Ιστορικό καθήκον και η απαίτηση του κυρίαρχου λαού
Μετά τον μαύρο Ιούλη του 1974, η προδομένη από άφρονες χουντικούς Κυπριακή Δημοκρατία δέχτηκε το νέο σαρωτικό τούρκικο κτύπημα τις μέρες της μεγάλης γιορτής του Δεκαπενταυγούστου. Η κατοχή, διαίρεση, προσφυγοποίηση, ο εποικισμός και η αδικία έκτοτε αποτελούν μια διαρκή αδικία. Η Τουρκία προχωρεί (Τουρκανταρσία 1963, εισβολή, προέκταση κατοχής, ανακήρυξης ψευδοκράτους και τώρα η αξίωση για δύο Κράτη) κατά τους σχεδιασμούς της, κατά τους οποίους το επόμενο υπό εξέλιξη βήμα είναι η διεκδίκηση διπλής και ξεχωριστής κυριαρχίας.
Ο εχθρός, χωρίς καμία διάθεση να επιτρέψει λύση βιώσιμη και λειτουργική, συνεχίζει να διατηρεί με τη λόγχη των όπλων του διαιρεμένο ένα Κράτος μέλος της Ε.Ε. και στερεί στους πολίτες του την πλήρη απόλαυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πλήρους καθ’ άπασαν τη νήσο εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου. Παράλληλα συνεχίζει ανενόχλητη να μεθοδεύει τη συνεχή ροή παράνομων εποίκων, ενώ συνεχίζει να απαιτεί λύση με «δύο κράτη», κυβερνήσεις, λαούς και ισότιμη κυριαρχία. Απαιτήσεις που θέλουν να επιβάλουν ώστε το νέο κράτος να τελεί υπό την πλήρη επικυριαρχία της Τουρκίας. Ένα ακόμη προσχεδιασμένο στάδιο περιλαμβανομένης και της Αμμοχώστου ως προϋπόθεσης για όσα έχει μελλοντικά σχέδια σε βάρος της Κύπρου.
Αυτό αποτελεί διαχρονική συλλογική αποτυχία των πολιτικών ηγεσιών, που δεν κατάφεραν να μονοιάσουν, ακόμη και τώρα που ο ΟΗΕ και η Ε.Ε. καταδικάζουν την Τουρκία για ό,τι αφορά τα «δύο Κράτη» και την προέλασή της στην Αμμόχωστο. Όσες διαφωνίες και αν υπάρχουν μεταξύ των κομμάτων, πρέπει να υπάρξει ένας κοινός παρονομαστής για συλλογική αντίδραση κατά των σχεδιασμών και των προθέσεων της Τουρκίας.
Πρέπει άμεσα να συμφωνηθεί σε κομματικό επίπεδο, ως είναι άλλωστε και η απαίτηση του κυρίαρχου λαού, ότι όλοι θα πρέπει να συντελέσουν, συλλογικά και ξεχωριστά, στο να αναδείξουμε το σύνολο των ευθυνών της Τουρκίας -πολιτικών και νομικών- έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας και κατ’ επέκτασιν έναντι της ίδιας της Ε.Ε. ως δικαίωμα, για διεκδίκηση μιας λύσης σύμφωνης προς το κοινοτικό κεκτημένο. Λύση τέτοιων νομικών προδιαγραφών, που να διασφαλίζει όπως και για κάθε άλλο πολίτη της Ε.Ε., όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιοσύνη.
Η σημερινή πολιτική ηγεσία πρέπει να αντιληφθεί ότι οφείλει να καθορίσει ως κοινή στρατηγική, την ανάδειξη διεθνώς και αξιοποίηση πολιτικά αυτής της οικουμενικής υπόδειξης πως δεν χωρεί τέτοια στάση περιφρόνησης από πλευράς Τουρκίας προς το Διεθνές Δίκαιο. Δεν θα υπάρξουν άλλες στο μέλλον μορφές συμπαράστασης, πιο δραστικές, εκτός εάν η Τουρκία επιδείξει και πάλι τη γνωστή αλαζονεία και μεγαλομανία της. Ας μην παραμένει κενό γράμμα η επίκληση ενότητας, ώστε απλώς να επιχαίρουν οι εχθροί της Κύπρου, για τη δική μας εσωτερική διχόνοια και αδυναμία χάραξης κοινής διεκδίκησης.
Ας αντιληφθούν, επιτέλους, οι πολιτικοί ηγέτες ότι ο λαός αντιστέκεται, δεν κάμπτεται από τις τόσες καταστροφές και διεκδικεί. Δεν υποχωρεί και απαιτεί κοινή δράση, ώστε η Τουρκία να υποταχθεί στο δίκαιο και τις υποχρεώσεις της κατά το Διεθνές Δίκαιο.
