Λούης Ιωαννίδης: Αντάρτης της ΕΟΚΑ και πολεμιστής της ΕΛΔΥΚ κατά του Αττίλα

Η οικογένεια των αγωνιστών της ΕΟΚΑ και το Σώμα των Αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού έχασαν ένα από τα επίλεκτα μέλη τους. Τον καταζητούμενο αντάρτη της λεβεντομάνας ΕΟΚΑ και τον ακατάβλητο πολεμιστή στις μάχες της ΕΛΔΥΚ, εναντίον του μυαρού Αττίλα. Τον Λούη Ιωαννίδη, που έδωσε αίμα και ιδρώτα για τη λευτεριά της ιδιαίτερης πατρίδας του Κύπρου. Τον πάντοτε έτοιμο να εκτελέσει κάθε αποστολή που εξυπηρετούσε το εθνικό συμφέρον.

Από νεαρός μαθητής ο αείμνηστος Λούης Ιωαννίδης απάντησε παρών στου Διγενή το κάλεσμα για λευτεριά της σκλαβωμένης πατρίδας. Στην αρχή μαχητής στην πόλη της Λεμεσού κι αργότερα αντάρτης μέχρι τη λήξη του αγώνα. Στο βουνό είχε εκτιμηθεί ο χαρακτήρας του απ’ όλους τους συντρόφους του. Πάντοτε έτοιμος για την εκτέλεση κάθε διαταγής, όσο επικίνδυνη κι αν ήταν. Η αγάπη του προς την πατρίδα και το ασίγαστο πάθος του για λευτεριά εξουδετέρωναν κάθε κίνδυνο και επιφύλαξη. Ήταν πανέτοιμος για όλα.

Όταν ο αγώνας τέλειωσε αδικαίωτος, ο Λούης πήρε τη μεγάλη απόφαση να συνεχίσει την εθνική προσφορά του, πού αλλού; Στην Ελλάδα, τη Μητέρα Πατρίδα, που με τα δικά της αθάνατα ιδανικά είχε γαλουχηθεί. Κατετάγη, με τον συναγωνιστή του και επίσης αντάρτη της ΕΟΚΑ, Λουκή Αυγουστίδη, στη Σχολή Ευελπίδων και έτσι άρχισαν τη στρατιωτική τους σταδιοδρομία στον ένδοξο Ελληνικό Στρατό. Το 1974, η μοίρα επιφύλαξε στον Λούη μια πολύ μεγάλη τιμή. Προτού ο Αττίλας αρχίσει να πλήττει την Κύπρο μας, του είχε ανατεθεί να ηγηθεί της αλλαγής των ανδρών της ΕΛΔΥΚ. Έγινε ομαλά η αλλαγή, αλλά όταν το σκάφος βρισκόταν στ’ ανοιχτά της Πάφου, πήρε σήμα ότι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις επιχειρούσαν εισβολή στην Κύπρο. Ο κυβερνήτης Δενδρινός κάλεσε τον Λούη και τους άλλους αξιωματικούς σε σύσκεψη κι αποφάσισαν ομόφωνα το σκάφος να ανακρούσει πρύμναν και να επιστρέψει στην Κύπρο, όπως και έγινε.

Οι άντρες της ΕΛΔΥΚ αποβιβάστηκαν στην Πάφο και ο Λούης, που γνώριζε ποιο δρομολόγιο έπρεπε ν’ ακολουθήσουν οι στρατιώτες για να μην επισημανθούν από την τουρκική αεροπορία, άρχισε να καταρτίζει το σχέδιο, που στέφθηκε, τελικά, με επιτυχία. Με λεωφορεία που επιτάχθηκαν, οι ΕΛΔΥΚάριοι έφθασαν ασφαλείς στη Λευκωσία, όπου ενώθηκαν με τους άλλους συναδέλφους τους, που πολεμούσαν ήδη ενάντια στους εισβολείς. Ο Λούης, από το χρέος μη κινώντας, τέθηκε επικεφαλής λόχου, και ρίχτηκε στη μάχη, φράσσοντας με τους εναπομείναντες λίγους στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ, τον δρόμο των εισβολέων, που ενισχυμένοι με πυροβολικό, άρματα μάχης και αεροπορία προέλαυναν κατά της ΕΛΔΥΚ. Οι γενναίοι υπερασπιστές της ανάσταιναν Θερμοπύλες στο αιματοποτισμένο στρατόπεδο της Δύναμης.

Αξιωματικοί και άντρες της ΕΛΔΥΚ αναδεικνύονται ήρωες, νέοι Λεωνίδες. Ανάμεσά τους δυο λοχαγοί, ο Σταυριανάκος και ο Ιωαννίδης με τους λίγους γενναίους στρατιώτες τους, πήραν εντολή να υπερασπιστούν την τοποθεσία μπροστά από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Εκεί έκαμαν να λάμψει με το εκτυφλωτικό φως της η ελληνική πολεμική αρετή. Έγραψαν σελίδα δόξας και ηρωισμού. Ο εχθρός ήταν πάνοπλος και πολυάριθμος, οι ΕΛΔΥΚάριοι ελάχιστοι με πυρομαχικά ελάχιστα. Κρατούν, όμως, τις θέσεις τους. Αμύνονται και πολλοί πέφτουν στο πεδίο της τιμής. Ανάμεσά τους και ο λιονταρόψυχος Σταυριανάκος. Ο Λούης από θαύμα γλυτώνει. Και με τους λίγους γενναίους που επέζησαν αναγκάζεται να υποχωρήσει, διότι τα πυρομαχικά που τους απέμειναν είχαν σχεδόν εξαντληθεί και ήταν πια μάταια οποιαδήποτε αντίστασή τους.

Τέλειωσε ο πόλεμος και ο Λούης γυρίζει στην Ελλάδα, για να συνεχίσει τη στρατιωτική του σταδιοδρομία. Η καρδιά του, όμως, μένει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, που μεγάλο μέρος της στενάζει κάτω από το πέλμα του βάρβαρου εισβολέα. Ζητεί να γυρίσει πίσω, να ενταχθεί ξανά στην ΕΛΔΥΚ, αλλά η επιθυμία του δεν ικανοποιείται. Η συμπεριφορά της στρατιωτικής ηγεσίας απέναντί του δεν είναι ανάλογη με την αξία του και την προσφορά του. Τελικά, αντί να τιμηθεί και ν’ αναγνωριστούν οι υπηρεσίες του, αποστρατεύεται πρόωρα με τον βαθμό του συνταγματάρχη, ενώ άκαπνοι συνάδελφοί του γίνονται ταξίαρχοι και στρατηγοί. Πικραμένος ο Λούης με τη γυναίκα του Σούλα και τα παιδιά τους Μαρία και Έλενα, γυρίζουν στην αγαπημένη τους Λεμεσό. Εκεί την Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου, του έστησε ο χάροντας καρτέρι. Μας έφυγε ο Λούης σε ηλικία 82 ετών…

Η κηδεία του τελέστηκε με πλήρεις στρατιωτικές τιμές, στη γενέτειρά του Αγία Φύλα. Σ’ αυτήν παρέστησαν εκπρόσωποι της ΕΛΔΥΚ και της Εθνικής Φρουράς, συναγωνιστές, συμπολεμιστές και φίλοι του.

Στο καλό, Λούη Ιωαννίδη, αιωνία σου η μνήμη.