνύει ότι η κατοχή παραμένει, επειδή υπάρχει μια «διαχρονική απροθυμία της (Κ.Δ.) να λύσει το πολιτικό πρόβλημα με συμβιβασμό». Μόνο που ο συγγραφέας δεν μας περιγράφει κι αυτόν τον συμβιβασμό που αρνούμαστε κι έτσι το Κυπριακό παραμένει άλυτο, η μισή Κύπρος κατεχόμενη, οι περιουσίες μας αλλάζουν ιδιοκτήτη και οι εκτοπισμένοι παραμένουν μακριά από τα σπίτια και τις περιουσίες τους.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αυτές τις απόψεις τις έχει μια ομάδα των Ελλήνων της Κύπρου, που καθοδηγούνται είτε από ιδεολογία είτε από οικονομικά συμφέροντα είτε από υπερατλαντική και πρεσβειακή καθοδήγηση, είτε από κομματική προσήλωση και εξάρτηση.
Είναι, φυσικά, δικαίωμα στον καθένα να έχει και να διακηρύσσει την άποψή του. Αλλά να την εκθέτει με σαφήνεια και όχι να την ωραιοποιεί με κάποιες λέξεις που ακούγονται εύηχες. Γιατί, όσοι ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις, αμέσως αντιλαμβάνονται ότι ο «συμβιβασμός», για τον οποίο «δείχνουμε διαχρονική απροθυμία», μεταφράζεται στην προτροπή: «Πρέπει να παραδοθούμε και να αποδεχθούμε όλες τις απαιτήσεις της Τουρκίας και δεν πειράζει, αν είναι αντίθετες με το διεθνές δίκαιο, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η κατάργηση της Κ.Δ. και η παράδοσή μας είναι ο μόνος συμβιβασμός που μας απέμεινε».
Υπάρχει άλλος συμβιβασμός εκτός από την αποδοχή των τουρκικών αξιώσεων; Ας μας τον υποδείξουν. Εκείνος που δεν αποδέχεται συμβιβασμό, είναι η Τουρκία, που αποδέχεται μόνον την παράδοσή μας.