Η μοίρα του αδύνατου και η τουρκική θρασύτης!

Άλλη μια επέτειος, πλησιάζει. Ή μάλλον, δύο. Διότι, όπως λέγει και μια ρήση: «Τα κακά, συνήθως έρχονται δύο-δύο...!». Πραξικόπημα, εισβολή. Η τραγωδία του ’74.

Και εμείς, ανήμποροι, να ανατρέψουμε τα τετελεσμένα, το λεγόμενο status quo, παραμένουμε επί σχεδόν μισό αιώνα παθητικοί θεατές, δέκτες των γεγονότων, ζητώντας την εξιλέωση σε τελετές ταφής λιγοστών λειψάνων, 10-15 κοκαλάκια, όσα απέμειναν από εκείνους που θυσιάστηκαν, προσφέροντας στην πατρίδα ό,τι πιο πολύτιμο είχαν: Τα νιάτα τους, τη ζωή τους την ίδια! Και αφού ολοκληρωθεί η τελετή και το κασελάκι με ό,τι απέμεινε από εκείνα τα 18χρονα παλικάρια, που ευρίσκονται, πλέον, στην πραγματική ευδαιμονία, στην αθανασία, ενταφιάζεται, ξαναγυρνάμε στη μακαριότητα, στην καθημερινότητα. Επικαλούμενοι τις ευθύνες για την επιβίωση...

Τι απαντάμε: «Ναι, δεν ξεχνάμε τους ήρωες αυτούς. Αλλά, η ζωή συνεχίζεται. Δεν μας περιμένει. Τρέχει! Οι οικογενειακές υποχρεώσεις τρέχουν. Τα δάνεια πρέπει να εξοφληθούν. Η θυγατέρα χρειάζεται σπίτι για να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια... Ο γιος, χρειάζεται λεφτά για τις σπουδές του στην Αγγλία...!».

Εύκολο να βρεις δικαιολογίες. Πανεύκολο. Να κρύβεσαι πίσω από τα καθημερινά σου προβλήματα. Και, μάταια, ο ταλαίπωρος αρθρογράφος, τον προειδοποιεί: «Ο Αττίλας, μας έχει περικυκλωμένους. Κατέχει το 36% της γης μας, ελέγχει τον αέρα πάνω από το νησί, και τώρα, εντελώς ανενόχλητος, τρυπάει τον βυθό, με μοναδικό σκοπό να κλέψει, να υφαρπάσει ό,τι πολύτιμο βρεθεί στη δική μας ΑΟΖ, που τη θεωρεί ξέφραγο αμπέλι...! Τη θεωρεί περιουσία, τάχα, και των Τ/Κυπρίων. Το δηλώνει και το διακηρύττει με περισσή θρασύτητα και απίστευτο κυνισμό ο Νταβούτογλου: «Ακόμη και να μην υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος, εμείς θα έπρεπε να τον εφεύρουμε...!».

Ναι! Η μοίρα του αδυνάτου. Που είναι καταδικασμένος να ικετεύει τους Ευρωπαίους να προειδοποιήσουν ή να απειλήσουν την Τουρκία με κυρώσεις...! Ποιες κυρώσεις; Και πότε ο Οθωμανός κάμφθηκε, φοβήθηκε οποιεσδήποτε λεκτικές προειδοποιήσεις;

Πότε σεβάστηκε το Διεθνές Δίκαιο, το Δίκαιο των Θαλασσών του 1982 και άλλες συναφείς συνθήκες; Να θυμηθούμε ξανά αυτό που είπε πριν από 96 χρόνια στην Ελβετία ένας εκ των συμβούλων του Ελ. Βενιζέλου, τον Ιούλιο του 1923, πριν από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης; «Ο Τούρκος υποχωρεί μόνον όταν του δείξεις τον ανδρισμό σου...!». Προχωρούν ακάθεκτοι με τις γεωτρήσεις. Μετά το Fatih, σειρά παίρνει το Yavuz. Μετά από πρόχειρη έρευνα στο Διαδίκτυο, βρίσκω ότι η τουρκική λέξη yavuz αποδίδεται στα Αγγλικά με τις λέξεις: Resolute, unflexible, ferocious. Δηλαδή, αποφασιστικός, άκαμπτος, άγριος...!

Συνάγοντας: Μια περιφερειακή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο, που, σύμφωνα με το Κυπριακό Κέντρο Στρατηγικών Μελετών, διαθέτει στρατιωτικό ανθρώπινο δυναμικό 355.000 ανδρών, δεύτερη σε στρατιωτική ισχύ χώρα του ΝΑΤΟ (μετά τις ΗΠΑ), με θρασύτητα ενεργεί έκνομα, σε έδαφος και σε θάλασσα, προκαλεί ένα μικρό νησί, που είναι εδώ και 45 χρόνια έρμαιο στις όποιες ορέξεις της. Με μια άνευρη, ουδέτερη Ε.Ε. να νίπτει τας χείρας της. Και με μια Ελλάδα, με 141.000 στρατό, να ευρίσκεται μονίμως με την πλάτη στον τοίχο. Διαλυμένη, οικονομικά και ηθικά. Έχοντας τα δικά της σοβαρά προβλήματα. Εμμένοντας, απλώς, σε λεκτικές εκφράσεις του τύπου: «Οι γείτονές μας οφείλουν να σεβαστούν το Διεθνές Δίκαιο». Αχ, καημένη, μικρή Κύπρος! Τι σε περιμένει...!

*Κερυνειώτης πρόσφυγας