Κυπριακό πρόβλημα: Το θύμα και ο θύτης
Μια ακόμη Σύνοδος αναφορικά με ένα διεθνές πρόβλημα, που συνιστά σωρευτική παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως έκρινε και το ΕΔΑΔ στη Διακρατική προσφυγή της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά της Τουρκίας. Στρατιωτική εισβολή, κατοχή, εκτοπισμός, παράνομος εποικισμός και δημογραφική αλλοίωση, που ως παραβιάσεις του δικαίου τα εξετάζει χωρίς να τα επιλύει ο ΟΗΕ από τη γένεσή τους το 1963-64, ως και η Ευρωπαϊκή Ένωση από την πλήρη ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού ήταν ο λόγος που προβλέφθηκε η αναστολή εφαρμογής του κεκτημένου για ό,τι αφορά τα κατεχόμενα. Όμως στη νέα αυτή Σύνοδο είναι απούσα και πάλι, χωρίς την όποια ένσταση κατά την προκλητική επιθυμία της Τουρκίας, η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία, το θύμα. Τούτο δε γιατί, οι σχεδιασμοί και οι προθέσεις της Τουρκίας όπως σταθερά διακηρύσσει, θεωρούν αυθαίρετα ως δήθεν «εκλιπούσα» την Κυπριακή Δημοκρατία. Θέση, όμως, που την ανέχεται εθελότυφλα και με διαχρονική ψευδαίσθηση η ίδια η χώρα μας -αλλά και η Ελλάδα- για να μη χαλάσει το «κλίμα».
Μάλιστα τούτο όταν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, στη φραστική ανάλυσή τους για τη σημερινή κατάντια στην οποία βρίσκεται το κυπριακό πρόβλημα θέτουν ορθά ότι η επίλυση δεν επέρχεται, γιατί η Τουρκία έχει τις δικές της βλέψεις, που προωθεί με πρόσθετα τετελεσμένα και απειλές λόγω στρατιωτικής ισχύος! Θέση που έπρεπε να αποτελούσε αφορμή για ένα συνεχές «κατηγορώ» κατά της βουλιμίας της Τουρκίας. Αλήθεια, τι εμποδίζει συλλογικά και ομόθυμα την πολιτική ηγεσία μας, από το να καταγγέλλει συνεχώς, έστω από τώρα, την Τουρκία για την επεκτατική πολιτική και βούλησή της σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας; Αφού μιλά για δύο κράτη η τουρκική πλευρά, ως το νέο όραμά της, ας απαντήσουμε και ας επιβεβαιωθεί, ώστε να καταστεί δυνατή η τήρηση του υπαρκτού, αναγνωρισμένου και δημοκρατικού Συντάγματός μας που εγγυήθηκε και η ίδια η Τουρκία. Ένα Σύνταγμα το οποίο εφαρμόζεται με ισχύουσα και προβλεφθείσα υπεροχή του Δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απόλυτη προστασία κάθε Ευρωπαίου πολίτη, άρα και κάθε Τουρκοκύπριου. Γιατί δεν υπενθυμίζουμε σ’ όλη τη διεθνή κοινωνία ότι η Τουρκία, ως χώρα των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό της αλλά και έναντι των γειτόνων της, είναι και παραμένει η πραγματική αιτία μη επίλυσης; Ας υποδείξουμε τη διάσταση του πολιτικού πιστεύω της Τουρκίας, που είναι υποταγμένο στη θεοκρατική αντίληψη για μη εφαρμογή στην Κύπρο των αρχών δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πρόσθετα και ή παράλληλα προς ό,τι «διαπραγματεύεται» ως μορφή λύσης ο εκάστοτε Πρόεδρος, ο ίδιος και η υπόλοιπη πολιτική εξουσία, ως Εθνικό Συμβούλιο, έπρεπε να αξιοποιούσαν εξ αρχής και διαρκώς την αντικατοχική θέληση και συνδρομή του ίδιου του κυρίαρχου λαού, εδώ και στο εξωτερικό. Έτσι οι εδώ πρέσβεις των μεγάλων, δεν θα μπορούσαν να έχουν ως μόνιμο στόχο τους, το πώς θα «περάσουν» σε Κύπριους αποδεκτές, κάποιες καταστροφικές για την Ευρωπαϊκή Κύπρο, ιδέες επίλυσης του Κυπριακού. Θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τους όλοι αυτοί οι φίλοι μας, στους όποιους σχεδιασμούς τους ως τον αντίποδα, την ενεργό και μαχητική λαϊκή διεκδίκηση. Όφειλαν και οφείλουν να μη θεωρούν, όπως και πριν από το δημοψήφισμα του ΟΧΙ, ότι ο Λαός απλώς θα ακολουθήσει δέσμια ό,τι θα του υποδείξουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Μάλιστα επειδή πολλοί εδώ στην Κύπρο αλλά και στο εξωτερικό γνωρίζουν καλά το έντονο περί δικαίου αίσθημα του Κύπριου πολίτη, φρόντισαν ώστε και τώρα όπως τότε, πριν από το δημοψήφισμα του 2004, να επιφέρουν σύγχυση. Δεν είναι τυχαίο το ότι υπάρχουν μηνύματα προς τον λαό με πολυδάπανες καθημερινές ολοσέλιδες και άλλης μορφής «ανακοινώσεις», που ουσιαστικά μεταθέτουν έμμεσα την ευθύνη της ΜΗ λύσης, στην απόφαση τότε του ΟΧΙ και στη σημερινή δήθεν απροθυμία να δεχτεί ο κυρίαρχος λαός μια μορφή λύσης που ουσιαστικά την επιβάλλει η Τουρκία, κατά τις επιθυμίες και τη στρατηγική της σε βάρος της Κύπρου.
Όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι έχουμε μια Τουρκία που, εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί πλέον να αποκρύψει τα πολιτικά παιχνίδια της, που έχουν καταστεί σ’ όλους αντιληπτά σε βαθμό που να έχει στερηθεί η Τουρκία, της ανοχής που έδειχναν για χρόνια λόγω συμφερόντων πολλές χώρες. Άλλωστε η ίδια η οικονομία της, στο πλαίσιο της διαφθοράς και μεγαλομανίας του περίγυρου του Ερντογάν, οδηγείται προς καταστροφή, ενώ συνεχίζει να είναι μια χώρα όπου φυλακίζονται χωρίς δίκη όσοι δεν πιστεύουν ότι οφείλουν τυφλή υποταγή σ’ έναν «δικτάτορα» όπως τον χαρακτήρισε, ορθά, ο Ιταλός Πρωθυπουργός. Μια Τουρκία που αντιμετωπίζει πρόσθετα για πρώτη φορά τον χαρακτηρισμό που οι ΗΠΑ επιτέλους έδωσαν στο ιστορικό παρελθόν της, ως η χώρα που διέπραξε τα φρικτότερα εγκλήματα Γενοκτονίας στην παγκόσμια ιστορία. Τούτο ως επιτυχία ενός λαού, που για 106 χρόνια δεν ξέχασε! Η Κυπριακή Δημοκρατία με τη δύναμη της διεκδίκησης του κυρίαρχου λαού της, ας μην «ξεχάσει» και ας μη «χαριστεί» με νέες υποχωρήσεις στις επιθυμίες της Τουρκίας.
*Δικηγόρος
