Δουλόφρονες και «ρεαλιστές»

Μπορεί οι χαρακτηρισμοί να είναι πολύ βαρείς, αλλά δεν μπορώ να χαρακτηρίσω διαφορετικά συμπεριφορά ορισμένων πολιτικών ηγετών και ηγετίσκων που εν ονόματι δήθεν ενός κακώς νοουμένου ψευδορεαλισμού υιοθετούν ή ακόμα και προάγουν αφελώς καθαρά φιλοτουρκικές θέσεις και επιδιώξεις.

Τι είναι όμως «ρεαλισμός»; Υπάρχει σωρεία ερμηνειών του ρεαλισμού, που δεν είναι του παρόντος. Αναφερόμαστε μόνον στην επικρατέστερη, δηλαδή την τάση αντιμετώπισης των πραγμάτων όπως πραγματικά είναι, χωρίς ονειροπολήσεις σε αντιδιαστολή με ανέφικτα σχέδια.

Ρεαλιστής είναι αυτός που δεν τρέφει αυταπάτες. Έτσι έχουμε την ρεαλπολιτίκ, τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, τον εθνικό ρεαλισμό κ.λπ. Στην Κύπρο χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα ο όρος «νέος ρεαλισμός» και «πατριωτικός ρεαλισμός», αλλά ουδείς από τους εμπνευστές του μας έχει αναλύσει και το περιεχόμενό του ειδικά σε ό,τι αφορά τη «λύση» του Κυπριακού που υποστηρίζουν.

Ρεαλιστές λοιπόν προσωπικά θεωρώ όσους συνειδητοποιούν ποιες είναι οι τουρκικές επιδιώξεις όσον αφορά το Κυπριακό αλλά και γενικότερα τα ελληνοτουρκικά, τις φιλοδοξίες του νεοσουλτάνου Ερντογάν για να καταστήσει την Τουρκία παγκόσμια ηγετική δύναμη μέχρι το 2023 που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους με τον ίδιο να καθίσταται ως νέος Ataturk (πατέρας των Τούρκων).

Όσον αφορά το Κυπριακό, εθελοτυφλούν και προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι σκοπός και αμετάθετος στόχος της Τουρκίας είναι η σταδιακή επανάκτηση και τελικός ολοκληρωτικός έλεγχος της Κύπρου και ο εξανδραποδισμός του Κυπριακού Ελληνισμού.

Ήδη τα κατεχόμενα θεωρούνται ο «σκουπιδότοπος» της Τουρκίας» ως επιτυχώς τα χαρακτήρισε ο ηγέτης της συντεχνίας των Τ/κ διδασκάλων. Ζητείται λοιπόν η υπογραφή μας για τη νομιμοποίησή του.

Οι επεκτατικοί σκοποί και στόχοι της Τουρκίας όσον αφορά την Ελλάδα (Αιγαίο, Θράκη κ.λπ.) και ο έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου προσδιορίζονται εμφαντικά όταν μιλούν για τα «σύνορα της καρδιάς», για τη «γαλάζια πατρίδα» κ.λπ. διότι όσοι κατέχουν ή/και εξουσιάζουν την Κύπρο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ουσιαστικά ελέγχουν και την Ανατολική Μεσόγειο.

Στο μεταξύ, συνεχίζουν τις πειρατικές τους ενέργειες στην Κυπριακή ΑΟΖ, ενώ επί του εδάφους προχωρούν σε νέα τετελεσμένα από τα Στροβίλια μέχρι τη Δένεια και ολοκληρώνουν ανεμπόδιστοι τον σταδιακό εποικισμό της Αμμοχώστου.

Οι διαμαρτυρίες μας προς τον ΟΗΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους διεθνείς οργανισμούς δεν πρόκειται να τους ανακόψουν, όπως δεν τους εμπόδισαν να συνεχίσουν τη δημιουργία τετελεσμένων από το 1974 μέχρι σήμερα. «Δεν είναι εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τις κουρταλεί», λέγει ο Διονύσιος Σολωμός.

Η πολυδιαφημιζόμενη τελευταίως «άτυπη πενταμερής διάσκεψη» υπό τις παρούσες περιστάσεις σε τίποτε δεν πρόκειται να ωφελήσει όταν οι Τούρκοι θεωρούν ως «εκλιπούσα» την Κυπριακή Δημοκρατία, ειρωνεύονται τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να μην «ονειρεύεται» και επαναλαμβάνουν ότι ως μόνη «λύση» θεωρούν τη δημιουργία «συνομοσπονδίας δύο κρατών».

Οι κατά τα άλλα συμπαθείς «κορούδες» που ασχολούνται με το Κυπριακό (Ελίζαπεθ Σπέχαρ και Τζέιν Χολ Λουτ) τι θα επιτύχουν, όταν όλοι οι προηγούμενοι απεσταλμένοι ή ειδικοί αντιπρόσωποι του Γεν. Γραμματεία του ΟΗΕ όχι μόνον ουδέν επέτυχαν, αλλά μερικοί από αυτούς μόνον ανεπανόρθωτη ζημιά προκάλεσαν.

Προσωπική ευθύνη φέρουν και οι εκάστοτε Γεν. Γραμματείς του Οργανισμού, που αντί να εργαστούν πιστά για την εφαρμογή των εκάστοτε αποφάσεων και ψηφισμάτων του Οργανισμού, τηρούσαν δήθεν πολιτική «ίσων αποστάσεων» όπως ο σημερινός που καλεί τις «δύο πλευρές» να αποφεύγουν τη δημιουργία ενεργειών που δυνατόν να προκαλούν ένταση.

Πόσο δίκαιο είχε ο αείμνηστος Θεμιστοκλής Δέρβης, γνωστός για τα σκωπτικά του ευφυολογήματα, όταν χαρακτήριζε τον ΟΗΕ ως «Λέσχη Διεθνών Απατεώνων»…

*Πρώην συνδικαλιστής