Δυστυχώς, θα μας μείνει το σλόγκαν

«Η ομάδα που μας ενώνει». Η αλήθεια είναι πως είναι ένα πολύ εύστοχο σλόγκαν. Το επέλεξε η ΚΟΠ, για να δημιουργήσει μια δυναμική γύρω από την Εθνική και να σπρώξει τον κόσμο να την στηρίξει. Το σλόγκαν, όμως, αποτελεί συνήθως την ωραία λαμπερή ταμπέλα μίας στρατηγικής, που στοχεύει κάπου. Στην προκειμένη περίπτωση, εκ του αποτελέσματος η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου δεν είχε στρατηγική. Πόνταρε στον Κετσπάγια, ελπίζοντας πως με τον χαρακτήρα του θα εμπνεύσει, πως θα μπορέσει με την αντίληψή του να κάνει άλλη μία υπέρβαση (Ανόρθωση 2008). Η επιλογή της δεν πέτυχε, είναι ξεκάθαρο. Κατά τα άλλα, ευχέλαια!!! Ας ελπίσουμε σε μία νέα αρχή κ.λπ, κ.λπ. Συν, φυσικά, το περιβόητο αθλητικό κέντρο Εθνικών ομάδων. Να γίνει, μακάρι, να είναι το σπίτι, ο οίκος της Εθνικής. Αλλά τι βάζεις μέσα στον οίκο σου, ποια «οικογένεια»; Μοιραία, προέκυψε παταγώδης αποτυχία και η ομάδα που θα έπρεπε να μας ενώνει, περισσότερο μάς διχάζει. Εδώ να ενώσω κάτι. Την Εθνική δεν την αμαυρώνεις και την εγκαταλείπεις. Αλλά ούτε ντε και καλά την υποστηρίζεις βρέξει-χιονίσει, επειδή είναι δήθεν η Εθνική. Ο κόσμος, ο φίλαθλος, έχει κριτήριο και ας μην το υποτιμούμε. Θα ανταμείψει μια ουσιώδη προσπάθεια και θα εναντιωθεί στη διάλυση.

Το άρθρο δεν έχει να κάνει με τον Κετσπάγια. Δεν έχει σημασία αν έμεινε ή έφυγε. Η αποτυχία του είναι έτσι και αλλιώς δεδομένη για πολλούς λόγους και η συζήτηση αλλαγής έπρεπε ν’ αρχίσει εδώ και καιρό. Είναι τα κακά αποτελέσματα, ο μηδενισμός και η ισοπέδωση των πάντων, η υπερβολή στις δηλώσεις του. Πάνω απ’ όλα είναι πως πρακτικά χάσαμε, επί ημερών του, χρόνο. Γιατί τουλάχιστον αν βλέπαμε ένα μοντέλο, ένα αγωνιστικό μοτίβο, ορθόδοξο, σύγχρονο, που να οδηγεί κάπου, η γκρίνια θα ήταν σαφώς λιγότερη και κάπου στο βάθος θα βλέπαμε ένα φωτάκι. Αν βλέπαμε μία Εθνική που αποκτούσε συνοχή και χημεία, που μπορούσε να κάνει 10 σωστά πράγματα. Οι παίκτες που είχε υπό τις οδηγίες του ήταν πάνω-κάτω οι ίδιοι, μικρός περιορισμένος κύκλος, αλλά που προσφερόταν για απόκτηση συνοχής. Φυσικά ο Κετσπάγια εφάρμοσε μοντέλο με ένα κάρο παίκτες με αμυντικά χαρακτηριστικά, αλλά άμυνα δεν… Είτε είναι οι Νορβηγοί και οι Ισπανοί είτε οι Κοσοβάροι. Μα τι λέω, η Λιθουανία μάς είχε 30 λεπτά στα σχοινιά. Μένουμε ώς εδώ. Είναι, δυστυχώς, το μόνο σημείο, που η Εθνική μάς ενώνει… Στην κοινή αντίληψη της παταγώδους αποτυχίας.

Είναι μοναδικός υπεύθυνος ο Τιμούρ; Φυσικά και όχι. Απλώς με τη φιλοσοφία και τη στάση του έκανε το κακό, κάκιστο και έστρεψε πάνω του σχεδόν όλα τα πυρά της κριτικής. Ο επόμενος μπορεί να βρεθεί σε χειρότερη θέση, γιατί με μαθηματική ακρίβεια η κατάσταση θα χειροτερεύει και οι επιλογές για την Εθνική θα μειώνονται. Δεν θα μας πασάρουν σωσίβιο οι κυπροποιήσεις κ.λπ.

Το έχουμε γράψει αρκετές φορές. Την ευθύνη για την κατάντια και τη σταθερή μας πτώση, την φέρουν η Ομοσπονδία και τα σωματεία της. Οι ξένοι αυξάνονται. Υπάρχουν ομάδες που έχουν στο ρόστερ τους δύο 11άδες αλλοδαπούς και ίσως να περισσεύουν και κάποιοι. Κοτζάμ ΑΠΟΕΛ δεν μπορούσε να βρει παραπάνω από 4 ντόπιους να δηλώσει στη λίστα Α της Ευρώπης. Η Ομόνοια άρχισε να κάνει πίσω και, από 4-5 βασικούς ντόπιους, παρατάσσει έναν, ίσως και κανέναν. Θα μου που κάποιος ότι πολλά παιδιά παίζουν στο εξωτερικό, ότι αυξάνονται οι «εξαγωγές». Ναι, αλλά θα πρέπει να δούμε πού παίζουν και, αναλόγως με το επίπεδο, ποια συμμετοχή έχουν.

Τα νούμερα πετάνε

Προ ημερών βρέθηκα σε ένα συνέδριο στο εξωτερικό. Σε μία συζήτηση ανέφερα το ποσοστό (αναλόγως του πληθυσμού) των παιδιών που αγωνίζονται σε ακαδημίες. Προκάλεσε έκπληξη το μεγάλο μέγεθος, αλλά και το γεγονός ότι η εξέλιξη είναι πρακτικά με ημερομηνία λήξης. Φυσιολογικά θα έπρεπε να παράγουμε παίκτες, αρκετούς παίκτες. Δεν το καταφέρνουμε. Ακόμη και εκεί (στην ανάπτυξη), κάτι φαίνεται πως κάνουμε λάθος. Στο πρόσφατο Euro u17 πήραμε πολλά συγχαρητήρια για τη διοργάνωση, αλλά προβληματιστήκαμε για το επίπεδο που παρουσίασε η Εθνική μας, απέναντι σε συνομήλικους;

Το αφήγημα της μικρής χώρας, που δεν πρέπει να λεονταρίζει, δεν στέκει. Σαφώς και δεν είναι μέτρο σύγκρισης το πρωτάθλημα και η ευρωπαϊκές επιτυχίες. Όμως δεν είναι αυτή η αντανάκλαση του κυπριακού ποδόσφαιρου. Είναι η αντανάκλαση του κυπριακού πρωταθλήματος των αλλοδαπών (και ορισμένων Κυπρίων παικτών). Είναι, δυστυχώς, φαινόμενο. Η Εθνική, από την άλλη, είναι πλέον όχι απλώς στον πάτο, αλλά αρχίζει να οδεύει προς την ποδοσφαιρική άβυσσο. Δεν μας αξίζει τέτοια μοίρα και πρέπει κάτι να γίνει. Σαφέστατα και υπάρχουν σε πάρα πολλά αθλήματα σοβαρά θέματα σχεδιασμού και οράματος. Η μπάλα είναι όμως σε μέγεθος, αγωνιστικό και οικονομικό, πολλά επίπεδα πιο πάνω. Κάτι πρέπει να γίνει. Τα βραχυπρόθεσμα είναι εύκολα, αλλαγή προπονητή κ.λπ Τα μακροπρόθεσμα είναι τα σημαντικά. Αλλά πρέπει να γίνει κάτι, με πλάνο, μοτίβο, αποφασιστικότητα. Κάποιος πρέπει να πάρει πρωτοβουλία. Επαναλαμβάνω, γιατί να μη γίνει, ας πούμε, αναγκαστική η συμμετοχή στην 11άδα δύο ντόπιων; Δεν θα μπορούμε στην Ευρώπη; Αλίμονο, αν δεν μπορούμε με 9 αλλοδαπούς (υποτίθεται ποιότητας και παχυλών μισθών) να κάνουμε 2 προκρίσεις!