Ίτε παίδες Ελλήνων

Είναι η δική μας πολιτική του κατευνασμού και οι συνεχείς υποχωρήσεις μας που εξέθρεψαν την τουρκική αδιαλλαξία και επιθετικότητα, με τις απειλές και τους εκβιασμούς, τη δημιουργία τετελεσμένων επί του εδάφους στην Κύπρο, την εισβολή και τις πειρατικές ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ, τις διεκδικήσεις στο Αιγαίο κ.λπ.

Θα απαριθμήσω μερικές από αυτές:

Με την υπογραφή των επάρατων συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου επανέφεραν την Τουρκία στην Κύπρο (το μόνο μέρος στο οποίο επανήλθε μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και της παραχώρησαν μάλιστα και μονομερές «δικαίωμα» επέμβασης, υπερπρονόμια στην τ/κυπριακή μειονότητα – που δεν απολαμβάνει οποιαδήποτε άλλη μειονότητα στον κόσμο – και τέλος «κυρίαρχες» αγγλικές Βάσεις.

Παρά ταύτα, με την άφιξη μιας Ελληνικής Μεραρχίας με ενισχυμένη δύναμη πυρός (1964-1967), η Κύπρος κατέστη απόρθητο φρούριο και η Ένωση -η μόνη λύση που διασφάλιζε τη φυσική και εθνική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού- τετελεσμένο γεγονός.

Και ιδού λοιπόν μερικές από τις υποχωρήσεις που μας οδήγησαν στο σημερινό θλιβερό κατάντημα, όπου η Τουρκία αλωνίζει ανενόχλητη σε όλους τους τομείς και εμείς ζούμε με ψευδαισθήσεις ότι οι ξένοι θα της επιβάλουν κυρώσεις.

Και κυρώσεις να της επιβάλουν -μάλλον απίθανο- η Τουρκία δεν θα συμμορφωθεί. Αιθίοπα λευκαίνουν και γαργαλίζουν ανδριάντα.

Ύστερα από τουρκικές απειλές αποσύρεται αμαχητί η Ελληνική Μεραρχία (Νοέμβριος – Δεκέμβριος 1967) και η Κύπρος μένει πλέον στο έλεος της Τουρκίας.

Πραγματοποιείται η τουρκική εισβολή (Ιούλιος - Αύγουστος 1974) και ενώ το Πολεμικό Συμβούλιο στην Αθήνα αποφασίζει μέτρα αντίδρασης, που όχι μόνο θα την αναχαίτιζαν αλλά θα την συνέτριβαν, δεν εφαρμόζονται παρά το γεγονός ότι ο μακαρίτης Γεώργιος Μαύρος, τότε Υπουργός Εξωτερικών της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, δηλώνει από τη Γενεύη όπου διεξάγονταν συνομιλίες μεταξύ των εγγυητριών δυνάμεων ότι «μεταξύ πολέμου και εθνικής ταπείνωσης δεν υπάρχει εκλογή». Η Τουρκία ανενόχλητη υλοποιεί τα σχέδιά της.

Μετά τη μεταπολίτευση και την αποκατάσταση της δημοκρατίας ουδείς λογοδοτεί. Εγκρίνονται σωρεία ψηφισμάτων πολύ ευνοϊκών για τη δική μας πλευρά (ως π.χ. 541, 550, 789 και άλλα) και αποτυγχάνουμε να τα αξιοποιήσουμε, με αποτέλεσμα να καταντούν «επιταγές χωρίς αντίκρισμα» ως έχει λεχθεί.

Οι Τούρκοι χαρακτηρίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία ως «εκλιπούσα» και δημιουργούν συνεχώς νέα τετελεσμένα από τα Στροβίλια μέχρι τη Δένεια και εμείς παραχωρούμε πλείστα όσα ωφελήματα στους Τ/κ περιλαμβανομένων διαβατηρίων και ταυτοτήτων, για να αλωνίζουν ως «Ευρωπαίοι πολίτες» και να υποσκάπτουν το κυπριακό κράτος.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο ηγέτης της συντεχνίας των Τ/κ διδασκάλων (μου διαφεύγει το όνομά του) χαρακτηρίζει τα κατεχόμενα ως «σκουπιδότοπο της Τουρκίας» και εμείς με τη συμπεριφορά μας ασχολούμαστε... με την αποκομιδή των σκυβάλων τους.

Εισβάλλει η Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ και επιδίδεται σε «πειρατικές» ενέργειες και εμείς αναμένουμε, πλην μάταια, ότι οι ξένοι θα της επιβάλουν κυρώσεις.

Αγνοούμε ότι την πολιτική και τη διπλωματία καθορίζουν οι σκληροί νόμοι της δυνάμεως και του συμφέροντος. «Δεν είναι εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλεί» (Διονύσιος Σολωμός) και όχι το διεθνές δίκαιο, το οποίο ο καθείς ερμηνεύει κατά το δοκούν.

Διατυμπανίζουμε την αγορά του ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-300, που τελικά αντί να εγκατασταθεί στην Κύπρο «ενταφιάζεται» στην Κρήτη, ενώ οι Τούρκοι εξασφαλίζουν τους S-400 και τελικά δεν αποκλείεται να αποκτήσουν και τα αμερικανικά F-35.

Tον Ιανουάριο του 1996 δημιουργείται η κρίση στα Ίμια λόγω των γνωστών τουρκικών προκλήσεων κι εμείς δεχόμαστε ως «μεσολαβητή» τον Αμερικανό διπλωμάτη Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ με το γνωστό αποτέλεσμα (no troops, no flags, no ships) το οποίο όχι μόνο αποδεχόμαστε αλλά εκφράζουμε την ευαρέσκεια και τις ευχαριστίες μας!

Ειρήσθω εν παρόδω ότι οι Τούρκοι αποκαλούν τα Ίμια με τουρκικό όνομα και εγείρουν συνεχώς αξιώσεις για ελληνικά νησιά, νησίδες και βραχονησίδες του Αιγαίου.

Αποφασίζει ο παρανοϊκός νεοσουλτάνος να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί (δεύτερη Άλωση της Κωνσταντινούπολης) και μερικοί ξένοι και άσπονδοι φίλοι μάς λέγουν ότι αποτελεί «εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας».

Καμία δυναμική και αποτελεσματική αντίδραση, παρά μόνο υποτονικές διαμαρτυρίες.

Διερωτώμαι αν το επόμενο βήμα του Ερντογάν θα είναι ο εποικισμός της Αμμοχώστου, με τον οποίο μας απειλούν, τι θα πράξουμε και μάλιστα όταν έχουμε το ψήφισμα 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Μέσα στο κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας που επικρατεί λόγω των συνεχών τουρκικών απειλών ακούστηκαν με ανακούφιση και ιδιαίτερη ικανοποίηση η διακήρυξη του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Νικολάου Παναγιωτόπουλου και του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου ως επίσης και δηλώσεις πρώην ανώτατου στελέχους του ελληνικού ναυτικού ότι η Ελλάς διαθέτει αρκετούς πυραύλους για να βυθίσει δύο φορές τα πλοία του τουρκικού στόλου.

Το ερώτημα είναι αν τη στιγμή της κρίσεως θα αποδειχθούν στην πράξη και όχι πομφόλυγες, δηλαδή λόγια κενά περιεχομένου, ως οι δηλώσεις του Γεώργιου Μαύρου στη Γενεύη και του Ανδρέα Παπανδρέου όταν ήταν Πρωθυπουργός (Βυθίσατε το «Χόρα», αλλά να ακουστεί το «Ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούται πατρίδα… Νυν υπέρ πάντων ο αγών»).

Όσον αφορά την τύχη του παρανοϊκού, αλαζόνα και υπερόπτη Ερντογάν μία θα είναι τελικά. Είτε παρόμοια του Χίτλερ, που αυτοκτόνησε στα υπόγεια της Καγκελαρίας όταν το σοβιετικά στρατεύματα πλησίαζαν το Βερολίνο, είτε θα τον κρεμάσουν οι συμπατριώτες του – που χιλιάδες σαπίζουν στα μπουντρούμια – όπως έπραξαν το 1960 στη «νήσο των σκύλων» για τον τότε πρωθυπουργό Ατνάν Μεντερές, τον πρόεδρο Τζελάλ Μπαγιάρ και τον υπουργό Εξωτερικών Φατίν Ζορλού.

Inşallah (Μακάρι, Αμήν και πότε).

*Πρώην συνδικαλιστής