H ερώτηση του... μισού εκατομμυρίου

Πόση πίστωση χρόνου δίνεις σε έναν προπονητή; Πότε τον αλλάζεις; Μια ζωή η ίδια ιστορία στο ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι ότι δε υπάρχει ποτέ μια απάντηση, είναι αδύνατον και είναι φυσιολογικό. Είναι η ερώτηση του... μισού εκατομμυρίου. Είναι πολλοί οι παράγοντες, αντικειμενικοί και υποκειμενικοί, που καθορίζουν την απάντηση:

• Ποιος είναι ο προπονητής. Τι ιστορία κουβαλά πίσω του και κυρίως στον σύλλογο;
• Ποιος απαντά στην ερώτηση. Αν είναι, ας πούμε, ένας συνάδελφος τεχνικός, θα σου πει πως είναι απαραίτητο να δίνεται χρόνος και να μην υπάρχει βιασύνη. Κάποιος άλλος θα δει και από άλλες οπτικές γωνίες.
• Τι πλάνο έχει ο σύλλογος, αν μιλάμε για μακροπρόθεσμο ή αν μιλάμε για την ανάγκη άμεσης επιτυχίας.
• Ποιο το image και το στάτους, ποια η ιστορία του συλλόγου αναφορικά με τη συχνότητα αλλαγής προπονητών.
• Εννοείται τα αποτελέσματα, ακόμη και αν το πλάνο είναι μακροπρόθεσμο.
• Αν η επιλογή τεχνικού ήταν ορθή, γιατί αν δεν ήταν, θα είναι μεγαλύτερο λάθος η παραμονή απ' ό,τι η απομάκρυνση.
• Η χώρα στην οποία εργάζεται ο προπονητής και φυσικά η ποδοσφαιρική της κουλτούρα. Οι Άγγλοι και οι Ιταλοί θα απαντήσουν διαφορετικά.

Εμείς ζούμε στην Κύπρο και, βέβαια, είμαστε, ως συνήθως, στις πρώτες θέσεις άλλου ενός αρνητικού φαινομένου. Της συχνότατης, μέχρι υπερβολικής, τάσης στις αλλαγές προπονητών. Κάθε χρόνο, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση. Είχαμε περιπτώσεις που ο προπονητής αντικαταστάθηκε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, παραμονές της έναρξης του πρωταθλήματος, στις πρώτες δύο αγωνιστικές, στις δύο τελευταίες. Συνήθως ο αριθμός απολύσεων είναι παραφουσκωμένος, διότι υπήρχαν ομάδες από τα κάτω στρώματα της βαθμολογίας που τους άλλαζαν σαν... μπλουζίτσες (τα πουκάμισα θέλουν και σιδέρωμα!), όπως η Δόξα και ο Ερμής, αλλά άμα το ψάξεις σε προηγούμενα χρόνια, και οι «μεγάλοι» δεν πήγαιναν, ούτε και πάνε πίσω.

Εδώ; Οι βαθμοί

Στην Κύπρο κατά 99% για τη μακροζωΐα ενός προπονητή στον πάγκο μετράνε τα αποτελέσματα. Τα περί μακροπρόθεσμων πλάνων, υπομονής κ.λπ, είναι επίσης κατά 99% θεωρητικά. Όταν μία ομάδα είναι σε κρίση, η δημόσια στήριξη του προπονητή μεταφράζεται συνήθως στο.... «μένει μέχρι να φύγει». Αλλά ας πάμε στην ερώτηση. Πότε τον αλλάζεις τον προπονητή; Για να απαντήσεις, θα πρέπει πρώτα να εξηγήσεις γιατί τον προσέλαβες και με ποια κριτήρια. Υπό πόση πίεση, σε πόσο χρονικό διάστημα από την ημέρα που απέλυσες τον προηγούμενο; Τι εφόδια του έδωσες και τι πραγματικά σου είπε όταν έλεγε το ναι. Γιατί λίγοι είναι αυτοί που λένε όχι σε μπόλικα χιλιαρικάκια τον μήνα. Έστω και για λίγο. Είναι και το άλλο. Αυτό το... να γνωρίζει την κυπριακή πραγματικότητα. Γιατί πρέπει να την γνωρίζει δηλαδή; Αν του την εξηγήσεις καλά και αν δεν αεροβατεί ερχόμενος από πιο προηγμένο πρωτάθλημα, μια χαρά θα τα πάει. Ας ξέρει τα βασικά. Επίπεδο, ισχύς αντιπάλων, απαιτήσεις οπαδών. Αν ακολουθήσει κατά γράμμα την κυπριακή πραγματικότητα (φημολογίες, ψιθυρολογίες, παρεμβάσεις), θα τον πάρει σύντομα το ποτάμι. Οι χώρες δεν έχουν σημασία. Πολλά τα παραδείγματα επιτυχόντων, μετρίων και αποτυχημένων από κάθε γωνιά της Ευρώπης.

Επιστρέφουμε. Πόση υπομονή κάνεις; Όση πρέπει. Τελευταίο παράδειγμα, ο Κόσκελα. Κακή επιλογή. Όπως κακή επιλογή ήταν πέρσι ο Φερέρα. Όπως λάθος αποδείχτηκε, ασχέτως κάποιων προσωρινών αποτελεσμάτων, ο Αντόνε. Και ο Μιλόγεβιτς. Μιλούμε για φρέσκιες περιπτώσεις. Αν κάνεις λάθος, το διορθώνεις (αν και ο Μιλόγεβιτς παραιτήθηκε). Αν είναι υπομονετική πέραν του κανονικού μια ομάδα, μπορεί και να την πατήσει. Ακόμη και η γενικώς μετρημένη ΑΕΚ παρασύρθηκε από την ευρωπαϊκή της πορεία και δεν έβλεπε ότι έκανε μια τρομερή κοιλιά στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος επί Όλτρα. Έσπευσε μάλιστα να προχωρήσει σε επέκταση συμβολαίου αμέσως μετά την έναρξη της φετινής χρονιάς, χωρίς πάλι καλά σημάδια. Τελικά απομάκρυνε τον Ισπανό, αλλά έχασε μπόλικο έδαφος. Άργησε η Ομόνοια με Αυγουστή; Ουδείς είναι βέβαιος, αν είναι θέμα προπονητή ή είναι πρώτα θέμα υλικού. Η δε Πάφος χορεύει σε τεντωμένο σκοινί. Όταν πήρε για τα καλά την κατιούσα επί Μπεργκ, τον στήριξε. Αλλά δεν υπήρχε επιστροφή και σύντομα τον απέλυσε. Το ίδιο κάνει τώρα με Καρσέδο. Αν θέλετε όμως την άποψή μας, η μόνη ομάδα που έμπρακτα ακολουθεί το πλάνο στήριξης προπονητή είναι η Νέα Σαλαμίνα. Όπως και ο Άρης, που έτσι και αλλιώς δεν είχε και δεν έχει κανέναν λόγο να μην το κάνει...

Πάγκος 2023-24

Ας δούμε και λίγο τους αριθμούς της χρονιάς 2023-24. Ο Άρης είναι η μοναδική ομάδα που ήταν στην 1η κατηγορία και ξεκίνησε τη χρονιά με τον τεχνικό που έκλεισε την περσινή. Το ίδιο πράττει και η ΑΕΖ, που ανέβηκε από τη δεύτερη κατηγορία. Πρακτικά ο Λιάσος Λουκά είναι ο μακροβιότερος τεχνικός σε πάγκο. Ο ΑΠΟΕΛ (Σα Πίντο), η Ανόρθωση (Γκαγιέγκο), η Πάφος (Καρσέδο) και η Νέα Σαλαμίνα (Χριστοδούλου) προσέλαβαν προπονητή στις αρχές της χρονιάς και με αυτόν πορεύονται. Άρα, έξι στις 14 ομάδες έχουν στα 2/3 της περιόδου τον ίδιο προπονητή. Δεν είναι άσχημα, αλλά ας μην πανηγυρίζουμε. Μιλούμε για 7-8 μήνες και ακόμη η σεζόν τρέχει. Στο κάτω-κάτω, κανένας τεχνικός δεν έκλεισε τη διετία (δύο σεζόν), που θεωρείται παγκοσμίως ως αποδεχτό διάστημα μακροημέρευσης τεχνικού. Η Ομόνοια είναι η τελευταία ομάδα που έκανε μία αλλαγή (Αυγουστή-Ρέκνταλ). Προηγήθηκαν οι ΑΕΚ (Όλτρα-Μπεν Σιμόν), Εθνικός (Λόπεζ-Σατσιάς), Καρμιώτισσα (Μπράτου-Χαραλάμπους). Τέσσερεις ομάδες, οι Απόλλων (Αντόνε, Μιλόγεβιτς, Ματσίν), ΑΕΛ (Χαραλάμπους, Κόσκελα, Γαρπόζης), Οθέλλος (Γαρπόζης, Σκάζνι, Σακκάς), Δόξα (Σακκάς, Σεργίδης, Πετράκης). Δεν υπολογίζουμε υπηρεσιακούς τεχνικούς που έκατσαν στους πάγκους για έναν, το πολύ δύο αγώνες. Άρα είναι συνολικά 26 «μόνιμες» παρουσίες τεχνικών. Βασικά, σχεδόν για κάθε ομάδα είναι σχεδόν δύο παρουσίες. Με τα δεδομένα μας είναι νορμάλ; Τους αλλάζουμε σαν τα φανελάκια, σαν πουκάμισα, ή μήπως είναι μία φυσιολογική κυπριακή πραγματικότητα; Γιατί θα πρέπει να θυμόμαστε και ένα σημαντικό σημείο του ποδοσφαιρικού μας DNA. Ρίξαμε τη λέξη πριν. Παρέμβαση. Τι γίνεται αν ο κόουτς (ακόμη και ο μέτριος) δεν δέχεται υποδείξεις (σε μετεγγραφές κ.λπ), τι γίνεται αν τα θέλω του είναι άλλα; Απάντηση: Όπου συμβαίνει αυτό, ο προπονητής φεύγει και κατά 90% η ομάδα πάει φόρα-κατηφόρα.