Πορθητής ο δεύτερος και η Κυπριακή Δημοκρατία
Αφού αυτοανακηρύχθηκε ο κ. Ερντογάν, με ιδιαίτερο αυτοθαυμασμό, ως αντίστοιχος ή ίσος προς τον επιτυχόντα τότε την άλωση της Κωνσταντινούπολης και με δεδομένο μάλιστα ότι δεν έτυχε πραγματικής πίεσης ούτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μεταβάλει τα σχέδια και κυρίως τη νοοτροπία και μεγαλομανία του, προχωρεί ακάθεκτος. Διαμορφώνει την προβολή των νέων στόχων και επιτευγμάτων του ως μια μεγάλη περιφερειακή και, γιατί όχι, παγκόσμια δύναμη. Έχοντας δε πραγματοποιήσει και μια κατ’ ίδιαν συνομιλία με τον Πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη, μας προανήγγειλε για ό,τι αφορά τα κατεχόμενα όχι μόνο τη νέα παράνομη κάθοδό του στην Κυπριακή Δημοκρατία στις 20 Ιουλίου, αλλά και το ότι θα έχει να ανακοινώσει κάτι «σημαντικό» για την Αμμόχωστο και όχι μόνο! Όλα αυτά ενώ παρέμεινε ο ίδιος και η τουρκοκυπριακή ηγεσία, αμετακίνητοι στη θέση τους για λύση δύο κρατών! Δοκιμάζει τη μνήμη μας, τις τόσες θυσίες και αγώνες για ελευθερία, το σθένος και την αξιοπρέπειά μας, ενώ παράλληλα αναμένει νέες παραχωρήσεις από τη δική μας πλευρά ως μορφή «συνέπειάς» μας προς την καταστροφή και οι οποίες θα εξυπηρετήσουν την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας.
Ποία είναι η κρατική αντίδρασή μας, στα όσα προτίθεται να εξαγγείλει ο κ. Ερντογάν όταν θα βρεθεί και πάλι στην Αμμόχωστο; Ποία είναι η αντίδραση γενικά της πολιτικής ηγεσίας του τόπου; Είναι μόνο οι όποιες διαμαρτυρίες προγραμματίζει το Δημοτικό Συμβούλιο της Αμμοχώστου; Ή μήπως η καταφυγή κάποιων στην τουρκική επιτροπή για τις περιουσίες; Τι θα γίνει εάν υπάρξει μια λαϊκή υπερ-κομματική αντικατοχική αντίδραση; Το «ειρηνικό καλοκαίρι» της συνεννόησης με τον κ. Μητσοτάκη στον βαθμό που θα τηρηθεί από την Τουρκία, αφορά μόνο το Αιγαίο ή περιλαμβάνει και βήματα για λύση του Κυπριακού που να είναι βιώσιμη; Μήπως όλα γίνονται προς εκφοβισμό και ενίσχυση της δικής μας αδράνειας;
Η απροκάλυπτη επεκτατική, παράνομη κατά το διεθνές δίκαιο, στάση της Τουρκίας, ανεξάρτητα με τη γνωστή καλή και φιλική σχέση του Προέδρου Αναστασιάδη με τον σημερινό Πρόεδρο των ΗΠΑ, επέβαλλε να είχε οδηγήσει ήδη σε μια εκστρατεία του κ. Αναστασιάδη στις ΗΠΑ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για παρουσίαση προς επισήμους και ΜΜΕ όσο πιο έντονα θα μπορούσε, την αυθαίρετη στάση της Τουρκίας. Ακόμη και εάν δεν θα συναντούσε τον ίδιο τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, θα δημιουργούσε το ενδιαφέρον, θα επιβεβαίωνε τη στρατηγική σημασία της Κυπριακής Δημοκρατίας - Κράτους Μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πετύχαινε ανάπτυξη δίκαιης συμπαράστασης σε σχέση με την παραβίαση των ανθρωπίνων και πολιτικών μας δικαιωμάτων, πριν καταστεί η Κύπρος, από τα διαχρονικά λάθη και τις υποχωρήσεις μας, «προτεκτοράτο» της Τουρκίας. Αντί τούτου, σε δύο περιπτώσεις, απευθύναμε ευχαριστίες για τη στάση της Βρετανίας πρόσφατα στη Γενεύη και μετά από αυτήν τη νέα πενταμερή, ενώ ουδέν πράξαμε για να τύχουμε πραγματικής συμπαράστασης από τη συνεδρίαση, πρόσφατα, του Συμβουλίου της ΕΕ.
Ας καταδείξουμε προς κάθε λογικό και αντικειμενικό τρίτο και πρώτιστα στον Αμερικανό, νέο Πρόεδρο και την κοινή λαϊκή γνώμη, ότι μια εγγυήτρια χώρα για την ύπαρξη και κυριαρχία της Κύπρου, ως η Τουρκία, δεν μπορεί να έχει επί 47 έτη υπό στρατιωτική κατοχή και οργανωμένο εποικισμό, ένα μεγάλο τμήμα της χώρας , την ακεραιότητα της οποίας εγγυήθηκε.
Εγγυήτρια, η οποία λόγω της στρατιωτικής υπεροχής της, απαιτεί αλαζονικά τη νομιμοποίηση των παρανομιών της με την αποδοχή της λύσης δύο κρατών και με ταυτόχρονη εγκατάλειψη του δικαιώματος επιστροφής στην Κερύνεια, Μόρφου, Βαρώσι και γενικά σ’ όλες τις υπό κατοχή περιοχές και την επαναφορά των παράνομων Τούρκων εποίκων στην Τουρκία. Εκστρατεία καταγγελίας της Τουρκίας που ένα μέρος του καθήκοντος αυτού αφορά και όλους τους ηγέτες των πολιτικών κομμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στάση διεκδίκησης και καταγγελίας που προϋποθέτει επιτακτικά συναπόφαση και συνλειτουργία.
Ιστορικό καθήκον και μνήμη δικαίου επιβάλλει στην πολιτική ηγεσία και στον ίδιο τον λαό, να καταδείξουν ότι οι αρχές δικαίου, ειρηνικής συμβίωσης και υπεροχής του δικαίου ισχύουν το ίδιο και ισότιμα για όλες τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε τα ψηφίσματα του ΟΗΕ αλλά και η τέταρτη Διακριτική προσφυγή Κύπρου κατά της Τουρκίας, είναι τομή δικαίου σε ισχύ και όχι κενές σημασίας αποφάσεις. Είναι τομή διεθνούς δικαίου για παραβιάσεις από την Τουρκία για 47 συνεχή χρόνια. Αν η Τουρκία δεν θέλει να κατανοήσει την υπεροχή του Νόμου, ας την επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση, που υπάρχει γιατί καθιέρωσε και σέβεται εσωτερικά, αλλά και απαιτεί προς κάθε χώρα μέλος της σεβασμό στις αξίες δικαίου που αποτελούν το κοινοτικό δίκαιο και την οφειλόμενη αλληλεγγύη.
