Ο επόμενος; Θα υπάρξει και πότε; Μήπως από την.... εξωτερική;

Η απόλυση Σωφρόνη Αυγουστή διέγραψε και το τελευταίο όνομα Κύπριου προπονητή από πάγκο μεγάλης ομάδας στην τρέχουσα περίοδο. Και μάλλον κλείνει και τον κύκλο (που δεν ήταν μικρός) της θητείας του σε κορυφαίο επίπεδο. Ίσως μάλιστα να βάλει και στο συρτάρι για σημαντικό διάστημα το πρότζεκτ «Κύπριος τεχνικός σε μεγάλη ομάδα» ή Κύπριος ελίτ τεχνικός ανάμεσα στους ξένους. Όχι γιατί δεν υπάρχουν καλοί τεχνικοί, υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Υπήρχαν πάντα. Αλλά πολλές φορές δεν παίρνουν ευκαιρίες, δεν τυγχάνουν εμπιστοσύνης. Υπάρχουν οι συγκυρίες, οι συνθήκες, οι συναισθηματισμοί κ.λπ.

Στον 21ον αιώνα

Λοιπόν, μετά τους δύο γκουρού της σύγχρονης εποχής (από τα τέλη των 80ς και φυσικά γεμάτα στα 90ς), Μιχαηλίδη και Μουσκάλλη, άρχισαν φυσικά να προκύπτουν στις αρχές του αιώνα φερέλπιδες Κύπριοι προπονητές. Έτσι για να κάνουμε το οδοιπορικό να θυμίσουμε: Ο Νίκος Ανδρονίκου αρχίζει να δείχνει έργο στον Εθνικό Άσσιας. Του δίνει τη μεγαλη ευκαιρία ο Χριστόφορος Τορναρίτης στον Ολυμπιακό και η αλήθεια για 3-4 χρόνια είχε δημιουργήσει ένα πολύ καλό όνομα. Η εξαιρετική δουλειά του Πανίκου Ορφανίδη στη Νέα Σαλαμίνα το 2003-2005 δημιούργησε, επίσης, προσδοκίες για τον μυστακοφόρο και νεαρό τότε τεχνικό. Που διατηρούσε ένα χαμηλό προφίλ και κέρδιζε εντυπώσεις. Δεν του βγήκε το βήμα παραπάνω στην ΑΕΛ. Την ίδια εποχή ο Μάριος Κωνσταντίνου δημιουργεί από το πουθενά έναν καταπληκτικό Διγενή Μόρφου. Τον έβλεπες και δεν πίστευες. Το διαβατήριο για κάτι καλύτερο. Ο Μάριος δεν έκανε βήμα,άλμα επί κοντώ έκανε, αφού από τον Διγενή βρέθηκε στον Αρχάγγελο και στον ΑΠΟΕΛ. Πιθανότατα δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο, εξ ου και η βραχύβεια παρουσία του. Που ουσιαστικά έβαλε φρένο και στην καριέρα του ως προπονητή 1ης κατηγορίας. Στα μέσα της δεκαετίας του '80 άρχισε δειλά-δειλά να κάθεται στους πάγκους ο Νικόδημος Παπαβασιλείου. Όταν μερικά χρόνια μετά είχε τη μεγάλη πρόκληση, ο Απόλλωνας δεν ήταν σε καλά φεγγάρια. Πάντως πιστώνεται με την επιλογή Παπουλή. Προς το τέλος των 00ς αντιλαμβάνονται όλοι πως ακόμη και σε επίπεδο Δόξας, υπάρχει ένας τεχνικός που έχει κάτι ξεχωριστό. Πάμπος Χριστοδούλου.

Ο Πάμπος

Το πήγε σιγά-σιγά, όπως έπρεπε. Από Δόξα, Ολυμπιακό. Έκανε και εκεί καλή ομάδα. Έβρισκε καλούς παίκτες, με τον «Καραβίδα» βρήκε τις άκρες στην Πορτογαλία και όταν ο «Λέων» βρυχήθηκε και τον κάλεσε, ήταν έτοιμος. Αυτό που έκανε ο Πάμπος στην ΑΕΛ, με το συμπάθιο, είναι ό,τι πιο σπουδαίο έγινε τα τελευταία 20 χρόνια. Με βάση τα χρήματα και τις συνθήκες. Ομάδα από το μηδέν. Πήρε πρωτάθλημα και μπήκε σε όμιλο. Έπαιζε πρέσινγκ στο Τσίρειο από την Κακορατζιά και στο ΓΣΠ από τη Νήσου. Λογικά ήταν περιζήτητος για να πάει Ανόρθωση, Ομόνοια, αλλά και να έχει ενδιάμεσα και την επιτυχή πορεία στην Εθνική. Θα μπορούσε να ριζώσει εκεί. Γιατί το άστρο του έσβησε νωρίτερα από την ώρα του, ρωτήστε τον ίδιο (για την Εθνική τον ατζέντη του). Παράλληλα με τον Πάμπο, έκανε το ξεπέταγμά του ο Νεόφυτος Λάρκου. Που, χωρίς σημαντική προπονητική εμπειρία, αλλά με καλό όνομα στον χώρο, βρέθηκε εν μιά νυχτί να αντικαθιστά στην Ομόνοια τον Ντούσαν Μπάγεβιτς και να διαχειρίζεται παίκτες εκατομμυρίων. Έκατσε αρκετά, πήρε δύο κύπελλα, ενώ στη σύντομη καριέρα του ως προπονητής έκατσε για λίγο και σε πάγκο άλλης μεγάλης ομάδας, της Ανόρθωσης. Υπάρχει φυσικά και ο Χριστάκης Χριστοφόρου, με πέρασμα από τον πάγκο του Απόλλωνα με επιτυχίες, κάποια φοβερά αποτελέσματα στην Ευρώπη και φυσικά το πέρασμα στην Εθνική να κοσμεί το βιογραφικό του. Σε ζόρικες εποχές ανέλαβε την Ομόνοια ο Κώστας Καϊάφας. Μία ανάσα ή ένας Τούντορ ήταν το εμπόδιο από το να στείλει την ομάδα σε όμιλο Ευρώπης. Αλλά δεν υπήρξε συνέχεια σε άλλο μεγάλο σύλλογο. Ο Νίκος Παναγιώτου, οδηγώντας τον Ερμή σε μεγάλη επιτυχία το 2014 (Ευρώπη και Σούπερ Καπ), έδειχνε να έχει μέλλον. Δεν του έκατσε μεγάλη ευκαιρία. Σε μεγάλη ομάδα δούλεψε για λίγο ο Σάββας Πουρσαϊτίδης, που με τη σοβαρή δουλειά στη Σαλαμίνα πήρε την ευκαιρία στον ΑΠΟΕΛ, αλλά με άσχημο τέλος. Ο Λιάσος Λουκά έκανε λίγους μήνες στην έναρξη της έκρηξης του Άρη. Ευκαιρία είχε και ο Μακρίδης, δεν την άρπαξε. Ξεχάσαμε κάποιον; Αν ναι, απολογούμαστε.

Ο Σωφρόνης

Ο Αυγουστή ήταν στο προσκήνιο για μία επταετία. Με νορμάλ ανέλιξη. Βοηθός στον Απόλλωνα, παίρνει προαγωγή, τα πάει καλά, πάει μόνιμος και αρχίζει. Μία καριέρα στους «κυανόλευκους» που πήραν τρόπαια, έκαναν κάποια μεγάλα ευρωπαϊκά ματς, έπαιξαν για ένα διάστημα φοβερή μπάλα. Μετά ΑΕΚ, ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια. Είναι εξαιρετικό βιογραφικό. Σε επίπεδο μεγάλων ομάδων, μοναδικό. Θα έχει άλλη ευκαιρία; Δύσκολο. Θα έχει άλλος, άλλη ευκαιρία; Δύσκολο. Αυτήν τη στιγμή, ο μοναδικός Κύπριος κόουτς στο πρωτάθλημα που άρχισε να γεμίζει όλα τα κουτάκια απαιτήσεων είναι ο Χριστοδούλου της Νέας Σαλαμίνας. Η δουλειά του βγαίνει στο γήπεδο, η συμπεριφορά του στη γραμμή είναι άψογη, επικοινωνιακά είναι πολύ καλός (μετρημένος και εύστοχος). Γενικά, όμως, για να ξεπεταχτεί κάποιος προπονητής και να μπει ή να ξαναμπεί στη μύτη των ξένων σε πρωταγωνίστρια ομάδα, θα πρέπει να δοθεί ευκαιρία. Νομίζω πως ίσως μόνο η ΑΕΛ θα μπορούσε να το κάνει, έχει ακόμη 1-2 χρόνια για να βρυχηθεί πραγματικά. Αυτά εντός συνόρων

Εξ αλλοδαπής;

Στη Ρουμανία η FSCB (η ορίτζιναλ Στεάουα), έκλεισε το πρώτο μέρος του ρουμανικού πρωταθληματος με 8 βαθμούς διαφορά από τη 2η ομάδα. Μετά από 21 αγώνες. Της μένουν άλλοι 19 (εννέα στην κανονική περίοδο και 10 στα πλέι-οφ). Θυμάμαι ένα βράδυ πριν από 11 μήνες, εδώ στο Sigma, τον Ηλία να μου αναφέρει ότι συζητά με τη Στεάουα. Αμαρτία μου εξομολογημένη, για μερικά δευτερόλεπτα σκέφτηκα ότι μιλούσε με την ομάδα που είναι στη 2η κατηγορία (η νοοτροπία μας βλέπετε). Ήταν με την ορίτζιναλ βέβαια. Πήγε, έκλεισε, παραλίγο να κάνει την ανατροπή στην περσινή χρονιά και να σηκώσει το πρωτάθλημα, θα το κάνει -όπως όλα δείχνουν- φέτος. Ένας Κύπριος τεχνικός, που βασικά έκανε μερικά ματς ως πρώτος τεχνικός στην ΑΕΚ και έδειξε λάμψη ταλέντου στο Δασάκι, κάνει θραύση στη Ρουμανία. Μήπως θα βρει ευκαιρία κάποια στιγμή εδώ;