Μνήμη Τάσου Ισαάκ - Σολωμού Σολωμού

Έχουν περάσει 23 ολόκληρα χρόνια από τότε που ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού ταξίδεψαν, αγκαλιά με τη γαλανόλευκη, για τη γειτονιά των Αγγέλων. Δύο νέοι, που δεν είχαν προλάβει να γνωρίσουν τις χαρές της ζωής, έδωσαν ραντεβού με την ελληνική Ιστορία και κατέκτησαν επαξίως περίοπτη θέση στις χρυσές σελίδες της.

Απέναντί τους στρατιές ολόκληρες από σιδερόφρακτους ανατολίτες που πυροβολούσαν αδιακρίτως, προκειμένου να σπείρουν τον πανικό στους εκατοντάδες διαδηλωτές που βρέθηκαν στη νεκρή ζώνη.

Τον χορό προς την αιωνιότητα έσυρε πρώτος ο Τάσος Ισαάκ, μεσημέρι Κυριακής, στις 11 Αυγούστου του 1996, όταν με το άλκιμο αίμα του έβαφε το κατοχικό συρματόπλεγμα, καθώς ο όχλος των κουβαλητών συνέτριβε το μυρωμένο με τα άνθη της λευτεριά σώμα του.

Την ωδή προς τον θάνατο ακολούθησε, τρεις μέρες αργότερα, ο ξάδελφός του Σολωμός Σολωμού, που δολοφονήθηκε από το όπλο του εποίκου, πρώην αξιωματικού του τουρκικού στρατού, λεγόμενου «υπουργού» του ψευδοκράτους, Κενάν Ακίν (καταζητείται, αλλά, ενώ όλοι γνωρίζουν πού βρίσκεται, δεν συλλαμβάνεται), την ώρα που ανέβαινε στον σιδερένιο ιστό για να υποστείλει το κατοχικό μίασμα.

Θυμάμαι σαν τώρα την ταραχή και το παράξενο βλέμμα του Σολωμού, κάτι σαν υπόσχεση, κάτι σαν όρκος τιμής, πάνω από τον νιόσκαφτο τάφο του ξαδέλφου του, Τάσου Ισαάκ, την ώρα του στερνού αποχαιρετισμού, στο κοιμητήριο Παραλιμνίου… Λίγο αργότερα θα επιχειρήσει να υποστείλει τη τουρκική σημαία και θα δεχθεί τα καταιγιστικά πυρά των Αττίλων, που θα τον αφήσουν νεκρό, με το αίμα του να στάζει σαν ποτάμι, βάφοντας κόκκινη τη γη που τόσο αγάπησε, με το στερνό τσιγάρο να καίει ακόμα στα χείλη του, κάτω από τις ιαχές αλαλαζόντων «γκρίζων λύκων».

Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού. Οι δύο τελευταίοι ηρωομάρτυρες του Έθνους στη μαρτυρική Μεγαλόνησο στον αγώνα κατά της κατοχής, που με τη θυσία τους έστειλαν ένα ηχηρότατο μήνυμα, θυμίζοντας πως η Κύπρος δεν είναι μόνο χαρούμενες και ξέγνοιαστες διακοπές σε ειδυλλιακές παραλίες. Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού, με τη θυσία τους μας θύμισαν πως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα τετελεσμένα της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής δεν πρέπει να ξεθωριάσουν το φρόνημά μας και δεν πρέπει να σβήσουν τη δίψα για λευτεριά και δικαίωση.

Αδικαίωτη θυσία, άλλη μια ήττα χωρίς πόλεμο

Λευκωσία και Αθήνα, για πολλοστή φορά, δεν κατάφεραν, παρά τις μεγάλες προσδοκίες που δημιούργησαν οι θυσίες των Ισαάκ και Σολωμού, να θέσουν την Τουρκία και το κατοχικό καθεστώς ενώπιον των ευθυνών τους και στο εδώλιο του κατηγορουμένου για να δώσουν εξηγήσεις, πρώτα για τις εν ψυχρώ δολοφονίες άοπλων Ελλήνων Κυπρίων και ύστερα για τη συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή, με ό,τι αυτή ασφαλώς συνεπάγεται.

Λευκωσία και Αθήνα, αντί να προχωρήσουν σε έναν διεκδικητικό αγώνα με στόχο να εκθέσουν διεθνώς την Τουρκία και τα κατά καιρούς μίσθαρνα όργανά της στα κατεχόμενα, προτίμησαν και προτιμούν τη λήθη και τη σιωπή. Λευκωσία και Αθήνα, αντί να πάρουν το μήνυμα της θυσίας τους και να το κάνουν λάβαρο και ασπίδα του αγώνα απελευθέρωσης, να το μετατρέψουν σε αγώνα διεκδικητικό των δικαίων του λαού μας, επέλεξαν τον δρόμο ενός ανήκουστου και πέραν κάθε ανθρώπινης λογικής συμβιβασμού. Έτσι νόμιζαν και νομίζουν ακόμα πως κατευνάζεται το θηρίο!

Υπάρχουν, όμως, δυστυχώς και χειρότερα: Τίποτε σήμερα δεν θυμίζει πως στο οδόφραγμα της Δερύνειας συντελέστηκαν τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα. Τους δύο νεομάρτυρες του Έθνους θυμούνται μόνο οι οικογένειές τους, μερικοί ρομαντικοί που επιμένουν να μιλούν και να γράφουν, προκειμένου να διατηρηθεί άσβεστη η μνήμη τους, και, φυσικά, λιγοστοί πολίτες, που παρευρίσκονται, κάθε Αύγουστο, στις εκδηλώσεις χρέους και τιμής, που διοργανώνονται στη γενέτειρά τους, το Παραλίμνι, από τις οικογένειές τους και τον Σύλλογο Μοτοσικλετιστών Κύπρου. Με την Κυπριακή Δημοκρατία να απουσιάζει παντελώς!

Σημεία των καιρών σε μιαν άναρχη παγκόσμια ακαταστασία (της οποίας μέλη είμαστε κι εμείς, δυστυχώς), όπου βασιλεύουν το ψέμα και η υποκρισία. Έτσι, μοιραία, ξεχνάμε ό,τι δεν έπρεπε ποτέ να ξεχάσουμε, ξεχνάμε και σκεπάζουμε κάτω από τις ένοχες συνειδήσεις μας ό,τι συνθλίβει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και, αναπόφευκτα, ακολουθούν συμβιβασμοί που οι πολιτικοί και οι πλείστοι πολίτες «επιδέξια» τούς βαφτίζουν/αποκαλούν αδήριτη ανάγκη, οριοθετώντας τον αγώνα αντίστασης μέσα σε απροσδιόριστες συμβιβαστικές παραμέτρους και όχι σε πλαίσια αντικατοχικά!

Υστερόγραφο: Ηγέτης μεγάλου πολιτικού σχηματισμού της Κύπρου, που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας, στην πρώτη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου αμέσως μετά τις στυγνές δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού, είπε επί λέξει: «Θα ασχολούμαστε με έναν πελλό*»! Οι παρευρισκόμενοι σε εκείνη τη συνεδρίαση μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Αν δεν το άκουγα προσωπικά από τον Βάσο Λυσσαρίδη, δεν θα το πίστευα... Τα συμπεράσματα δικά σας.

*Τρελός-πελλός (από το απολωλός)

*Αναπληρωτής Καθηγητής Παν. Θεσσαλίας, από το Μονάγρι Λεμεσού