Ελλάδα του γκολ, του τριπόντου, της πίσινας, του φιλέ

Μέσα σε μερικές μέρες, το τρόπαιο της Ευρωλίγκα και αυτό του Κόνφερενς Λιγκ κατέληξαν στις βιτρίνες των ελληνικών ομάδων. Του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Μπορεί βέβαια ένα τρόπαιο Ευρωλίγκας από ιστορικής άποψης να είναι κάτι συνηθισμένο, αφού έχουν μπόλικα οι δύο «αιώνιοι». Στην μπάλα, έστω και σε επίπεδο της 3ης σε αξία διοργάνωσης, η κατάκτηση είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι γενικότερα μεγάλη υπόθεση, για την Ελλάδα. Αν λάβουμε υπόψη τα μεγέθη και όλα τα δεδομένα, σε σχέση με τις επιτυχίες στα ομαδικά αθλήματα. Που είναι πολλές για την... Ελλαδίτσα.

Μπαλίτσα

Να το πάρουμε ποδοσφαιρικά. Η Ελλάδα είναι η μία από τις δέκα χώρες που σήκωσαν τρόπαιο Γιούρο. Το κατάφερε πριν από την Πορτογαλία! Στην εποχή που η διοργάνωση άνοιξε σε σχέση με τη συμμετοχή ομάδων στην τελική φάση. Έχει όσες κατακτήσεις έχει η Ολλανδία, τη στιγμή που η Αγγλία δεν το πέτυχε. Αλλά, ας μην πάμε σε συγκρίσεις με τις μεγάλες αθλητικά χώρες. Η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων, με σχετικά μικρή έκταση και ιδιόμορφη γεωγραφία (τα πολλά νησιά). Με οικονομία, που συνήθως είναι προβληματική. Με αθλητικές υποδομές, που δεν είναι πάντα και οι καλύτερες. Πήρε ήδη έναν τίτλο ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με την Εθνική. Ομάδα της κατέκτησε το Κόνφερενς Λιγκ. Είχε φιναλίστ σε τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών (Παναθηναϊκός, 1971). Ποδοσφαιρικά ομιλούντες μέχρις εδώ, αυτές είνα οι πιο μεγάλες της επιτυχίες. Να προσθέσουμε όμως και τις δύο συμμετοχές του Παναθηναϊκού στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών (1985, 1996) και της ΑΕΚ στο Ουέφα το 1977. Πολλές χώρες τα ζηλεύουν όλα αυτά.

Καλάθια

Πάμε στο μπάσκετ. Ναι, εδώ είναι βέβαια η μερίδα του λέοντος. Λογικά, όλοι πίστευαν ότι η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων από την ΑΕΚ στα 1968 θα ήταν μία και μοναδική επιτυχία. Αμ δε... μετά από 19 χρόνια ήρθε το ασύλληπτο έπος του Ευρωμπάσκετ. Ακολούθησε το καλαθοσφαιρικό μπουμ. Όχι πως στα χρόνια αυτά η Ελλάδα δεν είχε καλό επίπεδο στο άθλημα. Αλλά το 1987 ήταν το εφαλτήριο για να γίνει δύναμη ως υπερδύναμη. Με τον Άρη και τα φάιναλ φορ, τη δεύτερη κατάκτηση ευρωπαϊκού (ΠΑΟΚ) και το άνοιγμα του διαδρόμου για τις απίστευτες επιτυχίες. Η Εθνική παρέμεινε ισχυρή, ξανακάθισε στον ευρωπαϊκό θρόνο, πήγε και μέχρι τελικό Μουντομπάσκετ, κερδίζοντας στην πορεία μιαν από τις καλύτερες ομάδες που παρέταξαν οι ΗΠΑ. Ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει εφτά φορές την Ευρωλίγκα. Ο Ολυμπιακος τρεις. Ευρωπαϊκά τρόπαια έχουν κατακτήσει ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ, ο Άρης και το Μαρούσι. Είναι συνολικά 20. Αφήνω εκτός, περιπτώσεις που ομάδες από την Ελλάδα έχασαν σε τελικούς. Θα πει κάποιος, καλός ως συνήγορος του... Διατάνου. Οι περισσότερες επιτυχίες ήρθαν λόγω πολλών χρημάτων, με τη συμβολή κυρίως ξένων παικτών και παλαιότερα με το τρικ των ελληνοποιήσεων... Μπα, ό,τι τρόπαιο πήραν οι ελληνικές ομάδες, το πήραν επί ίσοις όροις, ανάλογα με την εποχή. Είτε υπήρχαν δυο ξένοι είτε τρεις είτε πλειοψηφία. Αφήστε δε πως οι πρώτοι διδάξαντες στην υπόθεη «νατουραλιζέ» ήταν οι Ισπανοί. Τα πράγματα είναι πολύ απλά, η Ελλάδα αξιοποίησε άψογα μια τεράστια επιτυχία, για ν’ αναπτύξει (σε βαθμό εκτόξευσης) και να αναπτύσσει ένα άθλημα. Από το 1987.

Κάνοντας τη σούμα στα δύο μεγάλα αθλήματα, θα κάνω κάποιες συγκρίσεις. Σε απόλυτο τετ-α-τετ, η Ελλάδα σε μπάλα και μπάσκετ έχει σαφώς πετύχει περισσότερα πράγματα από την Τουρκία του οκταπλάσιου πληθυσμού. Με άλλες που έχουν αθλητική παράδοση, υποδομές, κουλτούρα και οικονομία; Να πάρουμε ως παράδειγμα την Ελβετία, την Αυστρία, τη Σουηδία. Μόνο με τo Εuro 2004 και τον Ολυμπιακό, η Ελλάδα κερδίζει. Σε κούπες, γιατί αυτό μένει. Για μπάσκετ, ας μη συζητάμε. Θα πούνε βέβαια αυτοί οι λάτρεις και ειδικοί των χειμερινών σπορ, πως στην Αθήνα δεν ξέρουν πόσο χρόνο διαρκεί, ας πούμε, ένας αγώνας χόκεϊ επί πάγου. Σωστό. Κάθε χώρα επιλέγει να αθλείται, ανάλογα με πολλούς παράγοντες. Αλλά, μη μου πείτε ότι δεν θα πετούσαν τη σκούφια τους αν μπορούσαν να διακριθούν και στο μπάσκετ. Στο κάτω κάτω, είναι παγκοσμίως το νούμερο 2 άθλημα.

Στο...νερό

Στο κάτω-κάτω, άμα γουστάρεις, μπορείς. Αν θες να επενδύσεις, μπορείς. Λεφτά έχουν. Το δεν μου ταιριάζει το άθλημα, στέκει και δεν στέκει. Ένα εξαιρετικά επιτυχημένο άθλημα στην Ελλάδα είναι η υδατοσφαίριση. Πριν πάω στις επιτυχίες της, να σημειώσω κάτι. Έχει φυσικά σημασία το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μεσογειακή χώρα, αλλά πόσο μεγάλη τελικά είναι η σημασία; Η πιο παραδοσιακή δύναμη στο άθλημα είναι η Ουγγαρία. Καμία σχέση η κουλτούρα των Μαγυάρων με το νερό. Η Ελλάδα, που λέτε, στο water polo έχει και ισχυρή Εθνική και είχε πολύ καλές ομάδες. Η Εθνική Ανδρών ήταν δεύτερη στην Ολυμπιάδα του Τόκιο. Έχει ένα αργυρό και τρία χάλκινα σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Η Εθνική Γυναικών. Σούπερ. Παγκόσμια πρωταθλήτρια το 2011, πρώτη στη World League το 2005. Δέυτερη στην Ολυμπιάδα της Αθήνας και τέσσερεις φορές δευτεραθλήτρια Ευρώπης. Ο δε Ολυμπιακός Πειραιώς κέρδισε δύο φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Συν φυσικά το τρόπαιο (κυπελλούχων ) του Ν.Ο. Βουλιαγμένης το 1997. Η γυναικεία ομάδα του ΝΟΒ πήρε 5 ευρωπαϊκά τρόπαια. Κύπελλο Ευρώπης πήραν στις γυναίκες ο Εθνικός και η Γλυφάδα. Για να το κλείνουμε το περί ευρωπαϊκών τροπαίων, να δούμε και λίγο το βόλεϊ, όπου και πάλι έχουμε τον Ολυμπιακό με δυο κύπελλα κυπελλόυχων και ένα Τσάλεντζ Καπ. Συν μία ευρωπαϊκή πρωτιά στις γυναίκες. Δύο σύλλογοι, η ΑΕΚ και ο Διομήδης Άργους, αμφότεροι στους άντρες, έχουν κατακτήσει τα τρόπαια στο χάντμπολ.

Άμα τις σουμάρουμε όλες τις κούπες, θα ξεπεράσουμε άνετα τις εξήντα. Είναι πολλές. Με Έλληνες, με ξένους, με χρήματα πολλά ή λίγα. Πάντα στα ίσα, πάντα με τα ίδια δεδομένα των υπολοίπων χωρών, αναλόγως εποχής. Μικρή το δέμας (έκταση-πληθυσμός, οικονομία), η Ελλαδίτσα, μεγάλη στον αθλητικό χώρο.