Επιστρέφει... σπίτι ή δεν... επιστρέφει ποτέ;

Απόψε κάνει πρεμιέρα στο Euro η Αγγλία. Η οποία Αγγλία, είναι η μοναδική παραδοσιακή δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που δεν έχει κερδίσει ποτέ το τρόπαιο. Που, σε σχέση με όλες τις άλλες, έχει τις λιγότερες διακρίσεις σε εθνικό επίπεδο. Αλλά, που πάντα αποτελεί σημείο αναφοράς σε κάθε διοργάνωση. Πιθανότατα λόγω της δημοφιλίας του πρωταθλήματος και του εκτοπίσματος των ομάδων. Ισχύει και στην Κύπρο αυτό. Η φετινή της παρουσία στο Euro έχει ιδιαιτερότητα. Εδώ και πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα είναι πρώτο φαβορί στα στοιχήματα και ας μην είναι όπως και το 2020 (το 2021 για να είμαστε ακριβείς), όταν έδωσε όλους τους αγώνες στην έδρα της.

Μπορούσε, αλλά...

Φυσιολογικά ομιλούντες, η Αγγλία έπρεπε να είχε και άλλα τρόπαια εκτός από το Μουντιάλ του 1966. Θα έπρεπε να είχε τουλάχιστον περισσότερες παρουσίες σε τελικούς. Δεν τα κατάφερε, για διάφορους λόγους. Βασικά δεν μας φτάνει ούτε μια εφημερίδα για να το αναπτύξουμε πλήρως από ιστορικής άποψης. Πολλές φορές ήταν θέμα νοοτροπίας. Στα πρώτα χρόνια του σύγχρονου ποδοσφαίρου ένιωθαν ανώτεροι, αλλά ζούσαν βασικά στον κόσμο τους. Μέχρι που τους έκλεισε το σπίτι η Ουγγαρία το 1953. Για δεκαετίες ολόκληρες, παραμονές μεγάλων διοργανώσεων επέμεναν να παίζουν τα ίδια και τα ίδια φιλικά. Η παράδοση, βλέπετε, με το τότε πρωτάθλημα βρετανικών νήσων. Σε κάποιες φορές (1974 π.χ.) δεν είχαν καν την ομάδα για να προκριθούν ή αρνούνταν να καταλάβουν ότι κάποιοι άλλοι τούς είχαν ξεπεράσει (τότε ήταν η Πολωνία). Όταν είχαν την ομάδα (1968, 1980, 1982, 1988, 2004) έβρισκαν τρόπο να αποτυγχάνουν. Ή, πάλι, να χάνουν στα πέναλτι. Πόσες και πόσες φορές αποκλείστηκαν από τα 11 μέτρα, με πιο τρανά παραδείγματα το 1990 και το 1996 στα ημιτελικά. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαν, ειδικά το 1996 (και το 2021 φυσικά) να τσιμπήσουν ένα τρόπαιο. Αλλά... δεν. Όταν η μια αποτυχία ερχόταν μετά την άλλη είδαμε μιαν απίστευτη αλλαγή νοοτροπίας. Οι πάλε ποτέ υπερόπτες και υπεραισιόδοξοι Άγγλοι έφτασαν σε σημείο προσωπικής τους απαξίωσης. Να παίζουν με την Ιταλία και να μιλούν για τον μεγάλο πανίσχυρο αντίπαλο. Θα πρέπει, φυσικά, να βάλουμε στην εξίσωση και άλλα πράγματα. Τους ξένους προπονητές, που επέφεραν αλλαγές στον τρόπο παιχνιδιού, στις οποίες οι αγγλικές ομάδες και οι παίκτες έπρεπε να προσαρμοστούν. Την κάθοδο πολλών ξένων παικτών, που μείωσε τις επιλογές στην Εθνική. Τέλος πάντων, η ουσία είναι μία. Η Εθνική Αγγλίας ήταν συνήθως μέχρις ενός σημείου.

Απωθημένο

Έχουν φυσικά ένα απωθημένο, μία ακόμη κούπα, αυτό το... coming home που ακούτε. Την επιστροφή του ποδοσφαίρου (μιας μεγάλης επιτυχίας) στη γενέτειρά του. Λένε οι Άγγλοι. Αναθάρρησαν πάντως τα τελευταία χρόνια και ονειρεύονται. Έκαναν δύο πολύ καλές πορείες στα Μουντιάλ 2018, 2022 και ήταν φιναλίστ στο προηγούμενο Euro. Στην Αγγλία ένιωσαν υπερήφανοι. Θα έπρεπε; Με το υλικό τους, μάλλον όχι. Αλλά συγκριτικά με τις προηγούμενες δεκαετίες έκαναν κάτι καλύτερο. Πάλι όμως ζούνε λίγο στον μικρόκοσμό τους. Η εκτίμηση σε διεθνές επίπεδο είναι ότι η Αγγλία θα έπρεπε τουλάχιστον να είχε κερδίσει το Euro 2020. Ότι η 2η θέση είναι αποτυχία. Στο νησί ο Σάουθγκεϊτ χαίρει αποδοχής. Τον έχουν πολύ ψηλά. Στην υπόλοιπη Ευρώπη, τον θεωρούν τροχοπέδη στις δυνατότητες της Αγγλίας να φτάσει στην κορυφή. Λόγω εμμονών, έλλειψης γενναιότητας και περιορισμού ικανοτήτων στο κοουτσάρισμα. Σε ένα εξαιρετικό άρθρο του το goal.com ανέπτυξε έξι λόγους για τους οποίους η Αγγλία δεν θα κατακτήσει το Euro 2024. Ένας εξ αυτών είναι ο συντηρητισμός του Σάουθγκεϊτ και η αδυναμία του μέσα από την τακτική ν' αξιοποιήσει την τεράστια αγωνιστική ισχύ που είχε και έχει τα τελευταία χρόνια. Το πώς, κατά πρώτο λόγο, σκέφτεται να καλύψει τα νώτα του, παρά να κτυπήσει στα νώτα των αντιπάλων του. Στο άρθρο του goal.com γίνεται φυσικά λόγος για την έλλειψη λύσης στο αριστερό άκρο της άμυνας (διαθέσιμος είναι μόνο ο Σο, που προέρχεται από πολύμηνη αποχή), την έλλειψη εμπειρίας στα στόπερ (πέραν του Στόουνς) κ.λπ.

Επίθεση φωτιά

Όμως η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι προπονητές, ακόμη και αυτοί των ισχυρών ομάδων, θα παρακαλούσαν να είχαν το υλικό της Αγγλίας. Η οποία κάνει πλέον πραγματικά καλή δουλειά στις υποδομές και έχει παραγωγή παικτών. Ειδικά από το κέντρο και μπροστά, η ισχύς πυρός της Αγγλίας είναι τρομερή. Ο Κέιν στην κορυφή. Εδώ και χρόνια ένα από τα καλύτερα σέντερ φορ στον κόσμο. Ο Μπέλιγκαμ πίσω του. Αυτός είναι το next big thing στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ο Φόντεν έκανε τρομερή χρονιά στην Αγγλία και θα βγαίνει από αριστερά. Απέναντι ο Σάκα, εξαιρετικός. Ο Ράις θα κάνει κουμάντο στη μεσαία γραμμή, ενώ σε αντίθεση με το 2020 και το 2022, υπάρχει και ένας παρτενέρ πολύ υψηλού επιπέδου. Ο Κόνορ Γκάλαχερ. Αν υπάρχει ανάγκη για ένα λίγο πιο συντηρητικό σχήμα, προέκυψε Κόμπι Μαϊνόο, με τον πιτσιρικά της Γιουνάιτεντ να είναι αποκάλυψη. Συν φυσικά τις επιλογές του Κάρλτον Πάλμερ (τι φοβερή σεζόν έκανε το παιδί), του Ουάτκινς, του Γκόρντον. Ο Σάουθγκεϊτ είχε την πολυτέλεια ν' αφήσει εκτός ομάδας τον Ράσφορντ (έστω και αν δεν έκανε καλή χρονιά), να αγνοήσει τον Γκρίλις. Φυσικά, στα μετόπισθεν, υπάρχει μεγάλη συζήτηση. Ναι, στην Αγγλία στέκονται έντονα στην απουσία του Χάρι Μακγκουάιρ. Του στόπερ των αμέτρητων λαθών. Σας το είπαμε, έχουν περίεργο τρόπο σκέψης στο νησί. Μα είναι απουσία τέτοια, που να συζητείται τόσο;

Δεδομένο, η Αγγλία έχει όλο το βεληνεκές για να φτάσει στο τρόπαιο. Έχει και τη μεγαλύυερη πίεση. Its coming home or it will never come home; Θα πάει (επιστρέψει) σπίτι το ποδόσφαιρο ή δεν θα πάει ποτέ; Η προοπτική υπάρχει. Το υλικό υπάρχει. Η κουλτούρα (πάντα βρίσκουν τρόπο να σκοντάψουν) και ο πάγκος υπάρχουν;