Περί στρατηγικής, εξέλιξης και τομών

Ιδανικές λύσεις δεν υπάρχουν. Αλλά πάντα μπορείς, με «στύψιμο μυαλού», να πετύχεις κάτι καλύτερο από το υποφερτό.

Η στρατηγική, ο σχεδιασμός και η αποφασιστικότητα είναι σημεία αναφοράς σε οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα. Μαζί με την πρόληψη και τη σωστή πρόβλεψη. Στην Κύπρο συνήθως μάς προλαβαίνουν τα γεγονότα και οι εξελίξεις. Τρέχουμε εκ των υστέρων για λύσεις και, δυστυχώς, συνήθως πάμε σε μπαλώματα ή σε μεσοβέζικες επιλογές. Χρησιμοποιώ πληθυντικό, επειδή είμαστε όλοι μέρος του προβλήματος. Θα μείνω, φυσικά, στα του αθλητισμού και, σε αυτήν τη φάση, στα του ποδοσφαίρου. Είχα μαζέψει πολλά στο μυαλό του, βλέποντας για αλλη μία φορά την παρωδία στο 2ο γκρουπ πρωταθλήματος. Τα αστρονομικά σκορ και την προσπάθεια κάποιων να μας πείσουν ότι ήταν όλα καλά. Η αλήθεια ειναι πως αυτή η εικόνα με εκνεύριζε. Έγινε και κάτι ακόμη, που με λύπησε και φαντάζομαι λύπησε και πολλούς άλλους. Η συντριβή της Εθνικής στην πρεμιέρα του Euro U17. Είναι σπουδαίο γεγονός ότι η Κύπρος είναι διοργανώτρια ενός τέτοιου αθλητικού γεγονότος. Αλλά ήταν λυπηρό (πρώτα απ’ όλα για τους ποδοσφαιριστές) να ξεκινούμε με ισοπέδωση. Ήταν επίσης και ένα μήνυμα.

Δεν έχω καμία διάθεση κριτικής. Είχα την τύχη να εργαστώ σε σύλλογο και να βρίσκομαι σήμερα στο Δ.Σ του ΚΟΑ. Μπορώ μετά βεβαιότητας να σας πω ότι, όταν δεις τα πράγματα και εκ των έσω, δημιουργείς και άλλη αντίληψη. Τα αυτονόητα δεν είναι αυτονόητα. Εύκολες ή καθαρές λύσεις δεν υπάρχουν πάντα. Αλλά, εντάξει, όταν πολλά πάνε στραβά, καλά θα κάνεις να το ψάχνεις λίγο παραπάνω. Ιδανικές λύσεις δεν υπάρχουν. Αλλά πάντα μπορείς, με «στύψιμο μυαλού», να πετύχεις κάτι καλύτερο από το υποφερτό.

Επιτυχίες, αλλά...

Φυσικά και το κυπριακό ποδόσφαιρο είχε μεγάλες επιτυχίες στην Ευρώπη. Οι ομάδες, για να είμαστε ακριβείς. Οι ομάδες με τη συντριπτική πλειοψηφία ξένων παικτών. Φυσικά και είχαμε συγκλονιστικό πρωτάθλημα. Αλλά στον «τελικό πρωταθλήματος» δεν ξεκίνησε ντόπιος παίκτης. Η κυπελλούχος κατέβηκε στον τελικό χωρίς ντόπιο. Είχε πολλούς, θα πει κάποιος, η φιναλίστ. Έτυχε να είναι η Ομόνοια, αν ήταν π.χ. ο Άρης θα υπήρχε και εκεί μηδενικό. Και σε ό,τι αφορά την Ομόνοια, ναι δίνει ευκαιρίες, αλλά παίζει ρόλο και η αποτυχία της σε επιλογές ξένων παικτών. Φυσικά είναι άκρως ουτοπικό να πιστεύουμε ότι μία καλή μέρα θα αποφασίσουν, για την... τιμή των όπλων, οι ομάδες να αρχίσουν να μειώνουν τον αριθμό των ξένων παικτών. Ούτε, βέβαια, να πάρουν πρωτοβουλία και να προωθήσουν νέους κανονισμούς που να ορίζει αριθμό Κύπριων παικτών. Φοβούνται ότι θα μειωθεί η αγωνιστική ισχύς. Όχι εντός συνόρων, αλλά όταν αγωνίζονται στην Ευρώπη. Κατανοητό, αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Ο... φόβος περί πτώσης επιπέδου είναι ένα άλλο καμπανάκι. Για το πόσο πραγματικά ταλέντο υπάρχει στο κυπριακό ποδόσφαιρο και πού φτάνει το μπόι μας. Προσωπικά, βλέποντας Euro u17, είδα επίπεδο μακράν καλύτερο σε άλλες χώρες. Συν, βέβαια, πως από τις άλλες εθνικές ομάδες σε λίγα χρόνια θα προκύψουν πολλοί παίκτες που θα κάνουν καριέρα. Τα δικά μας ταλέντα θα εξελιχθούν έως τα 17-18, άντε 19. Μετά... η ιστορία είναι γνωστή. Με κάποιες εξαιρέσεις, οι πλείστοι στο βάθος του πάγκου και στις μικρότερες κατηγορίες. Α, υπάρχει το επιχείρημα ότι έχουμε παίκτες στο εξωτερικό. Ναι, πόσους και πού; Και με πόση χρηματιστηριακή αξία; Με πόση διάρκεια απόδοσης; Δεν δουλεύει, γενικά, το σύστημα και κάτι, έστω μικρό, πρέπει να γίνει. Ίσως σε πρώτη δόση ο αριθμός των ξένων να μείνει στους 17, αλλά η λίστα να είναι μία. Ανεξαρτήτως ηλικίας. Ίσως, λέω. Ειδάλλως, εθνική ομάδα ενός αξιοπρεπούς επιπέδου δεν θα έχουμε ποτέ ξανά, στις μικρότερες ηλικίες θα υπάρχει, μεν, πάντα αριθμητική άνθηση, αλλά όχι και αγωνιστική (σε αποτελέσματα).

Στα του πρωταθλήματος

Πάμε και στα του πρωταθλήματος. Είπαμε, το δεύτερο γκρουπ ήταν μία παρωδία. Σε τρόπο διεξαγωγής και, φυσικά, στη δράση εντός των τεσσάρων γραμμών. Η σκέψη της ΚΟΠ να διεξάγεται ένας γύρος (άρα 33 αγώνες συνολικά και όχι 40) σαφώς και είναι μία καλύτερη επιλογή. Μήπως να το ψάχναμε λίγο παραπάνω; Σύστημα ιδανικό για τα πλέι-οφ δεν υπάρχει. Χώρες πολυ πιο προηγμένες ποδοσφαιρικά (σε αγωνιστικό επίπεδο και κουλτούρα), δεν έχουν βρει χρυσή τομή. Μάλιστα, σε κάποιες, υπάρχουν στρεβλώσεις. Ας πούμε σε χώρες με τρία γκρουπ πλέι-οφ, όπου η πρώτη στο 2ο γκρουπ έχει δίοδο για να πάρει ευρωπαϊκό εισιτήριο, σε βάρος ομάδες του Α’ γκρουπ. Το «7 αγώνες» εφαρμόζει και η Ελλάδα. Έχει μια διαφορά, όμως, το πρωτάθλημά της. Είπαμε, είναι πιο καλό, αλλά υπάρχουν και άλλα σενάρια. Ας πούμε, οι ομάδες β’ και γ’ γκρουπ να χωρίζονται σε δύο γκρουπ. Με βάση βαθμολογία (8-10-12-14), (7-9-11-13) ή κλήρωση με καπέλα. Να δίνουν έξι αγώνες. Οι δύο τελευταίες των γκρουπ πέφτουν και δύο τρίτες κάθε γκρουπ παίζουν μπαράζ παραμονής. Μία ιδέα είναι, μπορεί να προκύψουν και άλλες, άμα στύψεις το μυαλό σου, ώστε να μειώσεις αδιάφορα ματς και προκατάληψη. Υπάρχουν και φωνές που κάνουν λόγο για 16 ομάδες και δύο γύρους. Συνήθως το επιδιώκουν οι «μικρές», που όσο εξασφαλίζουν θέση στο σαλόνι, παίρνουν και καλά λεφτά από την τηλεόραση. Απόλυτα κατανοητό. Είμαι πλέον στη ζυγαριά, αν πρέπει να εξεταστεί. Πριν από 15-16 χρόνια, όταν είχαμε 14 ομάδες και δύο γύρους, η εικόνα ήταν άλλη. Σήμερα ήδη το BIG6 έγινε BIG8. Άρα, και με 16 ομάδες, έχεις το 50% σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Το θέμα είναι πόσες θα πέφτουν και τι ενέργειες θα κάνεις, έτσι ώστε αυτές που θα ανεβαίνουν να είναι ανταγωνιστικές. Άρα, ιδού και η εξίσωση με την αναβάθμιση (οικονομική και αγωνιστική τη 2ης κατηγορίας, συν τα κίνητρα ανόδου).

Είμαι βέβαιος πως στην ηγεσία της Ομοσπονδίας ξέρουν τα προβλήματα. Επαναλαμβάνω, δεν είναι εύκολο να κάνεις τομές. Όμως, δεν είναι επιλογή να δίνεις πάντα εύκολες, βραχυπρόθεσμες λύσεις. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις, με μικρές, αλλά σταθερές τομές. Επιλογές θα υπάρχουν πάντα...