Η Λένα Σαμαρά δεν είναι πια εδώ - Μια ψυχή έφυγε νωρίς

Υπάρχουν στιγμές που ακόμη κι οι λέξεις μοιάζουν μικρές, αδύναμες, σχεδόν ασεβείς μπροστά στον όγκο μιας απώλειας. Η είδηση του θανάτου της Λένας Σαμαρά, της μοναχοκόρης του πρώην Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, δεν ήταν απλώς μια τραγική ανακοίνωση - ήταν ένα ρήγμα στον χρόνο για όσους την γνώριζαν, την αγαπούσαν ή απλώς είχαν ακουστά τ’ όνομά της, κάπου στο περιθώριο μιας ήρεμης και διακριτικής ζωής.

Το νήμα της ζωής της κόπηκε βίαια και απροσδόκητα. Έφυγε από κοντά μας το βράδυ της Πέμπτης, 7 Αυγούστου 2025, σε ηλικία μόλις 34 ετών. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, υπέστη επιληπτική κρίση, που οδήγησε σε καρδιακή ανακοπή. Όσο και αν πάλεψαν οι γιατροί, η μάχη είχε ήδη χαθεί. Ο χρόνος πάγωσε.

Ο σιωπηλός βίος μιας σεμνής ύπαρξης

Η Λένα Σαμαρά δεν υπήρξε ποτέ πρόσωπο των πρωτοσέλιδων. Δεν κυνήγησε ποτέ τη δημοσιότητα, παρότι η οικογένεια στην οποία γεννήθηκε βρισκόταν συχνά στο επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος. Διάλεξε έναν δρόμο διακριτικό, μελετημένο, εσωτερικό. Μεγάλωσε μέσα στην αγκαλιά μιας οικογένειας βαθιά δεμένης με την Ιστορία, αλλά η ίδια προτίμησε να είναι παρατηρήτρια - μια παρουσία διακριτική, μα όχι αδιάφορη.

Απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών, σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο City University του Λονδίνου, ακολουθώντας επαγγελματικά τα βήματα της μητέρας της, Γεωργίας Κρητικού‑Σαμαρά. Εργάστηκε ήσυχα, τίμια, μακριά από φώτα και τίτλους. Δεν επέλεξε να εκτεθεί, ούτε να εκμεταλλευτεί την επώνυμη καταγωγή της. Ήταν μια νέα γυναίκα που προτίμησε να χτίσει τη ζωή της με τα δικά της υλικά, όχι με ξένα κληροδοτήματα.

Ένα βλέμμα γαλήνιο, μια ψυχή γεμάτη φως

Όσοι τη γνώριζαν, μιλούν για έναν άνθρωπο γλυκό, δοτικό, ταπεινό. Δεν χρειαζόταν να φωνάξει για να την προσέξεις - αρκούσε ένα βλέμμα, μια κουβέντα, μια μικρή πράξη καλοσύνης. Αγαπούσε το τένις, τις τέχνες, τα ταξίδια. Πίστευε στην προσωπική πρόοδο, στην ισορροπία, στην ελευθερία της σκέψης. Είχε κάτι από την ευγένεια άλλων εποχών.

Το 2007 συμμετείχε στο διεθνές πολιτιστικό πρόγραμμα Heart-to-Heart στο Πεκίνο, εκπροσωπώντας την Ελλάδα σε μια δράση, που είχε στόχο τη διαπολιτισμική κατανόηση. Ήταν μόλις 16 ετών τότε, αλλά το ήθος της ήταν ήδη ξεκάθαρο. Είχε, λένε, αυτήν τη σπάνια ηρεμία των ανθρώπων που δεν επιδιώκουν να κυριαρχήσουν - αλλά να κατανοήσουν.

Μια καταγωγή βαρύτιμη, μια απλότητα σπάνια

Η Λένα ήταν δισέγγονη της εμβληματικής Πηνελόπης Δέλτα. Η ιστορική γραμμή της οικογένειάς της είναι γνωστή: πολιτική, παιδεία, πνευματικότητα. Όμως εκείνη δεν επέδειξε ποτέ έπαρση για τα ονόματα που τη συνόδευαν. Ήξερε ποια είναι, αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ να το φωνάξει.

Οι δημόσιες εμφανίσεις της ήταν ελάχιστες: μια φορά στην Επίδαυρο, μια άλλη σε μια πρεμιέρα κινηματογράφου. Πάντοτε διακριτική, σχεδόν αόρατη στο πλήθος. Και, όμως, όσοι την συνάντησαν, την θυμούνται. Γιατί, τελικά, δεν μένουν οι φωνές, αλλά οι αποχρώσεις.

Το απροσδόκητο τέλος

Το χρονικό της απώλειας συγκλονίζει: μεταφέρθηκε αρχικά στο Σισμανόγλειο, όπου δεν υπήρχε διαθέσιμος νευρολόγος. Ακολούθησε νέα μεταφορά στον «Ευαγγελισμό». Εκεί, υπέστη δεύτερη κρίση και λίγο αργότερα έφυγε από κοντά μας. Οι λεπτομέρειες κόβουν την ανάσα. Όχι γιατί σοκάρουν - αλλά γιατί δεν χωράει ο νους ότι μια νέα ζωή, με υγεία, όνειρα και μέλλον, μπορεί να φύγει τόσο αναπάντεχα.

Ένα βαρύ πένθος, μια σιωπή που απλώνεται

Για τον Αντώνη Σαμαρά και τη σύζυγό του, η απώλεια της κόρης τους είναι απλώς αβάσταχτη. Ο ίδιος, πάντα σκληραγωγημένος και πολιτικά ακλόνητος, φαντάζει συντετριμμένος. Δεν υπάρχουν τίτλοι σε αυτό το κεφάλαιο. Δεν υπάρχουν παρεμβάσεις, ομιλίες, κοινοβουλευτικές τοποθετήσεις. Υπάρχει μόνο μια πατρική σιωπή, που γεμίζει τον χώρο. Ένα κενό που δεν γεφυρώνεται. Η Λένα Σαμαρά έφυγε, αλλά η απουσία της είναι φωνή. Όχι κραυγή, αλλά ψίθυρος - από αυτούς που, αν τους ακούσεις, δεν τους ξεχνάς. Δεν πρόλαβε να γράψει τη δική της διαθήκη στη ζωή. Όμως άφησε πίσω της έναν μικρό αντίλαλο καλοσύνης. Έναν τρόπο ύπαρξης που σπανίζει. Και κάπως έτσι, μέσα από τη σιωπή, οι άνθρωποι που έζησαν αληθινά, συνεχίζουν να ζουν.

Όταν φεύγουν οι σιωπηλοί άνθρωποι, χάνεται κάτι πιο βαθύ

Η είδηση του θανάτου της Λένας Σαμαρά δεν είναι απλώς άλλη μία τραγική απώλεια. Είναι η υπενθύμιση ότι υπάρχουν άνθρωποι που, ακόμη κι όταν γεννιούνται μέσα σε μεγάλα ονόματα και βαριά ιστορική μνήμη, επιλέγουν να ζουν με ευγένεια, διακριτικότητα και σεμνότητα.

Η Λένα δεν στάθηκε ποτέ στο πλευρό της εξουσίας με φανφάρες. Δεν φωτογραφήθηκε σε πολιτικές συγκεντρώσεις, ούτε επεδίωξε ρόλους, τίτλους ή προνόμια. Ήταν μια νέα γυναίκα που, ενώ είχε τα πάντα για να «διαπρέψει» στον δημόσιο στίβο, διάλεξε να ανθίσει σιωπηλά - στον επαγγελματικό της χώρο, στην προσωπική της πορεία, στις ανθρώπινες σχέσεις της.

Η κοινωνία έχει ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους: όχι για το βιογραφικό τους, αλλά για τον τρόπο που υπάρχουν. Για την απουσία αλαζονείας. Για την παρουσία ήθους.

Το πρόωρο φευγιό της μας στερεί μια παρουσία που -ίσως- να μην την καταλάβαμε αρκετά όσο ζούσε. Όμως, τώρα, μέσα στη σιωπή της απουσίας της, κατανοούμε το μέγεθος της απλότητας. Πόσο σπουδαία μπορεί να είναι μια ζωή που δεν έκανε θόρυβο.

Στη σκέψη μας, στεκόμαστε δίπλα στην οικογένειά της. Όχι μόνο με τα λόγια, αλλά με μια βαθιά συνειδητοποίηση: ότι η ευγένεια της ψυχής είναι πάντα η μεγαλύτερη απώλεια.