Το Έπος της ΕΟΚΑ
Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ (1955-59) αποτελεί την πιο λαμπρή σελίδα στην ιστορία της Κύπρου από την εποχή του Ευαγόρα και του Ονήσιλου.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) γράφτηκαν τρεις λαμπρές σελίδες στην ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού. Το έπος του ΟΧΙ (1940), η Εθνική Αντίσταση, που ακολούθησε, και τέλος ο Αγώνας της ΕΟΚΑ (1955-59).
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος αριστερών καταβολών, Robert Taber, συνεργάτης του Φιντέλ Κάστρο, στο βιβλίο του «Η θεωρία και η πρακτική του ανταρτοπόλεμου (Ο πόλεμος του ψύλλου)», στο οποίο κάνει εκτενή αναφορά σε όλα τα κορυφαία εθνικοαπελευθερωτικά και ανταρτικά κινήματα του 20ού αιώνα, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και τον Αγώνα της ΕΟΚΑ.
Στο περιεχόμενο του βιβλίου αναφέρθηκα στο παρελθόν και σε άλλες
περιπτώσεις.
Ειρήσθω εν παρόδω, ο Φιντέλ Κάστρο σε τηλεγράφημά του προς τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ με τη λήξη του Αγώνα, που σχεδόν συνέπεσε με την επικράτηση της κουβανικής επανάστασης, τον συγχαίρει και τονίζει παράλληλα ότι εμπνεύσθηκε από τον Αγώνα αυτό. Δεύτερο τηλεγράφημα απέστειλε μετά τον θάνατο του Διγενή στη σύζυγό του Κική Γρίβα, εκφράζοντας τα θερμά συλλυπητήριά του.
Στη διάρκεια του Αγώνα, επειδή υπήρχε ενότητα σκοπού και δράσης για την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα και ηγεσία που τον καθοδηγούσε και τον ενέπνεε, ο Κυπριακός Ελληνισμός ανέδειξε όλες τις αρετές του.
Κέρδισε όχι μόνο τον πανελλήνιο θαυμασμό, αλλά όλων των αγωνιζομένων τότε λαών για την αποτίναξη του αποικιακού ζυγού και την απόκτηση της ελευθερίας τους.
Μερικοί αρνησιπάτριδες ισχυρίζονται ότι οι Άγγλοι θα εγκατέλειπαν την Κύπρο, γιατί η αποικιοκρατία άρχισε να καταρρέει μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Φαίνεται ότι αγνοούν το «ουδέποτε» του Άγγλου τότε υφυπουργού των Αποικιών Χένρι Χόπκινσον. Η δήλωση αυτή δεν άφησε άλλη επιλογή στον Κυπριακό Ελληνισμό, παρά μόνον την ανάληψη ένοπλης δράσης για αποτίναξη του αγγλικού ζυγού.
Η αποικιοκρατία τελικά κατέρρευσε, χάρη στους αγώνες όλων των λαών που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την απόκτηση της ελευθερίας τους.
Μεγάλη λοιπόν υπήρξε η συμβολή του Αγώνα του Κυπριακού Ελληνισμού για την κατάρρευση της αποικιοκρατίας.
Αν όμως ο σκοπός του Αγώνα, δηλαδή η ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα, δεν επετεύχθη, ευθύνη δεν φέρουν όσοι αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν γι’ αυτήν, αλλά αυτοί που τον εγκατέλειψαν χωρίς να τον ρωτήσουν και υπέγραψαν τις επάρατες συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες οι Άγγλοι διαιώνισαν την παραμονή τους στη νήσο μας με τις ούτω καλούμενες «κυρίαρχες Βάσεις».
Παραχώρησαν υπερπρονόμια στην τ/κυπριακή μειονότητα και «επεμβατικά δικαιώματα» στην Τουρκία.
Ουδεμία άλλη μειονότητα στην υφήλιο διαθέτει τοιαύτα υπερπρονόμια, η δε Κύπρος είναι το μόνο μέρος όπου η Τουρκία, ύστερα από 307 χρόνια οθωμανικής δουλείας, επανήλθε με «επεμβατικά δικαιώματα».
Ούτε για τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, ούτε για τη Δ.Δ.Ο. (Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία) αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν οι αγωνιστές και ήρωες της ΕΟΚΑ.
Και σήμερα, λοιπόν, που συνεχίζεται η τουρκική κατοχή και βρίσκεται σε κίνδυνο η φυσική και εθνική επιβίωση του κυπριακού Λαού, το Έπος της ΕΟΚΑ και τα διδάγματά του μας εμπνέουν και μας καθοδηγούν για τη δικαίωση και απελευθέρωση της ελληνικής Κύπρου.
Υ.Γ.
Απαντώντας στις 12 Μαΐου 1954 ερώτηση του Εργατικού βουλευτή E.L. Mallalieu για το μέλλον της Κύπρου ο τότε Συντηρητικός υπουργός Αποικιών, Oliver Lyttelton, δήλωνε ότι «ήδη η κυβέρνηση της Α.Μ. το έχει ξεκαθαρίσει πως δεν πρόκειται να υπάρξει αλλαγή στη βρετανική κυριαρχία του νησιού…». Επιστέγασμα όλης αυτής της πάγιας, στείρας και αμετάθετης βρετανικής πολιτικής έναντι της Κύπρου αποτέλεσε και το γνωστό «ουδέποτε (η Κύπρος θα αποκτήσει την ανεξαρτησία της)» του τότε υφυπουργού Αποικιών Henry Hopkinson, στις 28 Ιουλίου 1954.
