Από τις υψηλές πτήσεις στην ανώμαλη προσγείωση

Στις 6 Ιανουαρίου η Ανόρθωση κατέβαινε στο ΓΣΠ για να αντιμετωπίσει τον ΑΠΟΕΛ. Ήταν η 18η αγωνιστική και η 4η του 2ου γύρου. Μέχρι εκείνη την ημέρα είχε 11 νίκες, τέσσερεις ισοπαλίες και είχε χάσει μόλις 2 φορές. Απολογισμός, 37 βαθμοί. Είχε σκοράρει 29 φορές και είχε δεχτεί μόλις 12 γκολ, σε 8 ματς είχε κρατήσει ανέπαφη την εστία. Είχε κερδίσει την ΑΕΛ και τον Απόλλωνα μέσα στη Λεμεσό, είχε νικήσει την Ομόνοια, είχε γυρίσει αγώνα με 10 παίκτες, είχε κάνει διπλό με 3-0 στην έδρα της Νέας Σαλαμίνας. Εκτός από 1-2 πεπονόφλουδες, εντυπωσίαζε με την μπάλα που έπαιζε. Αν η Ανόρθωση κέρδιζε τον ΑΠΟΕΛ, θα περνούσε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Στάθηκε σαν ίσος προς ίσο απέναντι σε μια ομάδα που είχε ήδη πάρει στροφές, ακόμη και με παίκτη λιγότερο. Έχασε με γκολ λίγο πριν από το τέλος. Λογικά, η ζημιά θα ήταν μικρή. Τελικά, βλέποντας εκ των υστέρων τα πράγματα, από τότε η «Κυρία» άρχισε να παίρνει την κατιούσα και από (απρόσμενα) επίδοξη πρωταθλήτρια είναι εκτός κυπέλλου και κατά 99% εκτός πιθανοτήτων ευρωπαϊκού εισιτηρίου.

Τι έκανε μετά από εκείνο το βράδυ της 6ης Ιανουαρίου; Είχε ένα καταστροφικό τρίμηνο. Πέρασε έναν γύρο στο κύπελλο (μία μουδιασμένη πρόκριση επί της Ομόνοιας 29 Μαΐου) και στο πρωτάθλημα έκανε ώς σήμερα σε 11 αγώνες: Τρεις νίκες. Με ΑΕΛ, ΑΕΖ και Απόλλωνα (η μοναδική σημαντική). Δύο ισοπαλίες και έξι ήττες (μία εξ αυτών εντός με τη Δόξα και οι άλλες δις με Ομόνοια, Άρη, Πάφο, ΑΕΚ). Δηλαδή, σε 11 αγωνιστικές πήρε 11 από τους 33 διαθέσιμους βαθμούς. Έβαλε 14 γκολ και δέχτηκε 17. Φυσιολογικά, από υποψήφια πρωταθλήτρια βρέθηκε 6η και καταϊδρωμένη.

Απρόσμενη;

Σαφέστατα και κανένας δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη. Ειδικά όταν όλοι με το έμπα του 2024 είχαμε τρίψει πολλές φορές τα μάτια μας κοιτώντας την Ανόρθωση να παρουσιάζει εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Νωρίς μάλιστα στη σεζόν, πράγμα όχι εύκολο αν κρίνουμε πως στο ρόστερ της έγιναν πάρα πολλές αλλαγές. Υπήρχε η άποψη από ορισμένους ότι η εικόνα ήταν ολίγον τι πλασματική, ότι ήταν ολίγον τι «to good to be true». Τι μπορεί να πήγε στραβά;

- Ο Γκαγιέγο έφτιαξε μία δική του ομάδα με εξαιρετική κίνηση και κυκλοφορία της μπάλας. Είναι πραγματικότητα. Προσωπική άποψη, όταν η Ανόρθωση έπαιζε μπάλα και έπιανε ρυθμό, ήταν ίση σε επίπεδο Άρη. Αυτό που πλήρωσε ίσως ήταν η υπερβολή, η εμμονή, ίσως και η έλλειψη νέων ιδεών. Το plan b, αλλά και το plan c και d.

- Σαφέστατα δεν είχε το βάθος, φυσιολογικά με χαμηλό ταβάνι σε πόρους έγινε ένα μικρό ρόστερ.

- Σοβαρότατο θέμα οι τραυματισμοί. Καμία ομάδα δεν αντιμετώπισε τόσα πολλά προβλήματα. Αρχές της σεζόν, είχε αυτήν τη σπάνια ατυχία με την ασθένεια ο Φερέρ, την ίδια στιγμή χάνει τον Γκαρσία με σοβαρότατο τραυματισμό. Ο ηγέτης Γκερέρο κτύπησε. Έχει κάνει μόνο 8 συμμετοχές. Έλειψαν για σημαντικό διάστημα Κάργκας, Ουαρίς. Είμαστε ήδη στην 28η αγωνιστική και μόλις 11 παίκτες της έχουν παίξει 20+ παιχνίδια, ο ένας είναι ο Αρμπολέδα, που έχασε έξι λόγω τραυματισμού. Το αντίστοιχο νούμερο στην ΑΕΚ είναι 16 παίκτες και στον ΑΠΟΕΛ 14. Όταν έχεις τραυματισμούς και μικρό ρόστερ, έχεις θέμα.

- Η δημιουργία και η αποτελεσματικότητα είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η Ανόρθωση έφτιαχνε φάσεις, αλλά πέτυχε μόνο 41 γκολ. Έξι λιγότερα από την ΑΕΚ, ενώ όλες οι υπόλοιπες ομάδες στο Α΄ Γκρουπ είναι στο 50+. Μπορεί δε να υπάρχουν κάποια νούμερα που δημιουργούν καλές εντυπώσεις (Καστέλ 11, Μουσοντά 9, Τσίκο 6) αλλά.... Έντεκα παίκτες σκόραραν μόνο, οι τέσσερεις από ένα τέρμα.

- Έπεσαν οι αμυντικές της επιδόσεις. Τα 28 γκολ παθητικό είναι ΟΚ, ένα ανά αγώνα, αλλά δέχτηκε 17 στα τελευταία 11. Επηρέασαν οι τραυματισμοί, η έλλειψη συνοχής και το επιθετικό πλάνο του Γκαγιέγο που εκτέθηκε στα ματς Κυπέλλου με τον Άρη.

- Υπάρχουν και άλλα θέματα. Ακούγονται τόσα πολλά για το οικονομικό και τη δυστοκία. Δεν νομίζω ότι το ξεφούσκωμα έχει να κάνει τόσο πολύ με αυτό. Ακούγεται κάτι περί τεταμένων σχέσεων Πριέτο-Γκαγιέκο. Επηρεάζει; Ίσως, αλλά είναι δευτερεύον... Είναι θέμα να έχεις παίκτες «ωρολογιακές βόμβες» όπως ο Τσίκο; Είναι απλά γιατί μπορεί να κερδίσει τρία ματς μόνος τους και να σου διαλύσει το κλίμα ή τρεις αγώνες μόνος του.

- Σε τέτοιες περιπτώσεις λένε όλοι ότι φταίνε όλοι, έτσι; Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσο σε μία αγωνιστική πτώση ευθύνεται η Διοίκηση. Ειδικά όταν προηγείται μία περίοδος αγωνιστικής ισχύος, όπου και εκεί δεν πρέπει να παίρνει τα πίσκαλα.

Η επόμενη μέρα

Τέλος πάντων, η χρονιά χάθηκε. Παρεμπιπτόντως, άλλη μια χρονιά. Σκέφτομαι απλώς μετά το τελευταίο έπος του 2008 (προηγήθηκε αυτό του 2005), η Ανόρθωση μετρά ένα κύπελλο, μία διεκδίκηση τίτλου (σεζόν κορωνοϊού) και άλλη μία που ξεφούσκωσε σαν μπαλόνι επί Ρόνι Λέβι, ενώ ήταν φαβορί. Από πλευράς Ευρώπης, οι όμιλοι προ διετίας και μέχρις εκεί. Ναι, αντιμετώπισε πολλά θέματα, πάσης φύσεως, όλα αυτά τα χρόνια, αλλά με το εκτόπισμα, την έδρα και όλο τέλος πάντων το οικοδόμημα που λέγεται Ανόρθωση έπρεπε να πετύχει πολύ περισσότερα.

Τι κάνει από τούδε και στο εξής; Το ότι δεν θα πάει Ευρώπη (μαθηματικά ελπίζει, αλλά ρεαλιστικά δεν ελπίζει πέραν του 1%) είναι ένα σοβαρό πλήγμα για να ξεκινήσει στη νέα σεζόν, έχοντας ήδη άδειο ταμείο. Θα πρέπει ο Σάντης και οι συνεργάτες του να βρουν πόρους, περισσότερους απ’ όσους ίσως υπολόγιζαν, αν ευσταθούν, που μάλλον ευσταθούν, πως πόνταραν πολύ σε χρήματα από πιθανό ευρωπαϊκό εισιτήριο. Ένα σημείο, μία ατάκα που ακούμε χρόνια είναι το «τέλος στην εσωστρέφεια». Ποια είναι αυτή, πόση είναι, γιατί υπάρχει, είναι ολόκληρη ιστορία και έχω ακούσει τουλάχιστον πεντε διαφορετικές εκδοχές. Το ζητούμενο είναι να... σβήσει, αν μπορεί να σβήσει. Σε θέματα ρόστερ υπάρχει κορμός. Αυτό το κρατάμε. Στο θέμα προπονητή, τι θα γίνει; Θα δώσεις ευκαιρία στον Οκκά, θα πας σε άλλο αλλοδαπό; Είναι όλα εικασίες σήμερα. Κλείνοντας θα πως το εξής. Μπορεί η βαθμολογική θέση της Ανόρθωσης να προκαλεί απογοήτευση, ειδικά αν κοιτάξει κάποιος τρεις μήνες πίσω. Όμως, δεν είναι όλα μαύρα. Δεν πρέπει να διαγραφούν όλα ενόψει της νέας σεζόν. Υπάρχουν κομμάτια που πρέπει να μεταφερθούν για το άρμα της νέας χρονιάς.