«Ελπίδα»

Μετά και τη χθεσινή γραπτή δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας γύρω από τις εξελίξεις στο Κυπριακό, καθίσταται πέρα από ξεκάθαρο ότι οι όποιες παραινέσεις προς τον Νίκο Αναστασιάδη για επανεξέταση της απόφασής του να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις στη βάση του... επίμαχου κοινού ανακοινωθέντος, δεν έχουν και δεν πρόκειται να έχουν οποιοδήποτε ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης εμφανίζεται πεπεισμένος για την ορθότητα της επιλογής του να προσέλθει σε συνομιλίες, και έτσι η αρχή γίνεται αύριο Τρίτη, με την πρώτη συνάντηση που θα έχει με τον κατοχικό ηγέτη Ντερβίς Έρογλου, κατά την οποία θα «επικυρωθεί» και το κοινό ανακοινωθέν.

Έστω και χωρίς στήριξη από την πλειοψηφία των κομμάτων, έστω και με την ορατή όσο ποτέ άλλοτε -δεδομένη κατά πολλούς-, αποχώρηση του ΔΗΚΟ από την Κυβέρνηση, έστω και με τις σαφείς και ξεκάθαρες αποστάσεις που ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς κράτησε κατά την πρόσφατη συνάντησή τους, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ξεκινά τις διαπραγματεύσεις.

Με τα πιο πάνω δεδομένα, δεν υπάρχουν και πολλά άλλα να λεχθούν, δεν αφήνει ο Νίκος Αναστασιάδης οποιαδήποτε περιθώρια ανατροπής της προδιαγραφόμενης επικίνδυνης κατάστασης που πάει να δημιουργηθεί με φόντο τις επικείμενες συνομιλίες που αρχίζουν, στηριζόμενες σ’ ένα «οικοδόμημα», το οποίο μόνο γερά θεμέλια δεν μπορεί να ειπωθεί ότι έχει.

Υπό το πρίσμα αυτό, το μόνο που μπορεί κανείς να κάνει πλέον είναι να εύχεται όπως, για το καλό του τόπου, διαψευστούν οι ανησυχίες οι οποίες εκφράζονται, να εύχεται όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στο πλαίσιο του νέου κύκλου διαπραγματεύσεων, σταθεί αυτήν τη φορά στο ύψος των περιστάσεων και δεν προσδώσει στο Κυπριακό ακόμα χειρότερες διαστάσεις.

Ουτοπία να προσδοκούμε κάτι τέτοιο, ενδεχομένως να σκεφτεί κάποιος, όμως στο σημείο που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα, δυστυχώς, δεν υπάρχει κάτι άλλο το οποίο μπορούμε να κάνουμε, παρά μόνο να ελπίζουμε σε κάποιο... θαύμα.

Γιατί ο Νίκος Αναστασιάδης, επιλέγοντας για μια ακόμη φορά να είναι, τάχα, «ωφέλιμος, παρά αρεστός», αποφάσισε να ταξιδεύσει στο άγνωστο. Κι εμείς, μη έχοντας άλλη επιλογή, να τον παρακολουθήσουμε με βάρκα... την ελπίδα.