Μακαρία η οδός που οδεύεις, Ανδρέα μας

Ο αξέχαστος ήταν χαμηλών τόνων, μετριοπαθής με αδαμάντινο χαρακτήρα, καλοκάγαθος, καλός χριστιανός, που με το μειλίχιο ύφος, χαμόγελο, ευγένεια, πραότητα και καλοσύνη, σκλάβωνε όσους είχαν την τύχη να τον συναντήσουν
Οι ουρανοί απέκτησαν από τη Δευτέρα της Διακαινησίμου, 22 Απριλίου, έναν νέο συγκάτοικο των Αγίων και Αγγέλων, ένα άξιο τέκνο του Αγρού, τον Ανδρέα Ιωάννη Μαύρου, από τον παραδεισένιο Αγρό. Ο αείμνηστος γεννήθηκε στον Αγρό τον Αύγουστο του 1923. Ο πατέρας του ήτο ο αλησμόνητος θείος μου, Ιωάννης Μαύρος, πολυτεχνίτης και η μητέρα του η Χρυσή το γένος Μιχαήλ Καννάουρου, και οι δύο από τον εξοχικό Αγρό.
Σε δύσκολους καιρούς και σε ηλικία μόλις οκτώ χρονών κατέβηκε στη Λευκωσία, όπου φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του Αγίου Αντωνίου και έμενε στη θεία του Βασιλική, μετά εργάσθηκε στο μπακάλικο του αείμνηστου Νικολή Αγρότη στην παλιά Δημοτική Αγορά, παρά την αξέχαστη Οδό Ερμού, μέχρι το 1950. Τον Νοέμβριο του 1952 παντρεύτηκε στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννου την χαριεστάτη και ωραιοτάτη δ/δα Χρυστάλλα, το γένος Λάζαρου Πιερή, από το Δίκωμο, με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά, τον Γιαννάκη και τον Κώστα που απέθαναν και τον Λάζαρο, την Χρύσω και τον Χριστόδουλο. Μετά άνοιξε μπακάλικο με τον αλησμόνητο Λάμπρο Καυκαλιά στον Στρόβολο μέχρι το 1960, οπότε άνοιξε δικό του κατάστημα στον Άγιο Ανδρέα, το οποίο διατηρούσε μέχρι πρόσφατα.
Ο μακαριστός υπήρξε αγωνιστής της ΕΟΚΑ 1955-1959 και από τους πρωτοπόρους της ΟΧΕΝ. Διετέλεσε επίτροπος της εκκλησίας Αγίου Ιωάννου Λευκωσίας, ακόμη και πρόεδρος, την οποία υπηρέτησε με τιμιότητα για 55 περίπου χρόνια. Ο αξέχαστος ήταν χαμηλών τόνων, μετριοπαθής με αδαμάντινο χαρακτήρα, καλοκάγαθος, καλός χριστιανός, που με το μειλίχιο ύφος, χαμόγελο, ευγένεια, πραότητα και καλοσύνη, σκλάβωνε όσους είχαν την τύχη να τον συναντήσουν και να συνομιλήσουν μαζί του. Ήταν ευπατρίδης και σοβαρός και είχε μεγάλη αγάπη στην πατρίδα και το αγαπημένο του χωριό, τον Αγρό, που επισκέπτετο συχνά!
Ποτέ δεν θα τον ξεχάσω για τη μεγάλη αγάπη που μου είχε, καθώς και στους αξέχαστους θείους του και γονείς μου, Σάββα και Βαλεντίνη Τσαγγαρίδου. Πάντοτε τον επισκεπτόμουν στο σπίτι του και στο μαγαζί του και μου κερνούσε, καθώς και η γυναίκα του Χρυστάλλα, που του συμπαραστάθηκε και στο μαγαζί του ώς το τέλος της ζωής του. Έτσι και συ έφυγες, Ανδρέα μας, και άφησες πίσω σου τη χαροκαμένη γυναίκα σου Λάλλα, που αγάπησες και σε αγάπησε, τα αγαπημένα σου παιδιά Λάζαρο, καταξιωμένο δημοσιογράφο πολιτικής ιδεολογίας, Χρύσω και Χριστόδουλο, τα λατρευτά σου εγγόνια Ιωάννα, Δέσποινα, Μαρίνα, Αργυρώ, Μυρτώ, Άννα, Γεωργία, Χριστίνα, Δημήτρη, Κρυστάλ, Αλεξία και Ανδρέα και τρία δισέγγονα, τα πολυαγαπημένα σου αδέλφια Ματθαίο και Καλλιόπη.
Το έργο σου και η ζωή σου έχουν καταγραφεί και στο χαρτί και στις ψυχές των δικών σου συνεργατών, συναγωνιστών, χωριανών και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο της ευδόκιμης ζωής σου σε αυτόν τον μάταιο κόσμο, όπου η εμπάθεια, η κακία και η ζήλια βασιλεύουν. Σε αυτήν την μακαρία οδό που διαβαίνεις, δώσε χαιρετίσματα στους αγαπημένους μας Γιαννάκη και Κώστα και πες τους ότι ποτέ δεν τους ξεχνούμε! Καλό σου ταξίδι, Ανδρέα μας, θα σε θυμόμαστε για πάντα αξέχαστέ μου ξάδελφε Ανδρέα. Να είναι αιωνία η μνήμη σου ανά τους αιώνες. Να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε.
ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΙΔΗΣ