Η αλαζονεία και μεγαλομανία Ερντογάν
Ακόμη μια φορά ο κος Ερντογάν απέδειξε ότι αποφασίζει όπως θέλει και εξαγγέλλει γιατί έτσι επιθυμεί, για να εκδιώξει ομαδικά ως «ανεπιθύμητους» δέκα πρέσβεις μεγάλων χωρών. Προκαλεί αναταραχή και αμφισβήτηση αρχών περί τη διεθνή διπλωματία και, αντί να καταδικαστεί η στάση του, όλοι τρέχουν να τον «προστατεύσουν» να μην εκτεθεί περαιτέρω.
Αντί να «τρίζει η άμαξα» υποχρεώθηκαν οι δέκα χώρες να απολογηθούν εν πολλοίς, γιατί «παραβίασαν» το Σύνταγμα της Τουρκίας και το άρθρο 41 της Σύμβασης του 1961 της Βιέννης περί τις «διπλωματικές σχέσεις». Σύμβαση που σκοπό έχει να καθορίσει και να εφαρμόζεται ένα διεθνώς αποδεκτό πλαίσιο εντός του οποίου να λειτουργούν οι διπλωμάτες. Παράλληλα έσπευσαν να διαβεβαιώσουν την «υποταγή» τους στην επιθυμία Ερντογάν, ενώ συνεδρίαζε το τουρκικό Υπουργικό Συμβούλιο, πριν δηλαδή η απόφαση / εξαγγελία του Ερντογάν καταστεί απόφαση και του Υπουργικού Συμβούλου της Τουρκίας.
Η εικόνα της «δυναμικής» αυτής στάσης του κυρίου Ερντογάν έχει ενθουσιώδεις και φανατικούς οπαδούς ανάμεσα στους απλούς Τούρκους πολίτες, ως πατριωτική διεκδίκηση που υπερκαλύπτει συναισθηματικά τη φτώχια, που η καταρρέουσα τουρκική οικονομία επέφερε. Η αλαζονεία του δήθεν «μεγάλου» της περιοχής, που ξεπέρασε κάθε επιτρεπτό όριο, θα οδηγήσει σύντομα τον κ. Ερντογάν και στην αναζήτηση ανταλλάγματος για να επιτευχθεί η διάσωση της τουρκικής οικονομίας. Χωρίς να αποκλείεται να απαιτήσει την επίδειξη από τους τρίτους, μεγαλύτερης ανοχής έναντι της κάθε «επιθυμίας» του, μαζί με προσφορά πρόσθετων προς την Τουρκία ανταλλαγμάτων σε σχέση ενδεχομένως με Κύπρο και Αιγαίο. Τούτο προς επιβεβαίωση ότι έχει καταστεί το παραχαϊδεμένο παιδί της περιοχής.
Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που θεωρούν ότι αυτή η αλαζονεία του κ. Ερντογάν οδηγεί αργά αλλά σταθερά σε πλήρη ανυποληψία στο πρόσωπο και την πολιτική του, που θα επιφέρει εγκατάλειψη από τους ισχυρούς «φίλους» του, της στήριξής τους προς έναν τόσο μεγαλομανή και προκλητικό έναντι του διεθνούς δικαίου ηγέτη κράτους. Κατάσταση που επιτέλους θα συντελέσει, ώστε να παραδεχθεί και ο ίδιος ότι συντρέχει η ανάγκη ύπαρξης και τήρησης των αρχών και αξιών της καλής γειτονίας μεταξύ κρατών που λειτουργούν εσωτερικά και έναντι τρίτων, ως Κράτη Δικαίου.
Πολλοί λοιπόν προβλέπουν ότι ήλθε η ώρα να αντιληφθεί ο κ. Ερντογάν ότι δεν είναι επιτρεπτή η διαδοχική και αλλεπάλληλη προώθηση θέσεων ή διεκδικήσεων κατά τις επιθυμίες του, αντίθετα όμως προς τις διεθνείς αρχές δικαίου. Ο ίδιος ο κος Ερντογάν θεωρεί ότι δεν συμπίπτουν αυτές οι αρχές και δεν τον δεσμεύουν λόγω της γεωγραφικής θέσης της Τουρκίας στην όλη περιοχή, με τις τόσες αντιθέσεις συμφερόντων, ενώ η μεγάλη στρατιωτική της δύναμη σαφώς του επιτρέπει να εκμεταλλεύεται την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, στα όσα συμβαίνουν από την Αφρική έως το Καύκασο και την Περσία. Τούτο μάλιστα ανεξάρτητα εάν θα συνεχίσει ο κύριος Ερντογάν να είναι ή όχι για πολύ ακόμη χρόνο ηγέτης της Τουρκίας. Η μεγάλη οθωμανική αυτοκρατορία και η αναβίωσή της, που ονειρεύεται ως «γαλάζια πατρίδα», είναι επιθυμία και υπόσχεση προς τον λαό απ’ όλους τους Τούρκους πολιτικούς. Μια αξίωση εξωπραγματική, που απλώς διαταράσσει το διεθνές δίκαιο με απρόβλεπτες συνέπειες.
Αυτό θα πρέπει να αντιληφθούν όσες χώρες, ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και η ΕΕ, οι οποίες, πέραν και πάνω από τα επιμέρους συμφέροντά τους, λειτουργούν ως Κράτη Δικαίου. Έχουν καθήκον και θα πρέπει να συμβάλουν στο να καταστεί η Τουρκία, αντί «ταραξίας» για την περιοχή, ένα κράτος συμφιλιωμένο με τους γείτονές του και το διεθνές δίκαιο. Εμείς ζήσαμε και ζούμε αυτήν την αλαζονεία της στρατιωτικής υπεροχής, κατά πλήρη παραβίαση του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου. Απλώς, για κάποια πολιτικά κόμματα έγιναν πλήρως αντιληπτοί οι στόχοι της Τουρκίας προσφάτως! Η στρατηγική του κατευνασμού της Τουρκίας, όμως, επιτέλους φαίνεται ότι παραμερίστηκε διεθνώς. Ώρα για διεκδίκηση του δικαίου.
