Φρένο, επαναστροφή και επανεκκίνηση

Ο ΑΠΟΕΛ απασχολεί. Στα ντουζένια του, πάρα πολύ. Στα νορμάλ του, πολύ. Στα άσχημά του, γίνεται το έλα να δεις. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε το γιατί. Απόλυτα φυσιολογικά, λοιπόν, βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των φίλων του και όχι μόνο. Μετά τα ευρωπαϊκά ματς και την πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Όπου πραγματικά η εικόνα του ήταν απογοητευτική. Έχασε από τον Εθνικό, που δεν είχε δώσει ούτε ένα επίσημο παιχνίδι, αλλά παρουσιάστηκε πιο έτοιμος (κρατήστε την ετοιμότητα). Στην Ευρώπη, ναι μεν θα αγωνιστεί στη League Phase του Conference League, αλλά ο καθένας, με πρώτους τους ανθρώπους του, αντιλαμβάνεται ότι αυτό δεν είναι επιτυχία, αλλά αποτυχία. Πέρασε, γιατί ως πρωταθλητής είχε τρεις ευκαιρίες. Προκρίθηκε (στο γκολ) επί της μέτριας Πετροκούμπ, αποκλείστηκε νορμάλ (ήταν εντός πλαισίου) από τη Σλόβαν, έπρεπε να περάσει την RSF και να πάει στο Europa League. Αποκλείστηκε στα πέναλτι μεν, αλλά για να φτάσει εκεί, χρειάστηκε ένα γκολ στο τελευταίο άγγιγμα. Απέναντι σε μία ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων, αλλά εμφανώς καλοδουλέμενη. Αυτό ακριβώς δεν είχε ο ΑΠΟΕΛ. Δεν ήταν καλοδουλεμένος και ήταν ανέτοιμος. Το γιατί είναι πολύπλοκο και παράλληλα απλό. Ο Γκαγιέγο δεν ετοίμασε σωστά την ομάδα, δεν έβαλε πράγματα στο παιχνίδι. Τα δάκτυλα των δύο χεριών σας αρκούν και περισσεύουν για να μετρήσετε δημιουργία ευκαιρίας με οργανωμένη επίθεση και ανταλλαγή της μπάλας σε 7 ματς. Προφανώς οι συνεργάτες του έπεσαν και κάπως έξω στο θέμα φυσικών δυνάμεων. Οι μετεγγραφές έδωσαν από τίποτα μέχρι ελάχιστο (προς το παρόν), οπότε....

Λογική η απογοήτευση, λογικός ο προβληματισμός. Μη φυσιολογικός ο πανικός και η έναρξη... βαψίματος με μαύρη μπογιά. Ούτε, βέβαια, γίνεται δουλειά με τα κλισέ. Όπως το... και πέρσι κάπως έτσι ξεκίνησαμε. Κάθε χρονιά είναι διαφορετική. Αλλά και κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Χειρότερα ξεκίνησε πέρσι, βασικά δεν βλεπόταν μέχρι τον 5ον αγώνα, όταν κέρδισε σε εξ αναβολής την Πάφο και ανέκαμψε. Τώρα δέχτηκε μία ήττα. Εντάξει, ολίγον τι εκτός πλαισίου (μου αρέσει η έκφραση), αλλά μία. Δεν είναι εδώ το ζήτημα. Όλη η ιστορία είναι η απόδοση και το πώς έρχεται η ανάκαμψη. Μπορεί ο Ντομίνγκεζ, έχει το πακέτο; Αυτό μόνο στον Αρχάγγελο το ξέρουν. Το γνωρίζουν αυτοί που το έζησαν πέρσι και μέτρησαν το πραγματικό μερίδιο του Πορτογάλου κόουτς στην κατάκτηση του τίτλου, δίπλα από τον Σα Πίντο. Για να τον εμπιστευτούν, σημαίνει ότι μπορεί. Το ρόστερ; Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως με καλύτερη διαχείριση και μοντέλο παιχνιδιού δεν θα αποδώσει αρκετά σκαλοπάτια πιο πάνω, σε επιθυμητά επίπεδα;

Είναι άλλοι παίκτες;

Οι περσινοί ποδοσφαιριστές; Δηλαδή ο Μαρκίνιος δεν μπορεί πλέον να παίξει μπάλα, ο Εντογκαλά δεν μπορεί να ολοκληρώσει φάση, ο Ντβάλι έγινε εξάφνως επικίνδυνος; Ο Πέτροβιτς έχασε πλέον τον απόλυτο έλεγχο του χώρου; Ναι, καλά... Από τους καινούργιους θέλω να σταθώ στον Μάγιερ. Είναι, ίσως, πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο κορυφαίος προ διετίας ποδοσφαιριστής στο πρωτάθλημα Ελβετίας φαίνεται σαν παίκτης από το... πάτωμα, ούτε καν από το πρώτο ράφι. Το σκέφτομαι, όμως, εντελώς ποδοσφαιρικά. Μήπως απλώς ο Μάγιερ δεν βολεύτηκε ακόμη στο μοντέλο παιχνιδιού; Ωραία, πήρε την μπάλα. Τι θα κάνει; Θα ντριμπλάρει 4-5 παίκτες και θα σκοράρει; Πώς θα δείξει την γκάμα του όταν, με βάση το παιχνίδι (κυρίως μπαλιές 25-30 μέτρων, σέντρες κ.λπ), οι συμπαίκτες του δεν δίνουν επιλογές για τριγωνάκια, για εναλλαγή παιχνιδιού, για όβερλαπς, για να πέρασει την μπάλα στην πλάτη της άμυνας κ.λπ; Σύγχρονο, απαιτούμενο ποδόσφαιρο. Είναι αυτό που ανέφερα πιο πάνω. Προφανώς ο Γκαγιέγο δεν έκανε καλή προετοιμασία από άποψη τακτικής και αγωνιστικών μοτίβων. Στην Ανόρθωση ο Τεχέρα είχε έναν συγκεκριμένο ρόλο, σε ένα συγκεκριμένο πλάνο. Στον ΑΠΟΕΛ άλλα έπρεπε να κάνει, σε άλλο μοτίβο. Εξαφανίστηκαν και στοιχεία που χαρακτήριζαν την περσινή ομάδα. Όπως οι στατικές μπάλες, όπου οι «γαλαζοκίτρινοι» ήταν φοβεροί. Θα σημειώσω πως και η απώλεια Κβιλιτάια σε αυτό το στάδιο φαίνεται. Αυτά τα κρατήματα και τα σπασίματα μπάλας, εννοώ, λείπουν.

Διορθώσεις

Να μην παρεξηγηθώ, υπάρχουν πράγματα να γίνουν και η γκρίζα εικόνα υπάρχει. Ορθά αποκτήθηκε ο Αμπάνια (πώς ξέπεσε αυτός ο παίκτης στην Πετροκούμπ;), οι κινήσεις για παίκτη επιπέδου Πίτσι (εκεί μείναμε όταν παραδώσαμε το ρεπορτάζ), δείχνουν και το καμπανάκι που κτύπησε στον Αρχάγγελο για μερική αναβάθμιση. Ακόμη και 2-3 ποδοσφαιριστές υψηλού επιπέδου μπορούν να σου ανεβάσουν τις στροφές. Όμως, δεν σου αλλάζουν την ομάδα. Αυτό το κάνει ο προπονητής, με την καθοδήγηση και την αξιοποίηση των ικανοτήτων των παικτών. Που, επαναλαμβάνουμε, υπάρχουν. Σε ποιότητα και ποσότητα (και από τη λίστα Β έχει ικανούς). Η διακοπή βολεύει γιατί δίνει χρόνο για ηρεμία, ενδοσκόπηση και δουλειά. Αυτό που επίσης βολεύει είναι το πρόγραμμα αγώνων. Μέσα από τους οποίους οι ομάδες ρολάρουν και δένουν. Έχει 4 ματς πριν από την επόμενη διακοπή με αντιπάλους συγκεκριμένου (και σαφώς μικρότερου από το δικό του) βεληνεκούς: Καρμιώτισσα, ΕΝΠ (το εξ αναβολής), Νέα Σαλαμίνα, Ομόνοια 29Μ για να πάρει μπόλικους βαθμούς, να κτίσει σερί και δυναμική. Όπως και πέρσι, είναι το μόνο σημείο όπου μπορείς να σταθείς πραγματικά στο αντίστοιχο σημείο της περσινής χρονιάς. Κανένα παιχνίδι δεν είναι εύκολο, αλλά στην παρούσα φάση δεν νομίζω πως θα βόλευε τον ΑΠΟΕΛ να είχε ντέρμπι στη σειρά.

Οπότε, χωρίς υπερβολές (δεν είναι μαύρα τα πράγματα, δεν είναι φυσικά και ρόδινα) και με βάση πάντα τα ποδοσφαιρικά δεδομένα, κοιτώντας ψυχρά τα πράγματα, απ’ όλες τις πλευρές ο ΑΠΟΕΛ θα ανακάμψει.