Ουρολοιμώξεις

Η ουρολοίμωξη είναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται σε μολύνσεις/λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος από μικροοργανισμούς, που κατά κύριο λόγο είναι τα βακτήρια. Κανονικά το ουροποιητικό σύστημα είναι ένα άσηπτο σύστημα, δηλαδή δεν έχει καθόλου βακτήρια μέσα του. Τα βακτήρια που εισέρχονται από την ουρήθρα στο ουροποιητικό σύστημα απομακρύνονται γρήγορα με την ούρηση, πριν εγκατασταθούν και προκαλέσουν συμπτώματα. Ωστόσο, μερικές φορές τα βακτήρια ξεπερνούν τη φυσική άμυνα του οργανισμού και προκαλούν λοίμωξη.

Τα συμπτώματα που συνήθως εμφανίζονται είναι η συχνουρία, το καύσος κατά την ούρηση, η αίσθηση της ατελούς κένωσης της κύστης και το βάρος στο κατώτερο μέρος της κοιλιάς.

Η λοίμωξη ανάλογα με το σημείο που εντοπίζεται παίρνει και το ανάλογο όνομα και έχουμε τη λοίμωξη στην ουρήθρα να ονομάζεται ουρηθρίτιδα, ενώ στην ουροδόχο κύστη ονομάζεται κυστίτιδα. Τα βακτήρια μπορούν να «ταξιδέψουν» μέσω των ουρητήρων προς τα πάνω και να μολύνουν τα νεφρά. Η λοίμωξη του νεφρού ονομάζεται πυελονεφρίτιδα. Στους άντρες έχουμε και τη λοίμωξη στον προστάτη, που ονομάζεται προστατίτιδα.

Η συχνότητα των ουρολοιμώξεων στους ενήλικες είναι αρκετά μεγάλη, με τις ουρολοιμώξεις να είναι ο δεύτερος πιο συχνός τύπος λοιμώξεων στον άνθρωπο. Οι γυναίκες είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς σε ουρολοιμώξεις για ανατομικούς λόγους, αφού η ουρήθρα της γυναίκας είναι πολύ μικρότερη από του άντρα, επιτρέποντας στα βακτήρια να μπουν γρήγορα στην κύστη. Επίσης, η γυναικεία ουρήθρα απέχει ελάχιστα εκατοστά από το αιδοίο και τον πρωκτό, όπου φυσιολογικά υπάρχουν μικρόβια γι’ αυτό και τα επεισόδια συνήθως συσχετίζονται και εμφανίζονται μετά από σεξουαλική επαφή, χωρίς, όμως, να σημαίνει ότι η ουρολοίμωξη είναι σεξουαλικώς μεταδιδόμενη νόσος. Για τις γυναίκες, ο κίνδυνος να αναπτύξουν έστω ένα επεισόδιο ουρολοίμωξης στη ζωή τους είναι μεγαλύτερος από 50%.Οι ουρολοιμώξεις στους άντρες δεν είναι τόσο συχνές όσο στις γυναίκες, αλλά συνήθως είναι πιο σοβαρές και απαιτούν μεγαλύτερης διάρκειας θεραπεία, γιατί συσχετίζονται κυρίως με την υπερπλασία του προστάτη και το γεγονός ότι προκαλεί αδυναμία πλήρους κένωσης της κύστης.

Η διάγνωση της ουρολοίμωξης γίνεται με συνδυασμό των συμπτωμάτων και της ανάλυσης ούρων που πρέπει πάντα να γίνεται, για να ξέρουμε το μικρόβιο που την προκάλεσε αλλά και τα αντιβιοτικά που μπορούν να το σκοτώσουν και η αντιμετώπιση των ουρολοιμώξεων γίνεται κυρίως με αντιβίωση από το στόμα και στις πιο σοβαρές και επιμένουσες μορφές με ενδομυϊκή ή ενδοφλέβια αντιβίωση. Εννοείται βέβαια ότι η αγωγή πρέπει να δίνεται πάντα μετά από ιατρική συνταγή!