Εδώ Τατάρ, εκεί Ακιντζί, παντού, όμως, η Τουρκία

Το θέμα της ψηφοφορίας στην κατεχόμενη περιοχή της Κ.Δ. υπήρξε αντικείμενο μεγάλης πολιτικής συζήτησης και ανάλυσης. Η κυριαρχούσα άποψη ήταν ότι για τη δική μας πλευρά ήταν καλύτερη νίκη του Ακιντζί. Το επιχείρημα ήταν, ότι ο Ακιντζί δεν ήταν τυφλό όργανο της Τουρκίας, αλλά ότι είχε δική του άποψη και φιλοσοφία για τη λύση του Κυπριακού με ΔΔΟ. Όλοι σχεδόν είχαν την πεποίθηση ότι οι συνομιλίες με τον Ακιντζί είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας και εξεύρεσης μιας λύσης για το καλό της Κύπρου και όχι για τα συμφέροντα της Τουρκίας.

Είχα κι έχω την αντίθετη άποψη, την οποία θα προσπαθήσω να στηρίξω με επιχειρήματα.

Η εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό προϋποθέτει έγκριση από την Τουρκία. Ουδέποτε η Τουρκία θα αποδεχθεί η θα επιτρέψει να συζητηθεί στο τραπέζι λύση με την οποία διαφωνεί ή δεν θα εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων δεν την ενδιαφέρουν. Το παράνομο καθεστώς που εγκατέστησε στις κατεχόμενες περιοχές βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχό της. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά χρησιμοποιεί τους Τουρκοκυπρίους ως εργαλείο για επίτευξη του στόχου της. Και οι περισσότεροι Τουρκοκύπριοι και οι κουβαλητοί έποικοι συμφωνούν με τις θέσεις της Τουρκίας και εργάζονται για την επιτυχή κατάληξή τους.

Ο Ακιντζί και πολλοί Τουρκοκύπριοι μπορεί να έχουν ως στόχο τους την επίτευξη μιας λύσης, που να είναι βιώσιμη και λειτουργική και να φέρει ειρήνη στην Κύπρο. Αλλά και οι υποστηρικτές αυτής της θέσης συμφωνούν με τις περισσότερες απαιτήσεις της Τουρκίας σχετικά με την ιδιοκτησία, την επιστροφή εδάφους και προσφύγων, σχετικά με την πολιτική ισότητα και σχετικά με τις εγγυήσεις και την παραμονή των στρατευμάτων. Αυτό το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Επομένως με τον Ακιντζί μπορούσε να διεξάγονται πιο εύκολα οι διαπραγματεύσεις, αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο.

Όμως οι συνομιλίες με τον Ακιντζί θα είχαν και ένα σοβαρό μειονέκτημα για την πλευρά μας. Τα Η.Ε. ανέμεναν ότι νικητής της ψηφοφορίας θα ήταν ο Ακιντζί. Είχαν λοιπόν κάμει τα σχέδιά τους με βάση αυτό το σενάριο, λογαριάζοντας ότι ο Ακιντζί θα ήταν πιο διαλλακτικός και συναινετικός στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης. Έτσι τα Η.Ε., αλλά κυρίως οι τρίτες χώρες, που τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται με κλείσιμο του Κυπριακού και όχι με λειτουργική λύση, θα πίεζαν την πλευρά μας σε νέες υποχωρήσεις, για να «βοηθηθεί» ο διαλλακτικός Ακιντζί να καταλήξει σε κυπριακή λύση.

Ο Τατάρ παρουσιάζεται και το δηλώνει ότι είναι ταυτισμένος με την Τουρκία και τις θέσεις της. Και στις συνομιλίες, αν αρχίσουν, θα θέσει τις αδιάλλακτες νέες θέσεις για δυο κράτη ή για συνομοσπονδία. Η Τουρκία απλώς θα στηρίζει της θέσεις του ως θέσεις των Τουρκοκυπρίων. Στη φάση αυτή είναι φυσικό οι όποιες πιέσεις να στρέφονται προς τον Τατάρ. Και θα ήταν αδιανόητο να στραφούν στην πλευρά μας.

Θα πει κάποιος ότι με τον Τατάρ δεν υπάρχει ελπίδα λύσης. Φυσικά ούτε με τον Τατάρ, ούτε με τον Ακιντζί υπάρχει περιθώριο για βιώσιμη λύση. Λύση μπορεί να εξευρεθεί μόνο αν αποδεχτούμε τις τουρκικές θέσεις είτε στις διαπραγματεύσεις μετέχει ο Ακιντζί είτε ο Τατάρ. Η Τουρκία προτιμούσε τον Τατάρ, για να μην έχει να αντιμετωπίσει προβλήματα διαφωνίας.

Το χειρότερο είναι ότι στην πλευρά μας υπάρχουν αιθεροβάμονες, που πιστεύουν σε βιώσιμη λύση δήθεν επανένωσης της Κύπρου. Και στο μέλλον, όταν ο Τατάρ κάνει, δήθεν, υποχωρήσεις από τις απαράδεκτες θέσεις του για δύο κράτη και συνομοσπονδία, θα ζητούν από τον ΠτΔ να κάμει κι άλλες υποχωρήσεις για να μη χαθεί η ευκαιρία. Γιατί θα είναι η τελευταία ευκαιρία. Σε αυτό συμφωνούμε. Θα είναι η τελευταία ευκαιρία για την Τουρκία να πετύχει κατάργηση της Κ.Δ., νομιμοποίηση της διχοτόμησης και έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου. Και κάποιοι θα απαιτούν να μην κλοτσήσουμε την ευκαιρία για «επανένωση» της Κύπρου.

Με τις ιδέες που έχει η ηγεσία της πλευράς μας και ιδιαίτερα οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, η Κ.Δ. μπαίνει σε μιαν αδιέξοδη και κυρίως επικίνδυνη περίοδο για την ύπαρξή της. Ας ελπίζουμε, ότι θα μας δώσουν την ευκαιρία να εκφράσουμε την άποψή μας σε ένα δημοψήφισμα.