Το άδικο κράτος δεν μεταρρυθμίζεται

Ο Υπουργός Οικονομικών, μιλώντας πρόσφατα στο κρατικό ραδιόφωνο, είπε επί λέξει: «Και στο παρελθόν πολλοί καταψήφισαν προϋπολογισμούς. Άλλο το να θέλει να στείλει ένα κόμμα κάποιο μήνυμα διαφωνίας και άλλο να διακινδυνεύουμε και να παίζουμε με την ολική διάλυση του κράτους». Κατηγόρησε όμως στη συνέχεια όσους θα διαφωνήσουν - για τον κρατικό προϋπολογισμό για το σωτήριο έτος 2021 - ότι θα οδηγήσουν στον ακρωτηριασμό του κράτους.

Τα τελευταία επτά χρόνια με την κατάρρευση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος επιβλήθηκαν αιματηρές θυσίες στο κοινωνικό κράτος, που προκάλεσαν μόνιμο ακρωτηριασμό στην κοινωνική συνοχή, στην ποιότητα ζωής και στο περιβάλλον της πατρίδας μας, για να βελτιωθούν οι δείκτες της κυπριακής οικονομίας, γεγονός που υποτίθεται ότι θα προσέλκυε επενδύσεις που στη συνέχεια θα έφερναν θέσεις εργασίας, ευημερία και σταθερότητα στην οικονομία.

Επτά χρόνια μετά - το 2020 - η οικονομία μας ταρακουνήθηκε γι’ ακόμη μια φορά, λόγω της νόσου COVID-19. Η σοβαρή οικονομική κρίση, που έφεραν τα μέτρα αντιμετώπισης του κορωνοϊού, αποτελεί το πιο ξεκάθαρο τεκμήριο, το οποίο στηρίζει την άποψή μου, ότι δηλαδή η επανάκαμψη της οικονομίας μετά την κατάρρευση των κυπριακών τραπεζών το 2013, δεν στηρίχθηκε σε αειφόρο και βιώσιμη βάση αλλά στην οικονομία της αρπαχτής και της αισχροκέρδειας.

Το πιο καθοριστικό δείγμα αυτής της κατάστασης είναι το λεγόμενο Κυπριακό Επενδυτικό Πρόγραμμα, το γνωστό ως πρόγραμμα «χρυσά διαβατήρια». Από το πρόγραμμα αυτό έχουν ευνοηθεί μια μικρή ομάδα ανθρώπων, στον οικογενειακό και επαγγελματικό κύκλο των κυβερνώντων. Η αναγκαστική διακοπή του προγράμματος «χρυσά διαβατήρια», μετά από ένα όργιο διεθνών αποκαλύψεων που έχουν δυσφημήσει την κυπριακή οικονομία στα διεθνή φόρα, αφήνει πίσω της ένα τεράστιο περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος.

Στη δεκαετία του 2000 - 2010 συνέρρευσαν στην Κύπρο τεράστια ποσά για τις υπηρεσίες και τις κατασκευές, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια φούσκα που έσκασε επώδυνα για την οικονομία και την κοινωνία, το 2013.

Στη δεκαετία που συμπληρώνουμε, καθώς η κοινωνία αιμορραγούσε από τα σκληρά μέτρα του μνημονίου, τεράστια ποσά συνέρρευσαν και πάλι στη Κύπρο, τα οποία επωφελήθηκαν και πάλι μια ολιγαρχία εκ των ημετέρων, χωρίς τα ανάλογα κέρδη για την κοινωνία και την πραγματική οικονομία.

Το «οικονομικό θαύμα» αυτής της Κυβέρνησης στηρίχθηκε στις φίσιες, τις μίζες και τις βίζες.

Κι αυτό το «οικονομικό θαύμα», αφού άφησε το αρνητικό αποτύπωμά του στο φυσικό και ανθρωποποίητο περιβάλλον, έσκασε σαν ένα παραφουσκωμένο μπαλόνι, μια ακόμα καταστροφική για τους πολλούς - αλλά χρήσιμη για τους ολίγους - φούσκα.

Οι πολιτικοί υπεύθυνοι αυτών των εγκλημάτων κατά του κυπριακού λαού - του κυπριακού κράτους δηλαδή - εξακολουθούν να απολαμβάνουν τιμές και αξιώματα από μια Πολιτεία, που στα μάτια του απλού πολίτη φαίνεται να επιβραβεύει τους κλέφτες, τα λαμόγια, τους απατεώνες και τους διεφθαρμένους. Και μας λένε με αναίδεια «This is Cyprus». Σηκώνουν το πανάκριβο ποτήρι και πίνουν στην υγεία των κορόιδων Κυπρίων πολιτών. Και μας κλείνουν τσαχπίνικα το μάτι.

Αυτό είναι το κράτος που μας ζητά να προστατεύσουμε με την ψήφο μας ο Υπουργός Οικονομικών; Το κράτος μας δεν είναι κράτος δικαίου. Είναι ένα κράτος διεφθαρμένο, σαθρό και άδικο. Και ξέρετε κάτι; Η αδικία δεν μεταρρυθμίζεται, ανατρέπεται. Ας μη μιλούμε λοιπόν για μεταρρυθμίσεις, αλλά για ανατροπές. Το κράτος δεν απειλείται από την καταψήφιση του προϋπολογισμού. Το κράτος απειλείται από τον καρκίνο της διαφθοράς και της διαπλοκής. Τα καρκινώματα πρέπει όντως να αφαιρεθούν, κι αυτό δεν λέγεται ακρωτηριασμός αλλά κάθαρση.

Δεν είναι τυχαίο που φέτος τα θέματα που αφορούν την αντιμετώπιση της διαφθοράς και της διαπλοκής συνδέονται με την έγκριση του προϋπολογισμού. Άλλωστε οι δείκτες οικονομικής ανάπτυξης συνδέονται πλέον με την αντίληψη για τη διαφθορά σύμφωνα με τους διεθνείς οργανισμούς. Σε αυτά τα ζητήματα η κατάσταση στην Κύπρο είναι καταθλιπτική. Ήδη η υπόθεση με τα «χρυσά διαβατήρια» έχει οδηγήσει στην παραίτηση τον Πρόεδρο της Βουλής και ένα βουλευτή της αντιπολίτευσης, εκθέτει το μισό υπουργικό συμβούλιο και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προσωπικά, έχει οδηγήσει στα τάρταρα της ανυποληψίας το πολιτικό προσωπικό της χώρας και αλλά πολλά.

Όμως «ως από μηχανής θεός» εμφανίζονται διάφοροι πολιτικοί ως «σωτήρες του κράτους» και με στόμφο υπερ-ήρωα διατείνονται ότι αυτοί μπορούν να διασώσουν το κράτος, δηλαδή να στηρίξουν την κυβέρνηση έναντι κρυφών και φανερών ανταλλαγμάτων. Άλλοι κάνουν προτάσεις για τη «μεταρρύθμιση», άλλοι για τη «συναίνεση» και άλλοι ευελπιστούν «του χρόνου». Και άλλοι απλώς λένε «πόσα δίνεις, όσα θες».

Η όλη κατάσταση μού θυμίζει μια γελοιογραφία του μεγάλου Γιάννη (ΚΥΡ) Κυριακόπουλου: «Εμένα δεν με ενοχλεί που ζούμε μέσα στα σκατά. Εκείνο που με ενοχλεί είναι ότι τα συνηθίσαμε».

Φιλαράκια, ο «στάβλος του Αυγεία» δεν μεταρρυθμίζεται. Καθαρίζεται ή κατεδαφίζεται.

*Βουλευτής Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών