«Ταραξίας» η Τουρκία από το 1974 και όχι μόνο πρόσφατα
Μπορεί να γίνεται στο εξωτερικό, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε φίλες γειτονικές χώρες, η καταγγελία για όσες πρόσφατες παράνομες ενέργειες της Τουρκίας (Αμμόχωστος, ΑΟΖ, Καρπασία, Τύμπου) οι οποίες θεωρούνται δικαίως ως συμπεριφορά που επιτρέπει να χαρακτηρίζεται ως η χώρα «ταραξίας της περιοχής» που δεν συμμορφώνεται στους κανόνες του διεθνούς δικαίου, όμως τούτο δεν αρκεί. Θα πρέπει να αναφερόμαστε συνεχώς, Ελλάδα και Κύπρος, στη μεθοδευμένη δημογραφική αλλοίωση που επέφερε και επιφέρει από το 1974 η Τουρκία στο πλαίσιο της παράνομης επεκτατικότητάς της σε βάρος της υπό στρατιωτική κατοχή, περιοχής.
Παράλληλα, δεν αρκεί να υπενθυμίζουν το δίκαιό τους μεμονωμένα οι Κερυνειώτες ή οι Μορφίτες ως μνήμη και διαμαρτυρία εσωτερικής μορφής. Απαιτείται κοινή από την Κυβέρνηση και τα κόμματα προβολή της παράνομης εξαρχής και καλά σχεδιασμένης βουλιμίας της Τουρκίας σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το ότι δεν θα δεχθούμε, ως οι σχετικές διακηρύξεις, να καταστούμε ως Κυπριακή Δημοκρατία προτεκτοράτο της Τουρκίας, δεν αρκεί. Πρέπει να διακηρυχθεί ξεκάθαρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας και στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι δεν ανεχόμαστε και γι’ αυτό καταγγέλλουμε τη συστηματική τουρκοποίηση που η στρατιωτική υπεροχή και οι επιδιώξεις της Τουρκίας εφαρμόζουν και προωθούν σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε ότι γενικά τα όσα επέφερε η στρατιωτική εισβολή και κατοχή από το 1974, αποτελούν σαφή παραβίαση του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου. Η οργανωμένη περί τούτου μεθόδευση της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου είναι προφανής, παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και αντίθετα στο δικό της αίτημα να καταστεί κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παρά την 4η Διακρατική προσφυγή που πέτυχε η Κυπριακή Δημοκρατία κατά του κράτους της Τουρκίας.
Ας το καταστήσουμε απόλυτα σαφές και κατανοητό σε κάθε φίλο ή εταίρο, ότι η Τουρκία είναι αδιάλειπτα από το 1974, και όχι τυχαία, χώρα ταραξίας που πρέπει, επιτέλους, να υποστεί συνέπειες που θα επιφέρουν καλή γειτονία και υπεροχή του δικαίου.
Άρα η διεκδίκησή μας για «κάθαρση» με τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να αφορά γενικά σε ό,τι παράνομο διαμόρφωσε η Τουρκία σε βάρος του δικαίου και των δικαιωμάτων πολιτών μιας χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι καταγγελίες μας κατά της Τουρκίας ως παραβιάζουσας το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο θα πρέπει να αφορούν όλα όσα επέφερε με τον κατοχικό στρατό σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ας επαναφέρουμε στη μνήμη όσων όφειλαν να γνωρίζουν και για όσους διαφεύγει η πραγματική στόχευσης της Τουρκίας, τα όσα συστηματικά και σταδιακά επέφεραν παράνομα στην υπό κατοχή περιοχή σε ό,τι αφορά τις εκκλησίες, τα κοιμητήρια, την ιδιοκτησία και τα δικαιώματα επιστροφής των νόμιμων ιδιοκτητών στις εστίες τους για 47 συνεχόμενα χρόνια.
Διαχρονικά υποστήριξα σταθερά ότι, τότε μόνο θα είναι δικαία η λύση του Κυπριακού, εάν δικαιωθεί η Κερύνεια, που θυμάται και τιμά όσους τότε και μέχρι σήμερα ήθελαν, και κάποιοι από αυτούς δεν πρόλαβαν, να δουν πραγματικά ελεύθερη την πόλη τους. Κερυνειώτες που συνεχίζουν με τις δικές τους επιμέρους εκδηλώσεις (όπως μια ταινία μνήμης για την Κερύνεια και τους ανθρώπους της ή μια παρουσίαση ενός βιβλίου), να υπενθυμίζουν ότι οι ίδιοι δεν εγκατέλειψαν το δικαίωμα και την επιθυμία για δικαίωση, ελπίζοντας ότι θα μεταφερθεί αρμοδίως, από τους δικούς μας αξιωματούχους, η δικαία διεκδίκηση στους μεγάλους και δυνατούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΗΕ. Αγώνας και διεκδίκηση, παρά τις δυσκολίες και τους κινδύνους. Αγώνας που όμως χρειάζεται την απαραίτητη προβολή και διεκδίκηση από το ίδιο το Κράτος μας και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η σιωπή μας για ό,τι υπέστη από το 1974 η Κυπριακή Δημοκρατία έχει παρεξηγηθεί ως δήθεν «αποδοχή» της τουρκοποίησης τής υπό κατοχή περιοχής.
