Τα οδοφράγματα της ντροπής

Δεν με εξέπληξε η οχλαγωγία -άλλωστε περί αυτού πρόκειται και όχι περί Διαμαρτυρίας- λόγω διαφωνίας ορισμένων υποκινηθέντων περιθωριακών στοιχείων για την απόφαση της Kυβέρνησης να κλείσει έστω και προσωρινά ορισμένα εκ των «οδοφραγμάτων της ντροπής», όπως τα αποκαλώ, στο πλαίσιο λήψης προληπτικών μέτρων για την προστασία του πληθυσμού, λόγω της πιθανότητας να ενσκήψει επιδημία του κορωνοϊού και στην Κύπρο.

Αλλά, τα όσα συμβαίνουν, εξαιτίας αυτής της απόφασης, επιβεβαιώνουν αυτά που επεσήμανα και πρόσφατα, ότι, δηλαδή, ομοιάζουμε πλέον με ένα είδος πολιτικού φρενοκομείου, όπου δεν πρυτανεύει η λογική και η φρόνηση, αλλά η ανοησία, η υποκρισία και η αμετροέπεια.

Δεν θα ασχοληθώ με την αποτελεσματικότητα του μέτρου, αλλά δεν χρειάζονται «επιστημονικές μελέτες», αφού ο κορωνοϊός έχει εξαπλωθεί παγκοσμίως και ευρίσκεται εντός των πυλών μας.

Η όλη παράνοια που έχει προκύψει εξ αυτού μου θυμίζει την εξής παροιμία: Κτυπούσαν κάποτε ένα γάιδαρο στα οπίσθιά του και αυτός έλεγε «κάπου κτυπούν τύμπανα». Όταν αργότερα τον κτύπησαν με δύναμη στο κεφάλι και σχεδόν έχασε τις αισθήσεις του, άρχισε να φωνάζει δυνατά και να καλεί σε βοήθεια, λέγοντας: «Παναγία μου, ήρθαν έσσω μας». Αυτό θα συμβεί και στην περίπτωσή μας.

Η ουσία, λοιπόν, είναι η ύπαρξη των «οδοφραγμάτων της ντροπής».

Ας ανατρέξουν όλοι οι φωνασκούντες και διαρρηγνύοντες τα ιμάτιά τους στο 2003, πώς ο παμπόνηρος Ραούφ Ντενκτάς, κάτω από ποιες συνθήκες αποφάσισε -χωρίς να μας ρωτήσει, φυσικά- και ας το έχουν υπόψη τους όσοι διαμαρτύρονται, γιατί δεν ρωτήσαμε και τους Τ/κυπρίους.

Ως συνήθως και σε αυτήν την περίπτωση μάς κατέλαβαν οι Τούρκοι εξαπίνης -ως πάντοτε υπνώττοντες- δημιουργώντας συνεχώς τετελεσμένα γεγονότα.

Ευρισκόμενος τότε ο Ντενκτάς προ ενός συνεχώς ογκωμένου κύματος διαμαρτυριών για τις επικρατούσες συνθήκες στο ευρισκόμενο υπό την κατοχή των τουρκικών στρατευμάτων τμήμα της Κύπρου αποφάσισε να ανοίξει τα

«οδοφράγματα της ντροπής» και να καθησυχάσει τους διαμαρτυρομένους, στρέφοντας αλλού την προσοχή τους. Χαρακτήρισε, μάλιστα, τις επαφές Ε/κ και Τ/κ ως «μήνα του μέλιτος».

Πολύ πρόσφατα Τ/κύπριος συνδικαλιστής αριστερών καταβολών χαρακτήρισε το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου ως «σκουπιδότοπο της Τουρκίας». Το έλαβαν, άραγε, υπόψη τους οι ομοϊδεάτες του στις ελεύθερες περιοχές, που δεν τους διακρίνει το κριτικό πνεύμα του Μαρξισμού, αλλά έχουν τόση σχέση με αυτό όση έχω κι εγώ με τον Βούδα και τον Δαλάι Λάμα;

Η διάνοιξη των «οδοφραγμάτων της ντροπής» δεν συνέβαλε ούτε στην ούτω

καλούμενη «επαναπροσέγγιση», ούτε στη «συμφιλίωση», αλλά ούτε και στην προώθηση δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού, με την επανένωση και την απελευθέρωση.

Άλλωστε, πολλάκις υπήρξαν διακηρύξεις από τουρκικής πλευράς ότι, όσοι διασχίζουν τα οδοφράγματα, εισέρχονται στην ούτω καλούμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου». Δεν γνωρίζω αν το συνειδητοποιούν όσοι Ε/κύπριοι μεταβαίνουν στα κατεχόμενα. Λέχθηκε ότι εναπόκειται στη «συνείδηση του καθενός» η μετάβαση στα κατεχόμενα, για να ταξιδεύσουν από το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου, να επισκεφθούν τα καζίνα, να

προμηθευτούν καύσιμα και να διανυκτερεύσουν σε ελληνικής ιδιοκτησίας ξενοδοχεία και να διαπράττουν όσα, κατά την άποψή μου, θα έπρεπε να κηρυχθούν ως ποινικά αδικήματα και να διώκονται, ότι ενισχύουν και

εδραιώνουν την κατοχή.

Όλες ανεξαίρετα οι χώρες, για να προστατεύσουν τον πληθυσμό τους από τυχόν εκδήλωση του κορωνοϊού, έλαβαν οδυνηρά μέτρα και ουδείς εκ των κατοίκων διαμαρτυρήθηκε, παρά τις τρομερές ταλαιπωρίες που υφίστανται και τις τρομακτικές οικονομικές συνέπειες που βιώνουν.

Εν κατακλείδι, αναφέρω χαρακτηριστικά τα όσα συνέβησαν πρόσφατα στα παλαιστινιακά εδάφη. Στο πλαίσιο της λήψης μέτρων για αντιμετώπιση του κορωνοϊού η Παλαιστινιακή Αρχή αποφάσισε το κλείσιμο του Ναού της

Γεννήσεως στη Βηθλεέμ, μιας πόλης που σχεδόν κατά 100% η οικονομία της και η επιβίωση των κατοίκων της εξαρτώνται από τον προσκυνηματικό τουρισμό. Και, όμως, ουδείς Παλαιστίνιος ή καταστηματάρχης που επιβιώνει εξ αυτού διαμαρτυρήθηκε.

Αυτό, προς παραδειγματισμό, για όσους εξακολουθούν να έχουν… «συνείδηση», αφού έγινε λόγος περί αυτής.

Αλλά, στην Κύπρο, μήπως έχει χαθεί και η εθνική και η ηθική συνείδηση σε κάποιους;

Τα όσα, λοιπόν, διαδραματίζονται στα οδοφράγματα από τους ασχημονούντες, αποτελούν ντροπή.

*Πρώην συνδικαλιστής