Έχουμε πολιτικούς αξιολύπητους! Από τον Μακάριο μέχρι σήμερα, όλοι πέφτουν θύματα... εξαπάτησης από τους ξένους. Και όλοι επικαλούνται ως βολικό επιχείρημά τους, για να αιτιολογήσουν την ανεπάρκεια, την έλλειψη μακράς πνοής πολιτικής, την ανυπαρξία σχεδιασμών και εναλλακτικών σχεδίων, δράσεων, κυρίως την πολιτική ατολμία τους, την «αδήριτη ανάγκη». Αυτή πάει με όλα, όπως το γνωστό αναψυκτικό.
Ο παμπόνηρος, πανέξυπνος, χαρισματικός Μακάριος δήθεν εξαπατήθηκε από τον Κλίφορντ και οδηγήθησε στην υποβάθμιση του ιδίου σε κοινοτάρχη και του Κυπριακού σε δικοινοτική διαφορά. Η συμφωνία Υψηλού Επιπέδου του 1977, με τον κατοχικό Ντενκτάς, σήμανε την αρχή του τέλους του προβλήματος. Ένας διεθνώς αναγνωρισμένος Πρόεδρος και μια διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία αυτοϋποβιβάστηκαν για να συναντήσουν τον υποτελή της κατοχικής Τουρκίας. Δήθεν ο Μακάριος εκβιάστηκε από τον Κλίφορντ. Η ουσία και η αλήθεια είναι μία και πικρή: Ο Κλίφορντ έκανε τη δουλειά του ως απεσταλμένος των ΗΠΑ. Ο Μακάριος, γιατί υπέκυψε στον δήθεν εκβιασμό του Αμερικανού απεσταλμένου; Ακολούθησε ο μ. Σπ. Κυπριανού. Συναντήθηκε και αυτός «εξ αδηρίτου ανάγκης» με τον κατοχικό Ντενκτάς και συμφώνησαν τη δεύτερη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου το 1979. Μετά ήρθε ως μετεωρίτης στα πολιτικά πράγματα ο Γ. Βασιλείου με τις ιδέες Γκάλι. Για να ακολουθήσει ο Γλ. Κληρίδης, που κατέρριψε, δήθεν, διά της εκλογής του, τις ιδέες Γκάλι και τον Βασιλείου. Φούμαρα και πολιτικοί λήροι αχώνευτοι.
Ο Κληρίδης μάς οδήγησε στο σχέδιο Ανάν. Μάλιστα, ζητούσε ακόμα 16 μήνες για να μας το μπήξει! «Εξ αδηρίτου ανάγκης» και πιεζόμενος, τάχα, και εκβιαζόμενος, ο μ. Τ. Παπαδόπουλος ενέδωσε στην πρόσκληση Ανάν, υπέστη, ως μη όφειλε, το γνωστό «prisoners dilemma», δέχθηκε την επιδιαιτησία Ανάν και οδηγηθήκαμε στο δημοψήφισμα της 24/4/2004. Με το συντριπτικό 76%, ο κυπριακός Ελληνισμός -από όλο το κομματικό και πολιτικό φάσμα- απέρριψε το τερατούργημα Ανάν, που θα παρέδιδε την Κύπρο αύτανδρη στη νέα τουρκοκρατία και στη βρετανική αποικιοκρατία, και τη διζωνική. Θα ανέμενε κανείς ότι η εν πολλαίς αμαρτίαις πεσούσα και πολλά εγκλήματα διαπράξασα, πολιτική ηγεσία, θα σεβόταν τη λαϊκή ετυμηγορία. Αλλ’ όχι! Και ο Ν. Αναστασιάδης και ο Δ. Χριστόφιας και όλος ο εσμός των Αναν-ιστών μάς εκβίαζαν ότι θα επαναφέρουν το έκτρωμα και θα το επιβάλουν. Ο Δ. Χριστόφιας, πέρα από τις ολέθριες παραχωρήσεις του στους Τούρκους, εφηύρε την «κυπριακής ιδιοκτησίας» διαδικασία των συνομιλιών.
Σήμερα, ο Ν. Αναστασιάδης ψαλμωδεί φάλτσα ότι «εξ αδηρίτου ανάγκης» αποδεχθήκαμε τη διζωνική. Τι είναι η λύση αυτή; Οι ηγέτες μας διαφωνούν για το περιεχόμενό της που εξόφθαλμα αντιμάχεται κάθε δημοκρατική αρχή, το κοινοτικό κεκτημένο, τη Χάρτα του ΟΗΕ και θεμελιώδεις ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα. Τους τελευταίους μήνες ο Ν. Αναστασιάδης επιμένει στην έκδοση κοινού ανακοινωθέντος για την επανέναρξη των συνομιλιών, διαφορετικά δεν πρόκειται να συναινέσει σε επανέναρξή τους. Κι αν ο Γ.Γ. του ΟΗΕ συγκαλέσει σύντομα συνομιλίες στη Ν. Υόρκη; Τι θα πράξει; Λογικά, με βάση τις δεσμεύσεις του, δεν πρέπει να πάει. Θα πάει, όμως, και θα μας το παρουσιάσει ως νίκη της πλευράς μας. Ποια είναι η ουσία του Κυπριακού, που η πλειοψηφία της πολιτικής ηγεσίας λησμόνησε; Είναι πρόβλημα τουρκικής εισβολής και κατοχής, εποικισμού, παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εθνοκάθαρσης.
Γιατί η γλώσσα των ηγετών μας δεν γυρίζει να πουν και να διεκδικήσουν αυτές τις ξεκάθαρες θέσεις και να τις διεκδικήσουν αταλάντευτα και αδιαπραγμάτευτα; Ποιον φοβούνται; Ποιος τους εκβιάζει; Τι είδους εξάρτηση έχουν προς τρίτους;
