Η τραγική ιστορία της Μαρίας Σαμάρα

Ο σύζυγός μου, Αριστείδης Παναγίδης, συγκινημένος, κατέθεσε την Κυριακή, 14 Δεκεμβρίου 2025, στεφάνι στην κηδεία της Μαρίας Χρίστου Σαμάρα, συζύγου του ήρωα του Αχυρώνα, η οποία αναχώρησε για τη γειτονιά των αγγέλων στα 95 της χρόνια.

Μία γυναίκα σύμβολο, μία γυναίκα που ήταν το άκρον άωτον της καλοσύνης και της αθωότητας, μία γυναίκα που σήκωνε τον σταυρό της αγόγγυστα και περήφανα, αφού η κυπριακή πολιτεία στα πρώτα της σπάργανα δεν νιάστηκε για τις χήρες και τα ορφανά του Αγώνα...

Ο δρόμος αυτής της γυναίκας-ηρωίδας ήταν ανηφορικός, δύσβατος, πονεμένος. Πέρα από τη φτώχια, έχασε δύο παιδιά. Ένα τρίχρονο κοριτσάκι από μεσογειακή αναιμία και ένα μικρό αγοράκι, το οποίο, μην έχοντας πού να το αφήσει, το έπαιρνε μαζί της στα χωράφια. Αυτό το παιδάκι, διέλαθε της προσοχής της και έπεσε στο πηγάδι. Το ανέσυρε μόνη της στην επιφάνεια, αλλά μέχρι να πάει στο νοσοκομείο, το παιδάκι εξέπνευσε.

Η τραγική μάνα, στη συνέχεια, χάνει τον άντρα της. Τον προστάτη της, ο οποίος την αγάπησε και τη νυμφεύτηκε, για να τη γλυτώσει από τη φτώχεια! Αυτό ήταν το ΗΘΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΜΑΣ!

Έμεινε με τρία παιδιά, δύο κορίτσια και ένα αγόρι, τον Μόδεστο. Η σύνταξη που της έδινε η κυβέρνηση ήταν πενιχρή. Πώς να μεγαλώσει τρία παιδιά; Αναγκάστηκε να δουλεύει στους δρόμους στα Δημόσια Έργα. Μια χήρα ήρωα του ηρωικού Αχυρώνα! Κανένας δεν συγκινήθηκε, κανένας δεν ένιωσε προσβολή;

Ο ήρωας έδωσε τη ζωή του, για να απολαμβάνουν τα λάφυρα της εξουσίας οι καρεκλοκένταυροι!

Κάποιοι μπορεί και να καυχιόντουσαν κιόλας ότι έδωσαν δουλειά στη χήρα του ήρωα, ποιος ξέρει; Άλλοι πάλι, μπορεί να ζήλευαν τη Μαρία, γιατί έπαιρνε σύνταξη για τον άντρα της, όπως έγινε και με κάποιες άλλες χήρες ηρώων, όπως με την πεθερά μου, την ηρωίδα Γιαννούλα Παναγίδη, η οποία μετά τη σύνταξη πείνας που έπαιρνε για μία εικοσαετία, όταν της έκαναν αύξηση το 1975, μετά την εισβολή, για να παίρνει όσα έπαιρναν οι χήρες των ηρώων και αγνοουμένων του 1974, νόμιζε ότι έγινε πλούσια...Από τις 8 λίρες που έπαιρνε σύνταξη όλα τα χρόνια, έφτασε τις 60 περίπου...

Η Μαρία, λοιπόν, δούλευε και στα χωραφάκια της, άλλοτε ξενοδούλευε, αλλά για να θρέφει τα παιδάκια της πήγαινε και ψάρευε στη θάλασσα κουρκούνες. Κι όπως είπε η φίλη της, και δική μου αγαπημένη, Κοραλλία Χατζηπιερή από την Ακανθού, σίγουρα οι κουρκούνες θα χάρηκαν που πέθανε, γιατί γλύτωσαν από τη Μαρία...Από την ενασχόλησή της με το ψάρεμα, απέκτησε την προσωνυμία "καπετάνισσα".

Τα βάσανά της, όμως, συνεχίστηκαν...η μία κόρη της παθαίνει τετραπληγία και κάποια στιγμή πεθαίνει...μεγάλωσε η Μαρία, μαζί με την κόρη της, τη Χρίστα, την εγγονή της, επίσης, Χρίστα, και τη σπούδασαν στη Γαλλία. Σήμερα, η εγγονή της ζει στη Γαλλία και από τον γάμο της, έχει αποκτήσει ένα όμορφο κοριτσάκι, που ήταν εκεί να βλέπει την προγιαγιά της να μπαίνει στον τάφο, για να συναντήσει τον ήρωα σύζυγό της, Χρίστο, που τον έλεγαν και Ξάνθο από μικρό, γιατί είχε ξανθά μαλλιά.

Η Μαρία είχε ακόμη μία δοκιμασία. Πέθανε από ασθένεια και ο γιος της, Μόδεστος. Έτσι, από τα πέντε παιδιά που γέννησε, σήμερα ζει μόνο μία κόρη, η Χρίστα, η οποία για χρόνια δούλευε στα ξενοδοχεία του μ. Παυλάκη, του τομεάρχη της Αμμοχώστου από τα Άρδανα.

Αυτή είναι η τραγική ιστορία της Μαρίας Σαμάρα, μιας σύγχρονης Μπουμπουλίνας! Την ίδια περίπου μοίρα είχαν και οι άλλες σύζυγοι των ηρώων μας του ένδοξου αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Ελάχιστες μεν, αλλά όλες βίωσαν με τα παιδιά τους τη φτώχεια, τη μιζέρια, την ορφάνια.

Αιωνία η μνήμη της Μαρίας Χρίστου Σαμάρα!

Είμαι περήφανη που τη γνώρισα!

Νιώθω ευλογημένη που την κατευοδώσαμε για τον ουρανό.

Σίγουρα, έχει μία θέση στον παράδεισο!