Κυπριακό: Κολλημένοι στην αφετηρία - Τάσεις αυτοχειριασμού

Επρόκειτο βεβαίως για ένα σαφές πισωγύρισμα.

Επιβεβαιώθηκαν τα αρνητικότερα των σεναρίων. Το Κυπριακό επιστρέφει στην αφετηρία. Στη συζήτηση δηλαδή για την ίδια τη μορφή λύσης. «Ας συζητήσουμε νέες ιδέες» το μότο Τατάρ. Το απαύγασμα της πρώτης, ανεπίσημης κατά τα άλλα, συνάντησης Αναστασιάδη – κατοχικού ηγέτη, προκαλεί… ρίγη. Όχι συγκίνησης, μα φόβου.

Σημαντικό επίσης ότι αποκαλύφθηκε κρυστάλλινα μπροστά στα μάτια μας, η τακτική Τατάρ.

Βαρώσια εσείς; Υδρογονάνθρακες και (λεγόμενη) απομόνωση εμείς.

Στήνεται το.. πάρε – δώσε. Η καλοσχεδιασμένη Τουρκική στρατηγική τετελεσμένων αποδίδει καρπούς.

Εδώ ακριβώς ελλοχεύει ο τεράστιος κίνδυνος.

Διαπλανητικό χάσμα μεν, στην ακίδα άτυπη πενταμερής δε. Με ποιες προσδοκίες; Ποιες προοπτικές; Ποια προετοιμασία; Προς τι η συναίνεση για κοινή δήλωση – αποδοχή πιθανής πρόσκλησης.

Δεν φοβίζει ο ποντιοπιλατισμός των Ηνωμένων Εθνών; Τόση εμπιστοσύνη στον Γκουτέρες; Γιατί το «ναι» σε πενταμερή θα ήταν λογικό, αν συνοδεύεται από εγγύηση απόδοσης ευθυνών. Εκεί και όπου πρέπει; Όχι δια της πεπατημένης.

«Με τη μίλλα μας…»

Και από την άλλη η Αμμόχωστος. Όχι ως προϋπόθεση, ως έπρεπε! Ως παράπονο. Και η τουρκική απάντηση; Υδρογονάνθρακες. Μία σου και μία μου. Και το παραμύθι γνωστό. «Σταματάμε στο Βαρώσι, σταματάτε τις γεωτρήσεις». Και τρέχα να πείσεις. Παραμύθι; Καθόλου. Ρεαλιστικό σενάριο. Οι πρωταγωνιστές (βλ. διεθνής κοινότητα) μας συνήθισαν. Και αν, τότε τι; Διαχείριση ζημίας; Στο καφενείο λένε «με τη μίλλα μας εν να τηανίσουν το φλατζιήν μας». Και ξέρουν τι λένε εκεί. Το πανεπιστήμιο της ζωής σε κάνει σχεδόν αλάθητο. Μη αποδοχή της πενταμερούς λένε. Είναι εφικτό; Ίσως όχι. Από το «δεν έρχομαι» μέχρι το «υπό προϋποθέσεις» υπάρχει απόσταση. Προϋποθέσεις. Μαγική λέξη. Γεμάτη πολιτικό νόημα. Μα κακοποιημένη στην Κύπρο. Αντιπολίτευσης γαρ. Πολιτικό κόστος λέγεται. Ας το πάρουν οι κυβερνώντες. Δεν διαπραγματεύονται το μαγαζί τους. Τον τόπο μας παίζουν στα…ζάρια! Γιατί με ζαριά φαντάζει. Να πας με τον Τατάρ για να λες «όχι στα δύο κράτη», «όχι στο μορατόριουμ γεωτρήσεων για να σώσω το Βαρώσι».

Πιθανή απάντηση…

Δύσκολα τα πράγματα. Δεκτό! Περιορισμένη η ευελιξία. Δεκτό! Διπλωματία είναι ο μόνος δρόμος. Και αυτό, δεκτό! Ποιο από αυτά επιβάλλει πολιτική οστεοπόρωση όμως; Κανένα. Ναι διαπραγματεύσεις. Ναι διάλογος. Ναι διασκέψεις. Όχι για χάριν της κινητικότητας όμως. Μια επιστολή στην Αυτού Εξοχότητα Γ.Γ. «Κύριε Γκουτέρες. Πείστε τον και ερχόμαστε.» Τόσο απλό. Τόσο πατριωτικό. Τόσο εθνικά ωφέλιμο. Η έντιμη διαμεσολάβηση αυτό επιβάλλει. Ο ρόλος του Οργανισμού. Τα ψηφίσματα. Οι αποφάσεις. Που πάνε; Αν τα σέβονται ας το δείξουν. Και αν δεν το δείξει ο νέος εγκάθετος, ας του το αποδώσουν. Πάνε δεκαετίες, αλλά υπήρξε. Υπήρξε περίπτωση απόδοσης ευθυνών στην Τουρκική πλευρά. Δεν θα ναι νέο. Σπάνιο θα είναι. Η κρισιμότητα όμως των στιγμών επιβάλλει την ενεργοποίηση σπάνιων τακτικών. Μόνο έτσι. Η Κύπρος το έχει ανάγκη. Όχι στη διχοτόμηση, όχι στα δύο κράτη. Όχι όμως και σε λύση ότι να ναι. Όχι σε λύση επιβουλών και ας λέγεται Δ.Δ.Ο. Ανεξαρτησία.