Καύσωνας

Ο φετινός Ιούλης δεν έφερε μόνο θερμοκρασίες που ξεπερνούν τα όρια της αντοχής. Έφερε μαζί του και έναν άλλο, πιο ύπουλο καύσωνα: αυτόν της οδύνης, της απελπισίας και της οργής. Η πυρκαγιά που κατέκαψε τα χωριά της ορεινής Λεμεσού δεν ήταν απλώς μια φυσική καταστροφή. Ήταν μια τραγωδία που άφησε πίσω της στάχτες, χαμένες ζωές, ξεριζωμένα νοικοκυριά και πληγές που δεν επουλώνονται. Δύο άνθρωποι χάθηκαν, και μαζί τους χάθηκε η αίσθηση ασφάλειας σε μια γη που ήδη κουβαλάει πολλά.

Η εικόνα των φλεγόμενων βουνών ξύπνησε μνήμες. Μνήμες από το τραγικό καλοκαίρι του 1974, όταν ο τόπος μας βίωσε το δίδυμο έγκλημα: πραξικόπημα και εισβολή. Κάθε Ιούλη και Αύγουστο, οι φλόγες της ιστορίας αναζωπυρώνονται. Νεκροί, αγνοούμενοι, πρόσφυγες, ξεριζωμός. Πενήντα ένα πικρά καλοκαίρια, με αγαπημένους να φεύγουν από τη ζωή, παραμένοντας πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο. Ο καύσωνας δεν είναι μόνο θερμικός. Είναι υπαρξιακός.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι απειλές και οι προκλήσεις από την Τουρκία συνεχίζονται αδιάκοπα. Ο Ερντογάν, ο Φιντάν και άλλοι Τούρκοι αξιωματούχοι πυροδοτούν την ένταση με μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, στην ελλαδική και Κυπριακή ΑΟΖ, στα κατεχόμενα και αλλού. Η στάση Τατάρ, πλήρως υποστηρικτική και υποτακτική, δεν προασπίζει τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων, που έχουν καταντήσει μειοψηφία στο ψευδοκράτος. Οι πρόσφατες συλλήψεις και φυλακίσεις αθώων Ελληνοκυπρίων προσφύγων, που επισκέπτονται τις κλεμμένες πατρογονικές τους εστίες, είναι δείγμα της θρασύτατης και αλαζονικής στάσης του κατακτητή, που έχει το θράσος να προβαίνει σε δήθεν αντίποινα για τις διώξεις των σφετεριστών της γης μας.

Δυστυχώς, ΟΗΕ και ΕΕ συνεχίζουν να ανέχονται τον βιασμό του διεθνούς δικαίου. Η τουρκική διπλωματία εμπαίζει τους πάντες, πηδώντας από βάρκα σε βάρκα, προωθώντας τα δικά της συμφέροντα. Και μέσα σε όλα αυτά, η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο ασφυκτική. Πλιάτσικο, σφετερισμοί, πρόσφυγες δύο ταχυτήτων, «χρήστες» και σφετεριστές ατιμώρητοι, ιδιοκτήτες ξεριζωμένοι κατηγορούμενοι ως κατάσκοποι. Και το τραγικότερο; Αντί να τρίζει η άμαξα, τρίζει ο αμαξηλάτης.

Το τουρκικό αφήγημα βρίσκει απήχηση ακόμη και σε κύκλους Ελληνοκυπρίων που, στην προσπάθειά τους να αντιπολιτευτούν την παρούσα κυβέρνηση, εξωραΐζουν την κατοχή και δίνουν άλλοθι στον κατακτητή. Δεν είναι τυχαίο που εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία, όπως και τις πρόσφατες πυρκαγιές, για να εξυπηρετήσουν μικροκομματικές σκοπιμότητες. Δεν είναι συμπτωματικά που ασκούν μηδενιστική κριτική κατηγορώντας όλους τους άλλους, αντί να υποβάλουν συγκεκριμένες προτάσεις ή να βρουν μια κοινή συνισταμένη για εξεύρεση λύσεων στα καυτά θέματα που απασχολούν την κυπριακή κοινωνία. Δυστυχώς, και στο Κυπριακό, ανιστόρητοι πολιτικάντηδες υιοθετούν το αφήγημα του θύτη, σε μια περίοδο που όλα είναι ρευστά και επίκειται μια νέα προσπάθεια συντήρησης του διαλόγου για επανέναρξη συνομιλιών. Οι δηλώσεις του Κόλιν Στιούαρτ, πως οι δύο πλευρές είναι εγκλωβισμένες στα δικά τους αφηγήματα, φανερώνουν την αποτυχία της διεθνούς κοινότητας να διακρίνει το αυτονόητο: δεν μπορείς να εξισώνεις θύμα και θύτη.

Άγριοι καιροί. Η Δικαιοσύνη βιάζεται, οι διεθνείς νόμοι παραβιάζονται και οι Πόντιοι Πιλάτοι κρατούν ίσες αποστάσεις. Οι πολίτες, αποπροσανατολισμένοι και καταβεβλημένοι, αναζητούν σωτήρες σε αδιάφθορους τάχα και απολίτικους υποψηφίους, σε μιαν απέλπιδα προσπάθεια να βρουν ελπίδα. Μα η ελπίδα δεν έρχεται από την απουσία πολιτικής. Έρχεται από τη Λογική, την Ευθύνη και την Αλήθεια. Έρχεται μέσα από βιώματα και διαχρονικές δράσεις, που αποδεικνύουν με έργα και όχι με υποσχέσεις, την αγάπη στον τόπο, τον άνθρωπο, το δημόσιο καλό.

Ζητείται, λοιπόν, Ελπίς. Ένας Συντονιστής να επαναφέρει την τάξη. Ένας Αρχιπύραρχος να σβήσει φωτιές και καύσωνες. Ένα νούσιμο μυαλό με κοινή λογική να βάλει φρένο στην κατρακύλα. Απλή λογική ή απλώς ευχολόγιο; Ο χρόνος θα δείξει. Μα εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε να φωνάζουμε. Για να μην καούμε ξανά.

*Πρώην ευρωβουλευτής, Αντιπρόεδρος ΔΗ.ΠΑ.