Παράνοια

Οι κάτοχοι αξιογράφων μετέβησαν προχθές έξω από τα κεντρικά γραφεία της Τράπεζας Κύπρου, διαμαρτυρόμενοι για τον εδώ και περίπου είκοσι μήνες εμπαιγμό τον οποίον υφίστανται απ’ όλους τους αρμοδίους αναφορικά με τη γνωστή στον καθένα μας υπόθεσή τους...

Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν και ο τρόπος μέσα από τον οποίο εξέφρασαν τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτησή τους, ήταν εν πολλοίς πρωτόγνωρος για τα κυπριακά δεδομένα. Την ίδια ώρα, στη Λεμεσό, μερίδα θαλασσαιμικών προπηλάκιζε και επετίθετο φραστικά -αλλά και σωματικά- κατά του Υπουργού Υγείας. Και αυτοί με τη σειρά τους για το δικό τους πρόβλημα, για τη διεκδίκηση και ικανοποίηση του δικού τους αιτήματος. Ενώ και πριν από μερικές εβδομάδες, μαθητές μετέτρεψαν την κινητοποίησή τους, εναντίον της επιβολής κομίστρων στις σχολικές διαδρομές, σε πετροπόλεμο με την Αστυνομία, με άγριες συμπλοκές και συλλήψεις.
Δεν αναφερόμαστε σε όλα αυτά έχοντας σκοπό την άσκηση κριτικής, ούτε είναι πρόθεσή μας είτε να υπερασπίσουμε είτε να κακίσουμε τις πιο πάνω συμπεριφορές συμπολιτών μας. Αναφερόμαστε σε όλα αυτά, γιατί πολύ απλά διαπιστώνουμε πως όλα όσα βιώνουμε τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας, τα πολλαπλά προβλήματα και τα οδυνηρά αδιέξοδα ενώπιον των οποίων έχουν οδηγηθεί ή οδηγούνται αρκετοί συμπολίτες μας, τείνουν να δημιουργήσουν μια κοινωνία που χάνει πια την υπομονή της και που βρίσκεται στα πρόθυρα τού ν’ αναλάβει η ίδια, με όποιον τρόπο νομίζει ότι μπορεί καλύτερα, τις τύχες της στα χέρια της.

Μυρίζει παντού μπαρούτι, τα περιθώρια υπομονής, διαλλακτικότητας και καλής θέλησης για επίλυση των προβλημάτων συγκεκριμένων -καθώς και γενικότερα- πληθυσμιακών ομάδων, εξαντλούνται. Αυτή η κατάσταση όπως διαμορφώνεται, μόνο προβληματισμό μπορεί να προκαλεί, δεδομένου ότι όχι απλώς αναμένεται, αλλά και θεωρείται δεδομένη η επιδείνωση των ήδη δύσκολων συνθηκών διαβίωσης για τη μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού μας.

Προβληματισμό πρέπει να προκαλεί, γιατί όσο θα επιδεινώνονται τα προβλήματα, ολοένα και περισσότερη ένταση θα συσσωρεύεται στον εσωτερικό κόσμο του καθενός, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα μοιάζουν με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, θ’ αναζητούν τρόπους εκτόνωσης και διοχέτευσης του θυμού τους. Ας προσεχθούν όλα αυτά τώρα, που ίσως ακόμη προλαβαίνουμε, προτού μετατραπούμε, οριστικά και χωρίς επιστροφή, σε μια κοινωνία όπου θα κυριαρχήσει εκείνο που κανένας, είμαστε βέβαιοι, δεν επιθυμεί. Η παράνοια...
ploutarchoug@simerini.com