Η λύση δεν μπορεί να νομιμοποιεί την κατοχή και τη διχοτόμηση

Μερικοί κύκλοι της κοινωνίας των πολιτών και κάποιες κομματικές ηγεσίες έχουν την έντονη άποψη και επιθυμία να αρπάξουμε την ευκαιρία που έχουμε με την παρουσία της απεσταλμένης του Γ.Γ. και να φανούμε αποφασιστικοί, κάνοντας τολμηρά βήματα για την επίτευξης λύσης. Και, δυστυχώς, από τη μια έχουμε τη συμφωνημένη βάση λύσης, που οι δυο τελευταίοι πρόεδροι την έκαμαν ακόμα χειρότερη με τις υποχωρήσεις και τις παραχωρήσεις τους. Από την άλλη έχουμε δεθεί με το Γκραν Μοντανά, για να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε. Πού μείναμε όμως;

Έχουμε όμως και την προειδοποίηση που ακούστηκε στη Βουλή, ότι «αν δεν λυθεί το Κυπριακό το 2024, θα οδηγηθούμε στην αναβάθμιση του ψευδοκράτους και στη διχοτόμηση». Σ’ αυτό μπορούμε να κάνουμε μια υπενθύμιση. Αν η λύση είναι αυτή που σχεδόν τα είχαμε βρει στο Γκραν Μοντανά, όσο και να βελτιωθεί υπέρ μας, τότε το ψευδοκράτος θα αναβαθμιστεί, επειδή θα αποκτήσει νομιμότητα και θα καταστεί συνιστώσα (και όχι συστατική) πολιτεία της ΔΔΟ. Η διχοτόμηση θα επισημοποιηθεί και θα νομιμοποιηθεί, επειδή τα δυο κρατίδια θα έχουν το καθένα τη δική του εδαφική επικράτεια και διεθνή υπόσταση. Τι άλλο όμως από νομιμοποίηση της διχοτόμησης είναι αυτή η διευθέτηση;

Όταν διαβάσει κάποιος αυτή μου την διαπίστωση, αμέσως θα με κατηγορήσει ότι είμαι εναντίον της λύσης και προτιμώ την παρούσα κατάσταση με την de facto διχοτόμηση και με όλους τους κινδύνους που περικλείει. Δεν είμαι εναντίον της λύσης. Και κατανοώ ότι, αν εξευρεθεί λύση, αυτή θα έχει τη μορφή της ΔΔΟ με πολιτική ισότητα. Πώς όμως θα διασφαλιστεί ο τερματισμός της κατοχής και της διχοτόμησης;

Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να δώσουμε ένα σωστό περιεχόμενο στη ΔΔΟ. Και επειδή οι υποχωρήσεις και οι παραχωρήσεις την έχουν στην ουσία μεταβάλει σε συνομοσπονδία δύο κρατιδίων, θεωρώ ότι πρέπει να βάλουμε τις κόκκινες γραμμές σε σημεία που θα έχουν κάποια στοιχεία ενός κανονικού κράτους. Και, κυρίως, ενός κράτους που δεν θα είναι προτεκτοράτο της Τουρκίας και θα έβαλλε την Τουρκία στην Ε.Ε. από το παράθυρο της ΔΔΟ.

Οι κόκκινές μας γραμμές έχουν ήδη ξεπεραστεί από τις υποχωρήσεις Χριστόφια και Αναστασιάδη. Και έχουν κλειδώσει με τη σφραγίδα του πλαισίου Γκουτέρες. Μπορούμε όμως τώρα να καθορίσουμε άλλες κόκκινες γραμμές. Αυτές πρέπει να είναι:

1. Η Κ.Δ., μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε., να μετεξελίσσεται σε ΔΔΟ.
2. Τα ξένα στρατεύματα να αποχωρήσουν από το έδαφος της Κύπρου, πριν από την εφαρμογή της λύσης.
3. Να καταργηθούν οι εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα, που καθορίστηκαν στις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου.
4. Η κεντρική κυβέρνηση της ΔΔΟ να έχει υποχρέωση να επιβάλλει την εφαρμογή του χάρτη ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ και τις τρεις ελευθερίες διακίνησης, εγκατάστασης και κατοχής περιουσίας, με περιορισμούς που θα συμφωνηθούν και θα διασφαλίζουν τη διζωνικότητα.
5. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο να υπερέχει του συντάγματος και των νόμων της ΔΔΟ και των κρατιδίων.
6. Τρία μέλη του Σ.Α. από κοινού να εγγυώνται τη λειτουργία του κράτους και των προνοιών της λύσης και να έχουν υποχρέωση συλλογικής επέμβασης για διατήρηση της νομιμότητας και υπεράσπιση των πολιτών και των δυο κρατιδίων σε περίπτωση ταραχών ή επέμβασης ξένων κρατών.

Κάποιοι θα με κατηγορήσουν ότι δεν θέλω λύση, αλλά αποδέχομαι το απαράδεκτο διχοτομικό status quo. Απαντώ ότι εκείνοι που με κατηγορούν πως δεν θέλω λύση, απλώς δείχνουν την επιθυμία τους για μια οποιαδήποτε λύση και κυρίως αποδέχονται και εισηγούνται να αποδεχτούμε όλους τους τουρκικούς όρους για εξεύρεση λύσης.