Νερό στο κρασί της…

Έχει αναλυθεί και σχολιαστεί δεκάδες φορές η από μέρους της συντεχνίας των δημοσίων υπαλλήλων, ΠΑΣΥΔΥ, αντίληψη του ρόλου και του τρόπου βάσει του οποίου θεωρεί πως πρέπει να προστατεύει τα εργασιακά κεκτημένα των μελών της στην παρούσα, εξαιρετικά δύσκολη οικονομικά, συγκυρία για τον τόπο. Ξεκάθαρα και από αυτήν εδώ τη στήλη τοποθετηθήκαμε στο παρελθόν, γράφοντας πως η ΠΑΣΥΔΥ συμπεριφέρεται ως η ηγεσία της να ζει σε άλλον πλανήτη, μη αποδεχομένη το γεγονός ότι στο σημείο που φθάσαμε ως κυπριακή οικονομία, οι θυσίες και οι «εκπτώσεις» από το σύνολο των εργαζομένων είναι αναπόφευκτες.

Θεωρούμε πως έχει καταντήσει κουραστικό και εξαιρετικά κλισέ, ν’ αναγκαζόμαστε ν’ αναφερθούμε κάθε τρεις και λίγο στο χάσμα το οποίο προκύπτει, όταν επιχειρήσει κανείς να κάνει σήμερα τη σύγκριση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ένα χάσμα που εννοείται βεβαίως πως προκύπτει σε βάρος των μισθωτών που βρίσκονται εκτός δημόσιας υπηρεσίας. Από την άλλη, θα πει δικαίως κάποιος που εργάζεται στην κρατική μηχανή, πως δεν είναι δική μας η ευθύνη, αν ως ιδιωτικός τομέας απωλέσατε τα δικαιώματά σας, δεν φταίμε εμείς να πληρώνουμε τα λάθη εκείνων που μέσα από τις αποφάσεις τους έφεραν τα πράγματα στο έσχατο δυνατό σημείο.

Όντως, έχει μεγάλη δόση αλήθειας αυτού του είδους η προσέγγιση, επαναλαμβάνουμε και ξεκαθαρίζουμε πως αυτό που ονομάζουμε ή χαρακτηρίζουμε καλύτερα ως «ιερή αγελάδα», δηλαδή τη δημόσια υπηρεσία, δεν έχει να κάνει με τους εκεί εργαζόμενους ως ξεχωριστές προσωπικές οντότητες, αλλά εμπερικλείει το για δεκαετίες ολόκληρες... άβατο του θεσμού.

Όμως, όσο αντικειμενικά και καλοπροαίρετα κι αν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την άτεγκτη στάση με την οποία εμφανίζεται η ΠΑΣΥΔΥ, όποτε της ζητηθεί να βάλει και αυτή έστω και το παραμικρό λιθαράκι στην καθολική προσπάθεια που καταβάλλεται προκειμένου να ορθοποδήσει ξανά η οικονομία μας, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε τη δυσφορία μας για το γεγονός ότι ποτέ δεν δείχνει έτοιμη για την ελάχιστη έστω υποχώρηση, πάντα εμφανίζεται να προβάλλει διάφορες αιτιάσεις.

Αιτιάσεις που μπορεί, αυστηρά ομιλούντες, να έχει κάθε δικαίωμα να τις προβάλλει και να τις επικαλείται, αλλά από την άλλη θα έπρεπε, θεωρούμε, στις δύσκολες εποχές που όλοι ζούμε, να αντιμετώπιζε τα δεδομένα κάπως πιο διαλλακτικά, να έβαζε επιτέλους και αυτή κάποτε αυτό, που το συνδικαλιστικό κίνημα στον ιδιωτικό τομέα προ πολλού βάζει. Νερό στο κρασί της...