Παρασύρθηκες, Πρόεδρε

Παρασύρθηκες, Πρόεδρε. Παρασύρθηκες κι έβαλες πολύ ψηλά τον πήχη. Κανένας πια δεν τον περνά. Κανένας δεν έχει τα προσόντα να τον υπερπηδήσει. Άπαντες περνούν από κάτω.
Αλλά το χειρότερο είναι ότι κι εσύ δυσκολεύεσαι να τον περάσεις. Παρά τις δεσμεύσεις σου. Μα, αφού ήξερες τις δυνάμεις σου, ποιος σε παρέσυρε να στοχεύεις τόσο ψηλά; Δεν γνωρίζεις ότι όσο πιο ψηλά είναι το σημείο από το οποίο πέφτεις, ανάλογα πιο επώδυνη είναι και η πτώση;
Όπως επώδυνο είναι να τα βάζεις με μια γυναίκα και να χάνεις. Μα να παίζεις στο δικό σου γήπεδο, με δικούς σου κανόνες και δικό σου διαιτητή και να έχεις απώλειες στην αρένα, με τη Γιωρκάτζη;
Και δεν είναι υπερβολή μου. Αρένα μετέτρεψες το πεδίο σύγκρουσης. Εισέβαλες μ' εκείνη τη φοβερή και ανεπανάληπτη ανακοίνωση, με απειλές και χαρακτηρισμούς, που έκανες τους πάντες να τρέμουν. Μόνο τα τασάκια έλειπαν.
Μια βδομάδα τώρα το σκέφτομαι, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το εξωτερίκευσα. Τώρα, όμως, θα το πω γιατί δεν αντέχω. Σκέφτηκα, λοιπόν: Να, βρήκε τον εαυτό του ο Πρόεδρος. Τον παλιό καλό εαυτό του, που άστραφτε και βρόνταγε και τον έτρεμε η γης.
Έτσι σε θέλουμε. Μην ακούς εκείνους όλους τους άνευρους, άψυχους, άχρωμους και άοσμους επικοινωνιολόγους, που προσπαθούν να σε βάλουν σε καλούπια, που επιχειρούν να μεταλλάξουν το DΝΑ σου.
Εμείς σε θέλουμε δυναμικό, εκρηκτικό, φουριόζο, φωνακλά και στο διάβα σου να σαρώνεις τα πάντα. Και μην ακούς τον έναν και τον άλλο που λένε τα διάφορά τους. Ζηλεύουν, γιατί δεν μπορούν ούτε να πλησιάσουν το ταμπεραμέντο σου.
Μην ακούς ούτε τον Αβέρωφ, που βγήκε να πει ότι γίναμε διεθνώς ρεζίλι. Ε, και; Ούτε η πρώτη φορά είναι και ούτε, ελπίζω, η τελευταία. Εμάς δεν μας ενδιαφέρει τι λένε οι ξένοι. Εμάς μας αρέσει, το διασκεδάζουμε.
Όπως αρέσει η ευκολία με την οποία ο Πρόεδρός μας εκστομίζει εκείνο το mea culpa. Ψωμοτύρι το έχει ο Πρόεδρος. Το ξεφουρνίζει τόσο συχνά, που πολλές φορές διερωτώμαι: Μα δεν κάνει τίποτε σωστό αυτός ο άνθρωπος;
Είναι παλιά συνήθεια, που δεν είναι εύκολο να την αποβάλει. Και κάθομαι και σκέφτομαι, πάω πίσω στα παλιά, αναζητώντας να βρω το πρώτο mea culpa. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά νομίζω το πέτυχα. Νέλλη Τσουγιοπούλου. Τι δεν έκουσε η γυναίκα...
Πρόεδρος της προσωρινής διοικούσας επιτροπής του Πανεπιστημίου Κύπρου εκείνη, ανερχόμενο αστέρι της πολιτικής εσύ και οι συγκρούσεις σας στη Βουλή παροιμιώδεις. Και πολύ αργότερα, όταν ωρίμασες, έδειξες μεγαλοψυχία και είπες το mea culpa.
Πάντως σύμπτωση, πάλι σε γυναίκα πέσαμε. Αλλά όλοι μάς παραπέμπουν στις γυναίκες. Πόσες φορές και στην παρούσα σελίδα του δράματος, δεν μας είπαν για τη γυναίκα του Καίσαρα που πρέπει να είναι έτσι, να είναι και τίμια.
Καλά, ρε παιδιά. Η γυναίκα του Καίσαρα γιατί σας απαχολεί; Γιατί δεν βλέπετε τι κάνει ο Καίσαρας, που έχει και το γενικό πρόσταγμα; Πρέπει ντε και καλά να ζητούμε από τη γυναίκα του να είναι και τίμια και να φαίνεται τέτοια;
Γιατί δεν απαιτούμε το ίδιο και από τον Καίσαρα; Αυτός, δηλαδή, έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει και να μη δίνει λογαριασμό σε κανένα; Δεν πρέπει να είναι τίμιος, τουλάχιστον έναντι της γυναίκας του; Τους υπηκόους του έτσι κι αλλιώς τους παρα-γράφει.