Περί Euro, αδυνάτων και φιλοδοξίας

Παρακολουθώ το Euro και σκέφτομαι διάφορα. Λέω, κατ' αρχάς, πως έχοντας δει έστω και ένα παιχνίδι από κάθε ομάδα, πιστεύω απερίφραστα πως όλες έχουν δώσει μιαν απόδειξη για το γιατί βρίσκονται εδώ. Δεν αναφέρομαι φυσικά στις μεγάλες εθνικές ομάδες ή σε αυτές που διαμένουν μόνιμα στον δεύτερο... όροφο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αναφέρομαι σε χώρες μικρομεσαίου βεληνεκούς, που μπορεί σε κάποια χρονικά σημεία να μεγαλώσουν λίγο παραπάνω, αλλά γενικά θα είναι ώς ένα σημείο. Η Σλοβενία, ας πούμε, ή η πρωτοεμφανιζόμενη Γεωργία. Μη μου πείτε πως δεν σας έκανε εντύπωση η Αλβανία; Μια χαρούλα ομάδα. Κάποτε ήταν ένα σκαλάκι πάνω από εμάς, τώρα είναι μία σκάλα ορόφου. Και κοιτώντας τη διοργάνωση, γυρίζοντας και πίσω σε προκριματικά και φιλικά, πείθομαι όλο και περισσότερο ότι δεν θα πάμε ποτέ μας Euro. Αλλά πέστε ότι σπάσει ο διάτανος το ποδάρι του, γυρίσει το σύμπαν ανάποδα και πάμε. Πώς θα αντέξουμε μήνα Ιούνιο σε τέτοιο τέμπο; Ας μην το ανοίξω αυτό το κεφάλαιο, έτσι κι αλλιώς βασίζεται σε μία ουτοπική θεωρία. Μήπως όμως δεν θα έπρεπε να είναι ουτοπικό, αλλά έστω απομακρυσμένο; Πίστευαν ποτέ οι Ισλανδοί ότι θα πάνε; Οι Λετονοί; Οι Αλβανοί το 2016; Υπήρχε περίπτωση πριν από πέντε χρόνια να έχουν φιλοδοξίες το Λουξεμβούργο, το Καζακστάν ή η Μολδαβία; Συνδέω το όλο θέμα και με τις πρόσφατες κληρώσεις στην Ευρώπη για τις ομάδες μας. Αρκετές από τις πιθανές αντιπάλους, τις οποίες θεωρούμε του χεριού μας, προέκυψαν από τις πιο πάνω χώρες. Όμως, κανένα από τα εθνικά συγκροτήματα δεν είναι χειρότερο από το δικό μας. Συγχωρέστε με αν καμιά φορά επαναλαμβάνω πράγματα, αλλά έτσι νιώθω. Το ποδόσφαιρο κάθε χώρας το εκπροσωπεί κατά κύριο λόγο η εθνική ομάδα. Όταν βλέπεις τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ δεν ασχολείσαι με την Ισπανία, αλλά με τη Ρεάλ. Όταν παίρνει το Κόνφερενς Λιγκ ο Ολυμπιακός, κερδίζει στα μάτια της κοινής γνώμης η ομάδα του Πειραιά και πολύ λιγότερο η Ελλάδα. Η Ευρώπη θυμάται τον άθλο ονόματι ΑΠΟΕΛ το 2012 και όχι επιτυχία του κυπριακού ποδοσφαίρου. Φυσικά και είναι προβολή της χώρας η επιτυχία μιας ομάδας, αλλά πρώτα απ' όλα είναι επιτυχία του συλλόγου. Πιο πολύ με λυπεί ο ωχαδερφισμός μπροστά στις απανωτές ήττες της Εθνικής.

Είναι ουτοπικό να πιστέψουμε ότι μπορούμε, όταν σχεδόν το 44% (24/55) των ομάδων μπορούν να προκριθούν;

Επιστρέφω στο... ουτοπικό. Η Ευρώπη έχει 55 ομοσπονδίες, άρα ισάριθμες εθνικές. Δίνει 24 θέσεις στην τελική φάση του Euro. Άρα, 44% των ομάδων μπορούν να εξασφαλίσουν θέση. Από τις ομάδες που είναι εκτός σήμερα, η Ελλάδα, η Σουηδία, η Νορβηγία έχουν και την ποσότητα και την ποιότητα για να ξεχωρίσουν από τις υπόλοιπες. Φυσικά υπάρχουν καμιά δεκαριά θέσεις που είναι καπαρωμένες από τα «θηρία», αλλά από την άλλη υπάρχει και ένας αριθμός ομάδων με τυπική συμμετοχή (Γιβραλτάρ, Σαν Μαρίνο, Ανδόρα κ.λπ). Συν το γεγονός πως η ΟΥΕΦΑ δίνει μέσω του Nations League εισιτήριο και σε αδύνατες ομάδες. Θα πρέπει πρώτα απ' όλα να το πιστέψεις, να το δεις μαθηματικά, υπομονετικά, ρεαλιστικά και στρατηγικά. Να κόψεις τη μοιραλατρία και την ηττοπάθεια. Φιλοσοφία του τύπου «η Αρμενία έχει ποιότητα», για να δικαιολογήσεις την ήττα, θα πρέπει να αποφεύγεται. Σε καμιά φυσικά περίπτωση δεν μπαίνει θέμα υποτίμησης. Οι Αρμένιοι δούλεψαν καλύτερα από εμάς. Μας έφτασαν και ίσως να βρίσκονται και ένα βήμα πιο μπροστά. Είχαν και έναν παίκτη διεθνούς εμβέλειας (Μικιταριάν). Δούλεψαν και οι Μολδαβοί. Πάνε και αυτοί να μας την βγουν από την εξωτερική. Όπως και να 'χει, υπάρχει ένας αριθμός εθνικών ομάδων που πρέπει να ανταγωνιστούμε και να υπερφαλαγγίσουμε όταν βρεθούν απέναντί μας. Προσθέτω Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία, Λευκορωσία, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν, Λουξεμβούργο. Και αν είναι να κάνεις το μεγάλο βήμα και να διεκδικήσεις κάτι μεγάλο, θα πρέπει να είσαι σε θέση να τα βάλεις με Κόσοβο (καλή ομάδα), Βόρεια Μακεδονία, Μαυροβούνιο, τις Ιρλανδίες και τη Βουλγαρία (στην κατάσταση που είναι οι τρεις τελευταίες σήμερα και που δύσκολα θα συνέλθουν). Αλλά και τη Φινλανδία, την Αλβανία ή τη Γεωργία. Μη σας προκαλεί εντύπωση. Άρα, χωρίς να λέω ότι είναι απλό, πρέπει να ανέβεις ένα επίπεδο από αυτό που είσαι σήμερα. Αλλά, αν δεν μπορείς να το κάνεις, κλαφ' τα, Χαράλαμπε. Θα πρέπει να βάλεις έναν στόχο, το επόμενο Euro είναι σε 4 χρόνια. Θα πρέπει επιτέλους να σταματήσεις να λες σε κάθε ήττα «δεν πειράζει». Κάθε αποτέλεσμα πρέπει να μετράει, κάθε βαθμός σε βοηθά να είσαι ίσως σε καλύτερο καπέλο, να έχεις καλύτερες πιθανότητες κλήρωσης. Ιδού, λοιπόν, δύο βήματα.

Θα μου πείτε με ποιους παίκτες; Λοιπόν, ό,τι και να πείτε, θα απαντήσω ξανά με όλον τον σεβασμό προς όλους, ότι όπως παίζουμε και με το μοντέλο παιχνιδιού που αγωνιζόμαστε, δεν πρόκειται ν' αξιοποιηθούν ποτέ τα όποια προσόντα των παικτών μας. Παρακολουθούσα το πρόσφατο φιλικό με τη Μολδαβία. Δεν είχαν καλύτερες μονάδες. Είχαν όμως ένα σαφέστατα καλύτερο μοντέλο παιχνιδιού, δουλεμένο και με εναλλακτικές λύσεις. Γενικά η ΚΟΠ θα πρέπει να κοιτάξει λίγο πιο εμπεριστατωμένα το θέμα ομοσπονδιακοί τεχνικοί.

Παραμένει πάντα και το ερώτημα. Πόσες φορές το έχω ακούσει; Δεν μπορούμε να ξαναβγάλουμε παίκτες όπως ο Οκκάς, ο Μαλέκος, ο Κωνσταντίνου, ο Αλωνεύτης και πάει λέγοντας. Πιθανότατα βγάζουμε κάθε τόσο κάποιους που θα μπορούσαν να γίνουν. Αλλά πώς θα εξελιχθούν όταν δεν βρίσκουν ευκαιρία να παίξουν; Άντε να μην ξανανοίξω το θέμα των ξένων. Αρχίσαμε να καταντάμε γραφικοί. Αλλά μέχρι να υπάρξει, αν υπάρξει πρόθεση επένδυσης, ας ψάξουμε λίγο ακόμη σε χώρες για παίκτες με κυπριακές ρίζες, ας δούμε και λίγο ακόμη αν τσιμπήσουμε κάποια καλή κυπριοποίηση για να περάσουμε ώς πιο κάτω.