Nα αναβαθμιστεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Η ανάδειξη των νέων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αποτέλεσε έναν ακόμα σταθμό στην πορεία της Ε.Ε. σε μια κρίσιμη φάση της ιστορικής της διαδρομής. Η οικονομική κρίση, που ταλάνισε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τα τελευταία χρόνια, απείλησε επικίνδυνα τη συνοχή του. Μέσα από την κρίση απεδείχθη ότι η σημερινή Ευρώπη δεν είναι η Ευρώπη που χρειαζόμαστε. Αυτό που χρειάζονται οι λαοί της Ευρώπης είναι μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και όχι των οδυνηρών μέτρων, μια Ευρώπη όπου όλοι οι πολίτες, γυναίκες και άντρες, νέοι και ηλικιωμένοι, θα έχουν τη δυνατότητα να ευημερούν και όπου τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, κοινωνικά, εργατικά, δημοκρατικά ή οικονομικά θα τυγχάνουν σεβασμού και προστασίας.

Μια Ευρώπη που να είναι βιώσιμη και δίκαιη, μια Ευρώπη που να κοιτάζει αισιόδοξα το μέλλον. Μια Ευρώπη που να είναι ενωμένη και να μπορεί να επιχειρήσει το βάθεμα της ενοποίησης.

Η δημοκρατική νομιμοποίηση των αποφάσεων που λαμβάνονται από τα Ευρωπαϊκά Όργανα διακυβέρνησης είναι ένα πρώτο ζητούμενο για την αλλαγή κατεύθυνσης στην Ευρώπη. Αυτό προϋποθέτει ότι η φωνή των πολιτών θα ακούγεται και θα αντανακλάται στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Σήμερα πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες απομακρύνονται από την Ε.Ε., καθώς διαπιστώνουν ότι είναι η αιτία των προβλημάτων τους παρά η λύση τους. Αν δεν επανοικοδομηθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτικών θεσμών και των κοινωνιών, δεν θα είναι δυνατό να ξεπεραστεί η σημερινή κρίση εμπιστοσύνης στην Ευρώπη.

Η μέχρι τώρα συντηρητική πρακτική της διακυβερνητικής συνεννόησης με παραγνώριση του κατ’ εξοχήν δημοκρατικά νομιμοποιημένου οργάνου λαϊκής εκπροσώπησης, του Ευρωκοινοβουλίου, είναι από τους βασικούς λόγους της αποτυχίας αντιμετώπισης της κρίσης. Οι αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες. Για να διασφαλιστεί τόσο η δημοκρατική νομιμοποίηση όσο και η αποτελεσματικότητα και η ποιότητα των αποφάσεων, θα πρέπει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να είναι πλήρως μέτοχο των προσπαθειών διαχείρισης των προβλημάτων και των προκλήσεων. Θα πρέπει να αξιοποιηθεί απολύτως η πρόνοια και ο μηχανισμός της Συνθήκης της Λισσαβώνα, έτσι ώστε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να έχει ισότιμη συμμετοχή με το Συμβούλιο και την Επιτροπή. Θα πρέπει ταυτόχρονα οι εθνικές κυβερνήσεις να επιτρέψουν και να ενθαρρύνουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να συμμετάσχει στην ανάπτυξη της μελλοντικής αρχιτεκτονικής της Ε.Ε.

Η συντηρητική και νεοφιλελεύθερη απάντηση στα προβλήματα, ιδιαίτερα της οικονομίας, υπήρξε συχνά ανεπαρκής, πολύ καθυστερημένη και ολότελα λανθασμένη. Μια ατελής συνταγή λογιστικής - δημοσιονομικής σταθερότητας, αποκλειστικά μέσω μέτρων λιτότητας.

Η Ευρώπη που χρειαζόμαστε είναι μια Ευρώπη της δικαιοσύνης και της βιώσιμης ανάπτυξης. Για να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη και να επιτύχουμε οικονομική σταθερότητα στις οικονομίες μας και στα χρηματοπιστωτικά συστήματα πρέπει, για μια ακόμα φορά, να υπηρετούν την κοινωνία, να υπόκεινται στον έλεγχο της δημοκρατίας και όχι των αγορών.

Πρέπει να ξεπεράσουμε την κοινωνική και οικονομική τραγωδία της μαζικής ανεργίας, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων.

Τέλος θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ριζικά ο θανάσιμος κίνδυνος που απειλεί την ανοχή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος από το οξυνόμενο φθοροποιό και εκφυλιστικό φαινόμενο της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων, της Ευρώπης του Βορρά και του Νότου. Με τη θεμελιώδη αρχή του ευρωπαϊκού οράματος. Την αρχή της αλληλεγγύης.

Η Ευρώπη που χρειαζόμαστε, η Ευρώπη που οραματιζόμαστε, είναι η Ευρώπη του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ισότητας.

Μόνο μια τέτοια Ευρώπη θα μπορεί να πείσει ότι δεν είναι το πρόβλημα, όπως διατείνονται οι ευρωσκεπτικιστές, αλλά η λύση του προβλήματος.

Το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το κατ’ εξοχήν όργανο της συλλογικής βούλησης των λαών της Ευρώπης, καλείται να διεκδικήσει έναν ισότιμο και αναβαθμισμένο ρόλο στη νέα περίοδο.

*Τέως Πρόεδρος Βουλής των Αντιπροσώπων